Στή Γάζα τό ἑβραϊκό κράτος μακελλεύει κτηνωδῶς ἀμάχους καί παιδιά, ὅπως ἐπί δεκαετίες τό συνηθίζει, πολεμώντας δῆθεν τή Χαμάς. Στό Παρίσι ἀπαγορεύουν τίς διαδηλώσεις ὑπέρ τῶν Παλαιστινίων καί ξεσποῦν ἐπεισόδια. Στό Λονδῖνο τίς ἐπιτρέπουν ἀλλά τό BBC τίς ἀποσιωπᾶ. Στίς ΗΠΑ ἡ Γερουσία ὑπερψηφίζει τήν ὑποστήριξη στό Ἰσραήλ μέ ψήφους 100-0 (!) καί ὁ Ὀμπάμα, δημοσίως τουλάχιστον, δηλώνει ἀλληλέγγυος τῶν γενοκτόνων «ὅ,τι καί νά γίνει»…
Σέ Συρία – Ἰράκ ἕνα τερατῶδες καί ψευδώνυμο δημιούργημα τῶν ἀμερικανο-ϊσραηλινῶν ὑπηρεσιῶν (ΙΚΙΛ – ISIS) ἐπιχειρεῖ νά ἀφανίσει ὅ,τι ζωντανό ἀπέμεινε στήν περιοχή, μέ τό πρόσχημα τῆς ἵδρυσης ἰσλαμικοῦ «χαλιφάτου». Μέ ὅπλα made in USA καί τούρκικη ὑποστήριξη ἀποκεφαλίζει ὅποιον βρίσκει μπροστά του, υἱοθετώντας ἀνθρωποφαγικές τακτικές τύπου Τσένγκις Χάν.
Στήν ἀνατολική Ούκρανία ἕνα ἐπιβατηγό ἀεροσκάφος καταρρίπτεται καί παρά τίς μύριες ἐνδείξεις γιά ἐνοχή τοῦ Κιέβου (ἀλλαγή πορείας τοῦ Μπόινγκ, κατασκευή στοιχείων σέ βάρος τῶν Ρώσων ΠΡΙΝ τήν κατάρριψη, στοιχεῖα ἀπό δορυφόρους, γελοῖες κατηγορίες κατά τῶν ἀνταρτῶν…) ὅλα τά δυτικά ΜΜΕ δείχνουν ἔνοχο τόν Πούτιν καί οἱ κυρώσεις σέ βάρος τῆς Μόσχας πού ἀκολουθοῦν ἐκτοπίζουν τόν διάλογο γιά τόν δράστη καί στρώνουν τό ἔδαφος γιά τόν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στήν Ἑλλάδα τά βοθροκάναλα παπαγαλίζουν τά ἴδια ψέμματα, τό Πασόκ καλεῖ σέ ψήφιση «ἀντιρατσιστικοῦ» νομοσχεδίου γιά νά φιμώσει τό ἀντισιωνιστικό δίκαιο, ὁ ὑπουργός «Δικαιοσύνης» ρωτᾶ τίς εἰσαγγελίες τῆς χώρας ἄν ἔγιναν πουθενά βανδαλισμοί συναγωγῶν, ἡ Κυβέρνηση κόβει παρτίδες (καί …ἐξαγωγές!) μέ τήν ἀμυνόμενη Ρωσία ἀλλά δέν τήν χαλάει νά ἐναγκαλίζεται τούς ἐγκληματίες τοῦ Ἰσραήλ ἤ τῆς Τουρκίας, κι ἐνῶ συνεχίζει τόν οἰκονομικό στραγγαλισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καλλιεργεῖ τρομο-ὑστερία γιά ἕναν Μαζιώτη.
Ὁ ἀνθρωποβόρος φασισμός ἔρχεται καλπάζοντας σέ πλανητικό ἐπίπεδο. Ἡ
δῆθεν «δημοκρατία» πού λειτουργοῦσε ὡς φερετζές τοῦ καθεστῶτος μέχρι τώρα, σύντομα θά εἶναι ἀνάμνηση (ὥς κι ὁ Παπούλιας τό μισοεῖπε) – κι ὄχι βέβαια λόγῳ τῆς …Χρυσῆς Αὐγῆς. Μιά Ἐρεβώδης Δύση ἔρχεται μέ σφοδρότητα κατά πάνω μας.

Τό τί παραπληροφόρηση πέφτει γιά καθετί πού παίζει στή Θράκη, δέν περιγράφεται. Κλασικό παράδειγµα ἡ πρόσφατη (29-3-13) ἱστορία µέ τή συµπλοκή χρυσαυγιτῶν καί ἀναρχοτέτοιων στήν Ξάνθη, µέ θῦµα ἕναν µουσουλµάνο. Γράφτηκαν ἀπίστευτα σενάρια, ἐξωπραγµατικά νούµερα καί βλακεῖες ἀπερίγραπτες. Τό µόνο πραγµατικό γεγονός ἦταν ἡ σύγκρουση µερικῶν δεκάδων ἀτόµων ἀπό τίς προαναφερθεῖσες ὁµάδες καί τό µεταξύ τους κυνηγητό. Ἔ, πάνω στόν χαλασµό, βρέθηκε µεταξύ τῶν δύο «πυρῶν» ὁ καηµένος ὁ Τζουνεΐτ ἀπό τήν Πάχνη, πού οἱ χρυσαυγίτες τόν πέρασαν γιά ἀντίπαλο. Ἔφαγε λοιπόν κατά λάθος τό ξῦλο καί τόν ἔστειλαν στό νοσοκοµεῖο, ἁπλῶς γιατί βρέθηκε νά περνάει ἀπό κεῖ τή λάθος στιγµή. Οὔτε προκάλεσε, οὔτε εἶχε ἐµπλακεῖ, οὔτε ἔπαιξε ρόλο τό θρήσκευµά του οὔτε τίποτε ἀπό ὅσα γράφτηκαν (µέχρι τό ὅτι µίλησε ποµάκικα ἤ καί σήκωσε …τούρκικη σηµαία!). Κάποιοι θέλουν νά ἡρωοποιηθοῦν, ἄλλοι νά ἐµφανιστοῦν ὡς θύµατα, ἄλλοι νά ποινικοποιήσουν τούς ἀντιπάλους τους καί τήν πληρώνει ἡ ἀλήθεια. Ἐλπίζουµε νά µήν τήν πληρώσει κι ὁ τόπος µας κάποια στιγµή.

Στίς 7-9 Δεκεμβρίου ἡ Χρυσή Αὐγή ἐγκαινίασε τά γραφεῖα της στή Θράκη: σέ Ξάνθη, Κομοτηνή καί Ἀλεξανδρούπολη. Ἀπό περιέργεια πῆγα κι ἐγώ, ὅπως κι ἀρκετοί ἄλλοι, παρά τόν κακό καιρό. Δέν ἔμεινα βέβαια μέχρι τέλους, ὅμως ἦταν ἀρκετό γιά νά βγάλω κάποια συμπεράσματα. Ποιά ἦταν αὐτά; Πώς ἡ Ἑλλάδα παραμένει ὡς χώρα ἡ πατρίδα τοῦ θεάτρου.

Ἔβγαζε λοιπόν μάτι ἡ προσπάθεια τῶν συμμετεχόντων, πού – παρεμπιπτόντως – δέν ἦταν πολλοί, νά παραστήσουν τούς φασίστες: μέ μία …διμοιρία σάν ἕτοιμη γιά παρέλαση, μέ κάτι πλακάτ πού ἔφεραν τό σῆμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς θυμίζοντας ἀσπίδες σέ σχολικό δρώμενο ἐποχῆς, μέ κούρεμα – ντύσιμο – στήσιμο πολλῶν παρισταμένων πού παρέπεμπε σέ νεοναζί, μέ λογίδρια ἀπολύτως ρηχά καί ἀτέχνως ὀργισμένα. Ὅλα κραύγαζαν πώς τά παιδιά κάτι πασχίζουν νά ἐνσαρκώσουν ἀλλά δέν τά πολυκαταφέρνουν. Κάτι ἔξω ἀπό αὐτούς, τοὐλάχιστον ἀπό τήν πλειοψηφία τους, πού ὅμως γιά κάποιον λόγο θεωρεῖται χρήσιμο ἤ ἐπιβεβλημένο. Αὐτό τό βίαιο κάτι πού κατά τή γνώμη τους θά ἀναστήσει τήν ρημαγμένη Ἑλλάδα.

Στό ἴδιο ἔργο ἔπαιζαν καί τά ἄλλα παιδιά, πού παρίσταναν τούς ἀντιφασίστες δημοκράτες. Ἔβγαλαν τήν ὑποχρέωσή τους νά κράξουν τούς «φασίστες», δίνοντας τό «ἀγωνιστικό παρών» στίς τοπικές κοινωνίες πού ἀνέχονται τό ἐκκολαφθέν «αὐγό τοῦ φιδιοῦ», ἔπαιξαν καί λίγο κυνηγητό μέ τήν Ἀστυνομία καί τούς ἀντιπάλους τους καί ὅλα καλά. Ντυμένα κι αὐτά κατά κανόνα μέ στολές παρταλαγῆς, μέ τήν προβλεπόμενη κούπ ἐπί κεφαλῆς καί τήν συνοδό σύγχυση ἐντός κεφαλῆς, μέ συνθήματα ἐξίσου ἐξωπραγματικά καί τρομολάγνα, συμπλήρωσαν τό κάστ τῆς βραδυᾶς.

Ἡ βραδυά (ἔμαθα ἀργότερα πώς) εἶχε καί πορεία στούς δρόμους τῆς Κομοτηνῆς, μέ κατάληξη κοντά στό τουρκικό Προξενεῖο. Ἐννοεῖται ὅτι οἱ Ἀρχές δέν ἐπέτρεψαν σέ κανέναν νά πλησιάσει οὔτε κἄν τήν ὁδό Ἰώνων, ἀλλά ἀκόμα κι ἔτσι ἡ ἀποστολή θεωρεῖται πώς ἐξετελέσθη καί πώς τό μήνυμα παραδόθηκε.

Ἔφυγα μέ τήν ἀπορία: πῶς εἶναι δυνατόν νά θεωρεῖται αὐτό τό παρακμιακό θεατρικό φαινόμενο κίνδυνος γιά τήν κοινωνία, τό ἔθνος, τήν ὑφήλιο; Πόσο γελοῖος ἤ πόσο κάθαρμα εἶναι ὅποιος προσπαθεῖ νά πείσει τόν ἑλληνικό λαό ὅτι σήμερα τό πρόβλημά του εἶναι ἡ δημοφιλία τέτοιων παραστάσεων;