Μού είναι λίγο δύσκολο να φανταστώ τις ερμηνείες των καθεστωτικών διεθνοπολιτικών αναλυτών στις τρέχουσες (ευλογημένες) μέρες του Τραμπ στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τους οποίους η λεγόμενη συλλογική Δύση είναι ο κήπος του πλανήτη Γη, ενώ όλοι οι άλλοι είναι μία άναρχη ζούγκλα. Κι αυτή η Δύση, όπως μας λένε, εξανέστη κατά της απρόκλητης εισβολής του αυταρχικού Ρώσου ηγεμόνα στην αθώα Ουκρανία, και τρία χρόνια τώρα παλεύει με κάθε μέσον να υπερασπιστεί τις ευρωατλαντικές “αξίες”.
Η Ελλάδα του Μητσοτάκη όλοι ξέρουμε από ποια γνωρίσματα χαρακτηρίζεται. Είναι μεταξύ άλλων η ανάπτυξη, η διαφάνεια και οπωσδήποτε η άσκηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Για αυτήν την τελευταία υπάρχουν πάμπολλες αποδείξεις, όπως η μυστική αποστολή όπλων στην Ουκρανία, οι απελάσεις των 12 Ρώσων από τις διπλωματικές αποστολές στη χώρα μας, η πρωτόδικη δικαστική απόφαση για το ρωσικό τάνκερ με το ιρανικό πετρέλαιο κτλ κτλ. Βεβαίως όλα αυτά έχουν αποδέκτη μόνο τη Ρωσία αλλά θα το χαρακτήριζα αναμενόμενο αφού, όπως μας πληροφορούν διάφοροι σελέμπριτις, η Μόσχα ήταν πάντα ο μοχθηρός εχθρός του ελληνισμού – κι όχι οι καλοκάγαθοι Αγγλοαμερικανοί, οι ειρηνόφιλοι Γερμανοί ή οι ευγενείς γείτονές μας. Επιτέλους ας δούμε λίγο πίσω από τα επιφαινόμενα στις σχέσεις μας με τους συμμάχους (εισβολές, κατοχές, δηώσεις, εξανδραποδισμοί, ναυτικοί αποκλεισμοί, διπλωματικές παγίδες…) την πραγματική αιτία της εθνικής μας κακοδαιμονίας: το απωθημένο περί Τρίτης Ρώμης στη ρώσικη ψυχή.
