1-1636797564Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Ευχαριστώ θερμά τους διοργανωτές για την τιμή που μου κάνανε, να μου δώσουν τον λόγο ενώπιόν σας. Θέλω να σας συγχαρώ από καρδιάς όλους, να συγχαρώ τους υγειονομικούς που ετέθησαν σε αναστολή κι αντιμετωπίζουν μήνες τώρα την βάρβαρη επίθεση του καθεστώτος – είστε οι μόνοι άνθρωποι που σήμερα αγωνίζονται στην Ελλάδα, έναν άνισο προσωπικό αγώνα αλλά με τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο.

Το ιατρικό μέρος του ζητήματος αυτού που υφιστάμεθα όλοι 20 μήνες τώρα, το εξήγησαν οι αγαπητοί φίλοι, πανεπιστημιακοί και γενναίοι άνθρωποι που παρευρίσκονται σήμερα εδώ. Εγώ θα πρόσθετα μόνο μία λέξη, Σουηδία! Αν τα καρναβάλια που βγαίνουν στην τηλεόραση έχουν να πούνε κάτι σοβαρό επ΄ αυτού, να το ακούσουμε, διαφορετικά θα έπρεπε να βγάλουν τον σκασμό. Θα μιλήσω λοιπόν μόνον πολιτικά για την μετάλλαξη του πολιτεύματος από κοινοβουλευτικό σε ολοκληρωτικό, και τη μετάλλαξη μεγάλης μερίδας της κοινωνίας από πολίτες σε αποχαυνωμένους τηλεθεατές που κάθονται και παρακολουθούν την αποδόμηση της ελευθερίας μας και της όποιας δημοκρατίας είχε απομείνει σαν να μην συμβαίνει τίποτε.

Επειδή δεν πρέπει να ζούμε σαν να γεννηθήκαμε εχθές στον τόπο αυτόν, θα θυμίσω λιγάκι το αληθινό πρόσωπο του συστήματος εξουσίας που κατοικοεδρεύει στην Αθήνα, ποιοι είναι δηλαδή αυτοί που επικαλούμενοι σήμερα την «Επιστήμη» τσακίζουν τις ζωές μας. Την Επιστήμη της άρχουσας τάξης, που έλεγε κι ο Γκράμσι, δηλαδή των αφεντικών.

Είναι αυτοί που αρχής γενομένης πριν 12 χρόνια ξεπούλησαν τη χώρα βάζοντάς την στον ζυγό των Μνημονίων κι εκχωρώντας τα πάντα στους ξένους δανειστές. Τότε όσοι φωνάζαμε πως το δήθεν σχέδιο σωτηρίας ήταν ο τάφος της χώρας ήμασταν «λαϊκιστές». Τι μας έλεγε η «Επιστήμη»; Πρώτα πρώτα είχαμε την Στατιστική του Γεωργίου δια της ΕΛΣΤΑΤ. Και η πλειοψηφία των οικονομολόγων, αναλυτών κτλ συμφωνούσε πως το χρέος ήταν βιώσιμο και πάμε σε εξυγίανση. Πού βρισκόμαστε σήμερα; Χρωστάμε αναλογικά υπερδιπλάσια χρήματα, χάσαμε το ¼ του ΑΕΠ μας, ξεπουλήθηκε η δημόσια περιουσία κι ακόμα ξεπουλιέται, τώρα μάλιστα που είναι στα πράγματα στα πράγματα και ο πλέον αρμόδιος, η νεολαία μας έφυγε στα ξένα και τόσα άλλα που όλοι καλά γνωρίζουμε.

Είναι αυτοί που εδώ και τρεις δεκαετίες προπαγανδίζουν τον λαθροεποικισμό της πατρίδας μας, τον λεγόμενο «εμπλουτισμό» της, με αφροασιάτες φτωχοδιάβολους, αυτοί που μασκάρευαν τις ειδήσεις και μαγείρευαν τις στατιστικές της Αστυνομίας για να μην φαίνεται υψηλή η εισαγόμενη εγκληματικότητα, αποκαλούσαν δε «ρατσιστές» όσους αντιδρούσαν ή ανησυχούσαν! Τι έλεγε τότε η «Επιστήμη»; Οι κοινωνιολόγοι, οι πολιτικοί επιστήμονες και άλλοι μας βομβάρδιζαν με όσα βόλευαν την λαθρολάγνα εξουσία, ντόπια και διεθνή. Τι ζούμε σήμερα; Τον απόλυτο εφιάλτη μιας Ελλάδας αφελληνιζόμενης και μιας πρωτεύουσας σαν εθνολογικό πάρκο.

Είναι αυτοί που εδώ και τρεις δεκαετίες πασχίζουν να διαλύσουν την εθνική μας συνείδηση και αυτοπεποίθηση επιτιθέμενοι σε μεγάλες μορφές του συλλογικού μας παρελθόντος και στο σύνολο της ελληνικής Ιστορίας. Μιλώντας για ελληνική εθνογένεση μόλις το …1821, εξωραΐζοντας την Τουρκοκρατία, εξυψώνοντας τομάρια σαν τον Μαυροκορδάτο, κατηγορώντας ήρωες σαν τον Κολοκοτρώνη, αμφισβητώντας τον χορό του Ζαλόγγου ή το Κρυφό Σχολειό, αγνοώντας φέτος τα 200χρονα της Επανάστασής μας… Τι λέει σχετικά η «Επιστήμη»; Όλα τα ανωτέρω είναι η απολύτως κυρίαρχη γραμμή στα ιστορικά Τμήματα των Πανεπιστημίων μας, αλλοίμονο, να μας πούνε «εθνικιστές»;! Εξυπακούεται ότι ο ομιλών ανήκει σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες…

Ε, λοιπόν αυτοί οι ίδιοι είναι που τώρα μέσα στην αγωνία για την …υγεία μας, προσπαθούν να μας προφυλάξουν από αυτόν τον τερατώδη ιό και εμείς δεν το καταλαβαίνουμε! Δεν καταλαβαίνουμε ότι το μητσοτακέικο έχει οικογενειακή αποστολή, κάτι σαν τάμα, να υπηρετεί αφιλοκερδώς την Ελλάδα, ότι οι προδότες της Μακεδονίας θα μας φέρουν με το ζόρι ή με το καλό στον ίσιο δρόμο (όπως τότε με το δημοψήφισμα, αν θυμάστε…), ότι η σοσιαληστρική πανούκλα ή οι σταλινικοί γιαχωβάδες ξέρουν κι αυτοί καλύτερα από μας. Μάλιστα κύριε, εσύ που φωνάζεις ότι έπρεπε σήμερα η πλειοψηφία όλων αυτών να βρίσκεται στη φυλακή δεν καταλαβαίνεις από πολιτική, γιατί είσαι ψεκασμένος, όπως λέει και ο πρωθυπουργός. Γιαυτό ακριβώς και επιβάλλεται η λογοκρισία, δεν μπορείς να λές ό,τι σου κατέβει και να υποσκάπτεις την αξιοπιστία του εμβολίου, των νοσοκομειακών στατιστικών, του ΕΣΥ, του Λιγνάδη, του ΝΟΟΡ 1 και της Ζήμενς γενικότερα.

Μα δεν είναι μόνον οι πολιτικοί, έχουμε απέναντι και δημοσιογράφους, γιατρούς, δεσποτάδες… Για τους δημοσιογράφους δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις, η δουλειά τους είναι ακριβώς αυτή: με μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέμματα να κατασκευάζουν την εικονική πραγματικότητα που θέλουν τα αφεντικά τους. Άλλοτε ήταν η ισχυρή Ελλάδα, ο Εκσυγχρονισμός, η Τρομοκρατία, η Ενωμένη Ευρώπη, έ, τώρα είμαστε στο επεισόδιο της Πανδημίας, δεν θα χαραμίσω σάλιο γι΄ αυτούς, τουλάχιστον όχι για να μιλάω γι΄ αυτούς. Για κάποιους δεσποτάδες, σεβόμενος το σχήμα τους, θα πω μόνο ότι οφείλουν να το σέβονται κι αυτοί καμμιά φορά. Είπαμε, κι εμάς μας πληρώνει το κράτος αλλά δεν κάνουμε κι έτσι! Όσο για τους γιατρούς που τρέχουν να επιδοκιμάσουν τις μεθόδους της εξουσίας, τι να πω… Τα απίστευτα πράγματα που ξεστομίζουν κάποιοι δείχνουν ασύλληπτη αγραμματοσύνη, ύποπτα κίνητρα και απουσία κάθε ενσυναίσθησης. Ο γιατρός δεν είναι πια ο μάγος του χωριού απέναντι στους ιθαγενείς, ο κόσμος έχει αλλάξει με την διαδικτυακή διάχυση της γνώσης. Και η απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής στήριξης των συναδέλφων τους σε αναστολή, που δεν κήρυξαν μια σοβαρή απεργία όταν πετάχτηκαν στον δρόμο οι άνθρωποι με τους οποίους μέχρι χθες εργάζονταν μαζί, είναι ανεξίτηλο στίγμα του συνδικαλισμού τους.

Τι μένει όρθιο λοιπόν γύρω μας, αγαπητοί φίλοι; Το κομμάτι του ελληνικού λαού που δεν υποτάχτηκε. Ακόμα κι αν μέσα του κυκλοφορούν κι ορισμένες υπερβολές ή θεωρίες αναπόδεικτες, όσοι αμφισβητούν το επίσημο αφήγημα, εναντιώνονται στις φασιστικές πρακτικές του κι αντέχουν στις ανήθικες πιέσεις, αποτελούν την ελπίδα για το αύριο. Ένα αύριο όπου η πραγματική επιστημονική γνώση θα σπάσει τον σημερινό νάρθηκα της οικονομικοπολιτικής εξουσίας και ο πολίτης θα αποκαταστήσει την αξιοπρέπειά του και τις ελευθερίες του.

Κλείνοντας θέλω να συγχαρώ και τον …εαυτό μου, που κατάφερα να μιλήσω κάπου δέκα λεπτά για τους κορωναζήδες χωρίς να πω μια βρισιά από τις αμέτρητες που τους αρμόζουν!

(Κώστας Καραΐσκος, επικεφαλής της Παράταξης Πολιτών ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ)

Comments Off

ΚΚ 2θεσνίκη21012018

Μπορεί να έχει νόημα η ενεργός συμμετοχή ενός πολίτη στα δρώμενα των δημοτικών εκλογών; Στο ερώτημα αυτό προσπαθεί να δώσει πειστική – καταφατική – απάντηση το εγχείρημα του ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ στον δήμο Κομοτηνής, με βάση όχι μόνο την πολιτική ανάλυση αλλά και την πολιτισμική μαρτυρία του ελληνισμού.

Το εγχώριο τοπίο είναι ξεκάθαρο για καθέναν απροκατάληπτο πολίτη που διατηρεί επαφή με όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας. Το απόλυτο αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος ορθώνεται ενώπιόν μας, ταυτόχρονα με την προϊούσα αποσύνθεση του συλλογικού μας βίου: οικονομία θνήσκουσα, δημογραφία δυσοίωνη, ταυτοτική και αξιακή κρίση…

Όντας αδύναμος καθένας εξ ημών μπροστά στα τεράστια αυτά προβλήματα – και με δεδομένη την απουσία κάποιας συνεκτικής, πανελλήνιας προσπάθειας για την ανάταξή τους – αναζητά την πιθανότητα να επηρεάσει τις αντανακλάσεις τους σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο.

Στο επίπεδο του δήμου οι παθολογίες εκδηλώνονται στην καθημερινότητά μας, μα δεν είναι εύκολο να δοθούν οι δέουσες λύσεις αφού οι πηγές των προβλημάτων είναι «ψηλότερα». Ωστόσο, αφενός η συμμετοχή σε δημοτικό σχήμα είναι μία άσκηση στο πεδίο των κοινών που μπορεί να διδάξει πολλά (για το λεγόμενο ελληνικό κράτος, για την νοοτροπία της κοινωνίας, για την αυτονομία της διοίκησης…) κι αφετέρου είναι μία – η μοναδική ίσως διαθέσιμη – δυνατότητα να εκφραστεί κανείς πολιτικά χωρίς τον πανταχού παρόντα κομματικό νάρθηκα. Εφόσον παραπονιόμαστε, ευλόγως, για την κατεστημένη ολιγαρχία των νεοκοτζαμπάσηδων, έχουμε εδώ την ευκαιρία να μιλήσουμε. Αν βεβαίως έχουμε πράγματι κάτι να πούμε πέρα από τα τετριμμένα των κομματικών μαγαζιών…

Είτε αναφερόμαστε στα μικρά είτε στα μεγάλα ζητήματα, με μια κάπως επίμονη ματιά στην ρίζα τους διακρίνουμε τον «καημό της Ρωμιοσύνης»: την αγωνιώδη περιπέτεια του ελληνισμού να επιβιώσει και να υπάρξει ως τέτοιος στην βαθύτερη ουσία του, μεταξύ της νεοθωμανικής Σκύλλας και της ευρωνατοϊκής Χάρυβδης. Κάτι που αν μεταφερθεί στο επίπεδο της καθημερινής διαχείρισης εμφανίζεται ως παλινδρόμηση μεταξύ των ρουσφετολογικών πρακτικών και των απρόσωπων, αντικειμενικών διαδικασιών.

Οι Κοινότητες επί Τουρκοκρατίας δείχνουν ακριβώς ένα ελληνικό μοντέλο αυτοδιοίκησης που λειτούργησε αποτελεσματικά χωρίς να ισοπεδώνει τα πρόσωπα και χωρίς να τα αποθεώνει. Αν αυτό έγινε πράξη τότε, σε περιβάλλον πολύ πιο αυχμηρό, άραγε γιατί με τις ψηφιακές δυνατότητες του σήμερα δεν μπορούμε να πετύχουμε κάτι αντίστοιχο;

Η εμπλοκή με τις δημοτικές εκλογές στην ανωτέρω προοπτική εννοείται πως έχει νόημα μόνο με μία παράταξη πραγματικά ανεξάρτητη από το κομματικό σκηνικό, για την ακρίβεια στο ακριβώς απέναντι στρατόπεδο: τι νόημα θα είχε η ταύτιση ή η συμπαράταξη με όσους ευθύνονται για την κατάρρευση της Ελλάδας και τον εθνοθρησκευτικό αποχρωματισμό του λαού μας; Στις μικρές κοινωνίες άλλωστε είναι συνήθως ελέγξιμο το ήθος των συνοδοιπόρων και οι συνήθεις δικαιολογίες για την παρατεινόμενη ιδιώτευση δεν πείθουν. Ούτε και η μεμψιμοιρία (για το «μαύρο μέλλον») στέκει, αφού μη πράττοντας το εφικτό, μη  επιχειρώντας μια ρωγμή στο σκοτάδι, δεν μπορεί κανείς να παραπονιέται.

Σήμερα που οι  Έλληνες είναι ενώπιον του Μαραθώνα, του Ματζικέρτ και του Μεσολογγίου ταυτοχρόνως, ποιος δικαιούται να χαζεύει από τον καναπέ του την καταστροφή;

Comments Off

lav_web

Comments Off

 

ceb5cebaceb4ceaecebbcf89cf83ceb7-cf80cf81cebfcebeceb5cebdceb5ceafcebfcf85-ceb1cebbceb5cebecf80cebfcebbceb7-2201102Πραγματοποιήθηκε στις 22/1/10 στην Αλεξανδρούπολη με εντυπωσιακή επιτυχία η εκδήλωση «Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής: Κράτος εν Θράκη», την οποία διοργάνωσε το πανθρακικό έντυπο γνώμης «Αντιφωνητής» και η Πρωτοβουλία για την Απομάκρυνση του Τουρκικού Προξενείου. Παρά τις κακές καιρικές συνθήκες (την ώρα της εκδήλωσης η θερμοκρασία ήταν στους 3 βαθμούς υπό το μηδέν) και τις παράλληλες άλλες εκδηλώσεις, στο Δημοτικό Θέατρο της Αλεξανδρούπολης ήταν 250 τουλάχιστον άνθρωποι και οι τοποθετήσεις των τεσσάρων ομιλητών αποδείχθηκαν τόσο ενδιαφέρουσες, ώστε να κρατήσουν το πολυπληθές κοινό για πάνω από 2,5 ώρες.

Read the rest of this entry…

none

1204Μπροστά σε 200 περίπου άτομα παρουσιάστηκε στήν Ξάνθη (Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης, 7-3-09) το βιβλίο τού Γ. Καραμπελιά «1204» από τον Κώστα Καραΐσκο, τον Κώστα Ζουράρι και τον συγγραφέα. Ακολουθεί μέρος της ομιλίας του ΚΚ.

 Το «1204 – Η διαμόρφωση του νεότερου ελληνισμού» είναι χωρίς καμμία διάθεση υπερβολής ένα πραγματικό ευαγγέλιο, σε μία εποχή που η σύγχυση στα μυαλά των νεοελλήνων βρίσκεται στο απόγειό της. Πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν παρέχει μόνο πολύτιμες και δυσεύρετες πληροφορίες στον αναγνώστη αλλά μία καθολική θέα της συλλογικής μας ταυτότητας και των περιπετειών της τα τελευταία 1.000 (χονδρικά) χρόνια. Τι ισχυρίζεται ο Καραμπελιάς στο βιβλίο; Τα αυτονόητα, όπως λέει κι ο ίδιος στον επίλογο, που όμως στην Ελλάδα σήμερα δεν είναι καθόλου αυτονόητα και χρήζουν επανατεκμηρίωσης. Σε γενικές γραμμές λοιπόν έχουμε τις κάτωθι βασικές θέσεις:

 Πρώτον ότι η νεοελληνική ταυτότητα, όπως την ξέρουμε σήμερα, αρχίζει να διαμορφώνεται ξεκάθαρα ήδη από τον 11ο αιώνα, κάπου μεταξύ 1071 και 1261, γύρω από την χρονολογία – σταθμό της Άλωσης της Πόλης από τους Φράγκους.

Δεύτερον ότι αυτή η ταυτότητα συγκροτείται με ένα πνεύμα διπλής αντίστασης τόσο έναντι της λατινικής Δύσης, η οποία εγκαινιάζει την αποικιοκρατική της περίοδο δια των ιταλικών πόλεων στο Βυζάντιο, όσο και έναντι της τουρκικής Ανατολής που κομίζει την βαρβαρότητα και την καθυστέρηση της στέπας.

Τρίτον ότι η ελληνική, πολιτισμική τουλάχιστον, συνέχεια δια μέσω των βυζαντινών χρόνων είναι μία πραγματικότητα που έχει αναδειχθεί μέσα από άπειρα τεκμήρια διαφορετικής προέλευσης και εξασφαλίζει την ελληνικότητα και την αυτοτέλεια του σύγχρονου έθνους μας.

Τέταρτον ότι τα χρόνια του Βυζαντίου δεν ήταν μία σκοταδιστική περίοδος καλογεροκρατίας και ανθελληνικού μένους αλλά μία πολύχρονη άνθιση ενός κράτους προνοίας με το πιο δημοκρατικό πολίτευμα στον τότε κόσμο, που μάλιστα τους τελευταίους αιώνες της ζωής του είχε εξελληνισθεί μέχρι τα νύχια.(…) Η συλλογή όλων αυτών των μαρτυριών και των στοιχείων δεν είναι μια άσκοπη επίδειξη ευρυμάθειας, η οποία άλλωστε δεν αμφισβητείται, αλλά είναι μία επιτυχημένη προσπάθεια ανατροπής μιας σειράς από ριζωμένους προϊδεασμούς ή αμφιβολίες μας για ένα πλήθος θεμάτων. Σημειώνω ενδεικτικά:

 Για την ελληνικότητα των βυζαντινών

. Το απόσπασμα του Λαόνικου Χαλκοκονδύλη για την μετωνυμία των Ελλήνων στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Την αναφορά του Λέοντος Στ του Σοφού στον εξελληνισμό των Σλάβων (με τη φράση «γραικώσας») Την μαρτυρία του Ιωάννη Ζωναρά (12ος αιώνας) για την ασυνείδητη διατήρηση εθνικών εθίμων. Τις μεταγενέστερες λόγιες μαρτυρίες για την ταύτιση των όρων Ρωμαίος-Γραικός-Έλλην (από τον επίσκοπο Μυρέων Ματθαίο το 1619). Την διατήρηση της ίδιας, ελληνικής συνείδησης και μέσα στον λαό (βλ. παραδείγματα Νικήτα Μάγιστρου, Άννας Κομνηνής, Νικήτα Χωνιάτη, Ιωάννη Βατάτζη, Θεόδωρου Λάσκαρι, Νικηφόρου Βλεμμύδη, Δημητρίου Κυδώνη, Γρηγορίου του Κυπρίου, Νικολάου Καβάσιλα κτλ κτλ). Το εκπληκτικό παράδειγμα του Πλήθωνος – Γεμιστού. Την Αλεξιάδα της Άννας Κομνηνής, με τις 88 αναφορές στον Όμηρο και τους άλλους αρχαίους συγγραφείς. Την εισαγωγή πολύ πάνω του 75% των ελληνικών κειμένων στη Δύση από το Βυζάντιο – όχι από τους Άραβες.Για το πνευματικό – πολιτιστικό επίπεδο των βυζαντινών

. Τους 23.000 στίχους της Παλατινής Ανθολογίας όπου συγκεντρώθηκαν ποιήματα από τον 7ο έως τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Την Βελισαριάδα, ένα έμμετρο λαϊκό έργο του 14ου αιώνα που μιλά για την αξιοσύνη ενός λαϊκού ήρωα και την φαυλότητα των ευγενών. Την ερωτική και σατιρική ποίηση που φτάνει και ξεπερνάει τα όρια της ελευθεροστομίας. Την πρώτη εμφάνιση του μυθιστορήματος. Την διόρθωση του Ιουλιανού ημερολογίου από τον Γρηγορά. Την διεξαγωγή του διαλόγου πλατωνιστών – αριστοτελικών στη Φλωρεντία αποκλειστικά μεταξύ Ελλήνων στη Φλωρεντία μέχρι το 1470. Και λίγο αργότερα, στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, τις 80 επανεκδόσεις δύο Γραμματικών, του Θεοδώρου Γαζή και του Κων/νου Λάσκαρι, μέσα στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα!

Για τη φύση του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους

. Την χιλιόχρονη λειτουργία του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης, ανεξάρτητα από την Εκκλησία και τις εκκλησιαστικές σπουδές, τις οποίες εξυπηρετούσε η Πατριαρχική Ακαδημία. Την δήλωση του Μανουήλ Μοσχόπουλου ότι «το κοινόν είναι αποτέλεσμα συμβολαίου μεταξύ ισότιμων συμβαλλόμενων, που ελεύθερα αποφασίζουν να ορίσουν τον μονάρχη τους», ενώ οι πολίτες «είναι υποχρεωμένοι να τον υπακούουν μόνο στον βαθμό που εκπροσωπεί και προστατεύει το κοινόν». Την κατάργηση της θανατικής ποινής για εγκλήματα κατά της περιουσίας (η οποία ίσχυε στη δυτική Ευρώπη μέχρι τον 19ο αιώνα). Την πρώτη ιστορικά θεσμοθέτηση κράτους πρόνοιας με πτωχοκομεία, ορφανοτροφεία, νοσοκομεία. (…)

Με την ευκαιρία, αξίζει πραγματικά να σταθούμε σε δύο παραδείγματα που αλιεύω από το βιβλίο, και τα οποία αποδεικνύουν κατά τη γνώμη μου το αθηναϊκό μισελληνικό σύνδρομο που έχουμε περιγράψει στον «Αντιφωνητή» με άλλη, ανάλογη αφορμή. Το πρώτο αφορά τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο και την βυζαντινότητα της τέχνης του. Το δεύτερο αφορά την ελληνική συνέχεια, ιδίως στα χρόνια του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας.

Αναφορικά με τον Θεοτοκόπουλο πρώτα. Μέχρι πρόσφατα η κυρίαρχη άποψη ήταν ότι αυτός ο άφταστος ζωγράφος ήταν απλώς κρητικής καταγωγής και πριν τα 19 του πήγε στη Δύση και σπούδασε την ζωγραφική της στην Ιταλία πρώτα και στην Ισπανία έπειτα. Με λίγα λόγια ότι ως ζωγράφος γεννήθηκε στη Δύση και άρα η ελληνική του καταγωγή ελάχιστη σημασία είχε. Έλα όμως που πλέον έχει αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Θεοτοκόπουλος πήγε στην Ιταλία κάπου 27 ετών, ήδη φτασμένος ζωγράφος και μάλιστα με διαφορά ο πιο ακριβοπληρωμένος του νησιού! Άρα βρέθηκε στη Δύση ως ζωγράφος που είχε ήδη χωνέψει την βυζαντινή παράδοση και, όπως αποδεικνύει το έργο του, την διατήρησε ανανεώνοντάς την μάλιστα ώς το τέλος. Έχει κάποια σημασία να διεκδικήσεις ως Έλλην έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών, του οποίου η αξία ανακαλύφθηκε μόλις πρόσφατα; Να δεχθείς δηλαδή όσα μαρτυρούν πλέον οι Μάγιερ, Ράις, Βίλουμσεν, Κέλεμεν, Χάντερμαν κλπ για την βυζαντινότητα του έργου του; Η κοινή λογική λέει, βεβαίως, ναι! Κι όμως! Ο Γιάννης Μηλιάδης αρνείται ρητά την βυζαντινότητα της ισπανικής περιόδου του ζωγράφου. Ο Μαρίνος Καλλιγάς δεν βρίσκει καμμία σχέση μεταξύ της τέχνης του Ελ Γκρέκο και της βυζαντινής. Ο Μανώλης Χατζηδάκης επίσης. Και ο νεώτερος Νίκος Χατζηνικολάου, που βλέπει τον βυζαντινισμό του Θεοτοκόπουλου ως μανιερισμό (αγνοώντας ακόμη και την αποκαλυπτική τοποθέτηση του ζωγράφου στην επιστολή του προς τον Βαζάρι), τους δικαιώνει όλους, απονέμοντάς τους μάλιστα και το δαφνοστέφανο για τη «νηφάλια αντίστασή τους στο ρεύμα» και στη «στενόμυαλη εθνικιστική διεκδίκηση»!

Το άλλο παράδειγμα αφορά την εθνική μας συνέχεια. Δεν πρόκειται για ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα αλλά για ένα κομβικό σημείο: Έχουμε κάποια σχέση με τους Έλληνες των προηγούμενων εποχών ή είμαστε μόνο παράγωγα του κρατιδίου που στήσανε οι Μεγάλες Δυνάμεις και της …εκπαιδευτικής του πολιτικής;! Δεν θα αναφερθώ στους Βρετανούς ή άλλους αμφισβητίες αλλά θα περιοριστώ στους δικούς μας. Ο Αδαμάντιος Κοραής, η «Ελληνική Νομαρχία», ο Κ. Σχινάς, ο Νικ. Σαρίπολος, ο Στέφανος Κουμανούδης και άλλοι μιλούσαν για την σκλαβιά των Ελλήνων υπό τον βυζαντινό ζυγό. Κι ας γράφαν επιστήμονες του επιπέδου ενός Κρουμπάχερ (ή ενός Ράνσιμαν αργότερα) για τον ελληνικό πολιτισμό, την ελληνική γλώσσα και τους ελληνικούς θεσμούς του Βυζαντίου… Μα και στον 20ο αιώνα άλλοι, σαν τον Πασχάλη Κιτρομηλίδη, ψάχνουν να βρουν πού οφείλεται η ταύτιση μαρξιστών και μη ιστορικών στο ζήτημα της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού (το να την αναζητήσουν στα πραγματικά γεγονότα ούτε που τους περνάει από το νου…). Άλλοι πάλι σαν τον Αντώνη Λιάκο τα βάζουν με τους νομπελίστες ποιητές μας και τη γενιά του ΄30 που έθεσε ζητήματα ελληνικότητας στην Τέχνη και κάποιοι ακόμη τολμηρότεροι χαρακτηρίζουν για τον ίδιο λόγο «φασίστες» κι «εθνικιστές» τον Εγγονόπουλο, τον Ελύτη, τον Ρίτσο και τον …Θεοδωράκη!

Εδώ νομίζω ότι το βιβλίο, που όντως μπορεί να λειτουργήσει ως αληθινό φάρμακο κατά της άγνοιας και της σύγχυσης, αποτυγχάνει. Κι αποτυγχάνει για δύο λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.

Πρώτον γιατί τίποτε δεν μπορεί να θεραπεύσει αυτόν που βασίζει όλα του τα συμφέροντα, στην ακαδημαϊκή και άλλη προώθηση των γνωστών κυκλωμάτων. Όταν κάποιος είναι τόσο δειλός ή τόσο εξαρτημένος από το σύστημα που ελέγχει τον δημόσιο λόγο, δεν πρόκειται να παραδεχτεί τίποτε, ό,τι επιχειρήματα και να του κομίσεις. Αυτό είναι το κυρίαρχο ρεύμα στις ιστορικές σπουδές σήμερα και έτσι γίνεσαι κάποιος.

Και δεύτερον γιατί δεν έχει ακόμη βρεθεί το φάρμακο κατά της βλακείας. Αυτός είναι ένας παράγοντας που δεν λαμβάνεται συνήθως υπ’ όψιν, αλλά παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στα ανθρώπινα πράγματα. Και βεβαίως το γεγονός ότι κάποιος υπογράφει βιβλία ή διδάσκει στο Πανεπιστήμιο δεν σημαίνει ότι δεν είναι και ιδεοληπτικός ή/και βλαξ. Δεν πειράζει όμως, σε μια αποικιοποιημένη, παρηκμασμένη χώρα το να βρίσκει κανείς αποικιοποιημένα, παρηκμασμένα μυαλά δεν είναι έκπληξη. Το ζήτημα είναι να προκύπτουν και δουλειές σαν αυτήν που παρουσιάζουμε απόψε εδώ, και που θα δείξουν στην πλειοψηφία των Ελλήνων τον δρόμο προς την αυτοσυνειδησία.

none


ΕΞΩ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΑΚΗ
ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ ΤΩΡΑ!



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Τουρκικά Νέα
Ο τουρκόφωνος τύπος στη Θράκη και στον Κόσμο


Παρατηρητήριο Μέτε
Τα νέα του ψευδομουφτή Ξάνθης Αχμέτ Μέτε


Ένα Καράβι Για Τη Γάζα | ShipToGaza.gr
Ενα Καράβι Για Τη Γάζα



Σχετικά...

Αρθρογραφία

Μόνιμες στήλες

ΑΡΧΕΙΟ

Λέξεις

Επισκέπτες

free counters