Τά ἐγκαίνια τοῦ ἐντυπωσιακά ἀνακαινισμένου τεμένους Ταμπακχανέ στήν Κομοτηνή ἀπό τόν νόμιμο Μουφτή Μέτσο Τζεμαλή καί τόν πρόεδρο τῆς Διαχειριστικῆς Ἐπιτροπῆς Σελήμ Ἰσά θά ἔπρεπε νά εἶχαν προβληθεῖ σέ ἐπίπεδο πανελλαδικό. Ὄχι μόνο γιατί ἡ ἐπικαιρότητα τροφοδοτεῖ τό κοινό ἐσχάτως μέ ἀρνητικές εἰδήσεις ἀπό τή Θράκη (φωτιά στό Διδυμότειχο, ὅπλα στήν Ἡλιόπετρα…) ἀλλά καί γιατί σέ κάθε περίπτωση ἔχουμε μιά πολύ ἐνθαρρυντική ἐξέλιξη.
Η πρόσφατη ιστορία με τα παρανηπιαγωγεία του Συλλόγου Επιστημόνων Μειονότητας που κλείσανε στη Ροδόπη, μάς επιτρέπει να βγάλουμε κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα για την συγκυρία που περνάμε σε σχέση με το μειονοτικό θέμα ευρύτερα. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στις μέρες της συγκυβέρνησης Σύριζα – ΑΝ.ΕΛ., όσο κι αν αυτό ακουστεί σε πολλούς ως παραδοξολογία, έχουμε την μακράν καλύτερη κατάσταση στη Θράκη.
Παρακολουθοῦμε χρόνια τώρα τήν προσπάθεια τοπικῶν παραγόντων τῆς περιοχῆς μας γιά κατάργηση τῆς βίζας σέ Τούρκους πολίτες ὅταν πρόκειται γιά ὀλιγοήμερες ἐπισκέψεις, ἤ γιά τήν ἁπλούστευση τῆς σχετικῆς διαδικασίας. Τελευταίως βλέπουμε ὅτι Τζιτζικώστας καί Παυλίδης, οἱ «γαλάζιοι» περιφερειάρχες Κεντρικῆς Μακεδονίας καί Ἀνατολικῆς Μακεδονίας – Θράκης, ἑνώσανε τίς προσπάθειές τους γιά τόν ἴδιο σκοπό: νά ἁπλοποιηθεῖ ἡ διαδικασία ἔκδοσης βίζας τῶν Τούρκων ἐπισκεπτῶν καί νά δίδεται κατευθείαν ἀπό τόν μεθοριακό σταθμό τῶν Κήπων τοῦ Ἕβρου.
Δέν θά ἀρνηθοῦμε ὅτι πράγματι αὐτό μπορεῖ νά τονώσει τήν τουριστική ροή πρός τή Βόρειο Ἑλλάδα. Πάντως τό πρόβλημα δέν εἶναι ἡ βούληση τῆς ἑκάστοτε Κυβέρνησης ἀλλά ἀφορᾶ τή Συνθήκη Σένγκεν. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἀπευθύνουμε ἔκκληση πρός τήν ἑλληνική Κυβέρνηση: σέ περίπτωση πού θά συναινέσει γιά τήν ἐξέλιξη αὐτή, ΟΦΕΙΛΕΙ νά τήν συνδυάσει μέ τήν ἐπαναφορά τῆς βίζας γιά τά πράσινα διαβατήρια τῆς Τουρκίας ἤ τουλάχιστον μέ τήν ἐξομοίωσή τους μέ τά κοινά μπλέ. Τό γράψαμε κι ἄλλοτε, ἦταν ἕνα ἀπό τά ἐγκλήματα τοῦ ΓΑΠ σέ βάρος τῆς πατρίδας μας, καθώς τό 2010 μέ μία ἀπό τίς 21 συμφωνίες πού ὑπέγραψε στό πλαίσιο τοῦ Ἑλληνοτουρκικοῦ Ἀνωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας κατήργησε τή βίζα γιά τά εἰδικά διαβατήρια 800.000 ἀξιωματούχων τῆς γείτονος (πράσινο διαβατήριο παίρνουν δήμαρχοι, πρώην βουλευτές, ἐκπαιδευτικοί, ἀνώτεροι δημόσιοι – κρατικοί ὑπάλληλοι ἐν ἐνεργείᾳ ἤ καί συνταξιοῦχοι κτλ). Σημειωτέον πώς, πέραν τοῦ προφανοῦς πληθωρισμοῦ, καταζητούμενοι ἐγκληματίες ἔχουν βρεθεῖ στό παρελθόν νά κατέχουν πράσινο διαβατήριο ἀλλά καί 90.000 Τοῦρκοι μέ καταγωγή ἀπό τή Θράκη ἔχουν ἐπίσης πράσινο διαβατήριο! Ἀπό τότε λοιπόν πήξαμε στούς πράκτορες κάθε θέσης πού μᾶς ἔρχονται κάθε τόσο – καί ὄχι πάντως γιά …τουρισμό. Κάτοχοι ὑπηρεσιακῶν διαβατηρίων ἀπό χῶρες παραδοσιακά φιλικές, ὅπως ἡ Ρωσία, ἡ Μολδαβία, ἡ Ἀρμενία χρειάζονται θεώρηση ἀλλά οἱ Τοῦρκοι παρακρατικοί ὄχι!
Πρίν 5 χρόνια τά φιλότουρκα κνώδαλα τῆς Ἀθήνας εἶχαν πεῖ πώς «ἔτσι προέβλεπε ἡ Συνθήκη Σένγκεν». Ἐμεῖς ξέρουμε πόσο ἄλλαξε ἔκτοτε στό κλῖμα τῆς ΕΕ ἀλλά καί τί ἀπαιτεῖ ὁ ἀγώνας γιά τήν ἐπιβίωση τῆς χώρας μας. Εἶναι καιρός νά ἐπαναφέρουμε τή λογική στόν τόπο της καί αὐτή ἡ Κυβέρνηση καί ὁ ὑπουργός μας τῶν Ἐξωτερικῶν ἔδειξαν ὥς τώρα πώς τήν διαθέτουν.
Στην “Καθημερινή” (18/6) δημοσιεύθηκε άρθρο κάποιας Δώρας Aντωνίου, αναφορικά με τα σχέδια του υπουργείου Εξωτερικών σχετικά με το μέλλον του θεσμού των μουφτήδων στη Θράκη. Μάθαμε λοιπόν από το ανωτέρω άρθρο, όπου αναφέρεται και η τουρκική εμμονή στο ζήτημα, ότι “το θέμα απασχολεί την ελληνική κυβέρνηση, λόγω και της καταδίκης της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παραβίαση των θρησκευτικών ελευθεριών, και το υπουργείο Εξωτερικών έχει εξετάσει το ενδεχόμενο να επιτραπεί η εκλογή μουφτήδων αντί του διορισμού τους”. Μέσα σε μία πρόταση πετιέται στα σκουπίδια η ελληνική επιχειρηματολογία δεκαετιών (και η αλήθεια) και …περνάμε κατευθείαν στις διαδικαστικές λεπτομέρειες: Θα έχουν δικαστικές αρμοδιότητες; Θα ψηφίζουν οι γυναίκες; Ποια συμμετοχή θα απαιτείται για να θεωρηθεί έγκυρη η εκλογή;
none
Τόν ρόλο τοῦ «Ἰοῦ» τῆς «Ἐλευθεροτυπίας» τόν ξέρετε ὅλοι πολύ καλά, δέν εἶναι ἀνάγκη νά τόν σχολιάσουμε (ἄλλωστε καμμιά δουλειά δέν εἶναι ντροπή). Ἀντιλαμβάνεστε λοιπόν τί περίπου θά διαβάσετε στό νέο βιβλίο τοῦ Τάσου Κωστόπουλου (μέλους τῆς ἐν λόγῳ παρέας) πού ἀναφέρεται στούς …Πομάκους! Τό βιβλίο κυκλοφόρησε ἀπό τίς ἐκδόσεις «Βιβλιόραμα» – αὐτοί δέν κυκλοφόρησαν καί τό ἀνοσιούργημα τῆς Ρεπούση; – καί τό ἀγοράσαμε* γιά νά σᾶς τό παρουσιάσουμε.
Ποιά εἶναι λοιπόν ἡ βασική θέση τοῦ βιβλίου; Ὅτι τό ἑλληνικό κράτος ὄχι μόνο δέν ἀδιαφόρησε γιά τό πομακικό «κίνημα» (τά εἰσαγωγικά εἶναι τοῦ Τ.Κ.) ἀλλά τό μαγείρευε ἐπί δεκαετίες καί τό προώθησε γιά τά δικά του συμφέροντα, ἁπλῶς δέν ἔφτασε στό σημεῖο νά ἐντάξει τή διδασκαλία τῆς πομακικῆς γλώσσας στά σχολεῖα! Φυσικά δέν ἀρνεῖται τήν ὕπαρξη τῶν Πομάκων ὡς ξεχωριστῆς ἐθνοπολιτισμικῆς ὁμάδας, ὅμως παραλληλίζει τόν ἐκτουρκισμό τους μέ τόν «ἐξελληνισμό» τῶν Βλάχων καί τῶν Ἀρβανιτῶν! Ἄς δοῦμε λοιπόν τίς θέσεις τοῦ πονήματος γιά νά ποῦμε τή γνώμη μας.
Τό κυρίαρχο γνώρισμα τοῦ βιβλίου εἶναι τό σύμπλεγμα μίσους καί ἀπέχθειας γιά τήν Ἑλλάδα πού κατατρύχει τόν συγγραφέα καί τό ὁποῖο ἐκδηλώνεται μέ τήν παραμικρή ἀφορμή (ἀκόμα καί χωρίς αὐτήν!). Ὅλα ὅσα γεγονότα ἀναγράφονται εἶναι ὀρθά, ὅμως κάποια καίρια ἀπουσιάζουν, ἐνῷ οἱ ἑρμηνεῖες του ΟΛΕΣ ἔχουν μία συγκεκριμένη ἀφετηρία, πού σπανίως στοχεύει τήν ἀλήθεια. Δίνουμε κάποια παραδείγματα:
Α. Γράφει π.χ. γιά τήν Ε/Τ «φιλία» τοῦ 1951-55 καί τίς ἐγκληματικές ὑποχωρήσεις μας ἔναντι τῆς Ἄγκυρας (Μορφωτική Συμφωνία, μετονομασία σχολείων, ἐπιβολή λατινοκεμαλικοῦ ἀλφαβήτου κτλ) ὅτι εἴχαμε «μιά σειρά “παραχωρήσεις” τῆς ἐπίσημης Ἀθήνας πού ἐνισχύουν τόν τουρκικό αὐτοπροσδιορισμό τῆς μειονότητας»! Ὁ αὐτοπροσδιορισμός δηλ. ἐνισχύθηκε, κι ὄχι τό καπέλωμα!
Β. Στό θέμα τῆς ἐγκατάλειψης τῆς πομακικῆς γλώσσας βρίσκει βολικά τά γραφόμενα γιά «αὐτοκαταπιεστικά» μέτρα, ὅμως «ξεχνᾶ» νά ἀναφέρει τίς ἄπειρες μαρτυρίες γιά …ἑτεροκαταπιεστικά μέτρα – ὅπως τό ξύλο τῶν δασκάλων στά παιδιά πού μιλοῦσαν πομάκικα ἔστω καί στό διάλειμμα τοῦ σχολείου!
Γ. Παραθέτει ὁλόκληρες ἐκθέσεις ὑπηρεσιακῶν παραγόντων τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 40 μέχρι σήμερα, γιά νά δείξει τό «διαχρονικό ἐνδιαφέρον» τῶν ἑλληνικῶν ὑπηρεσιῶν γιά τό θέμα. Πουθενά δέν βγαίνει ὅμως ἡ ἀληθινή εἰκόνα: Ὅτι στήν συντριπτική τους πλειοψηφία ὅλα τοῦτα ἦταν λόγια καί μειοψηφικές ἀπόψεις, χωρίς καμμία πολιτική βαρύτητα! Ἔ, μά τότε τί σκατά γράφεις σέ δεκάδες σελίδες παληκάρι μου; Ἐκθέσεις ἰδεῶν;
Δ. Στή σελίδα 67 ὁ σ. ξεκινᾶ τό κεφάλαιο «Τό Μακεδονικό μοντέλο» γράφοντας γιά στροφή τῆς Ἑλλάδος πρός «ἀπόπειρα ἤπιας ἐθνοκάθαρσης τῶν μουσουλμάνων τῆς Θράκης». Τί τό ἐθνοκαθαρτικό ἀναφέρεται λοιπόν γιά τούς Πομάκους; Ὅτι ἔτυχαν «εἰδικῆς μεταχείρισης», ὅτι «ἐξαιρέθηκαν ρητά ἀπό τά πρῶτα κατασταλτικά μέτρα πού ἔθιξαν τήν ὑπόλοιπη μειονότητα», ὅτι οἱ «θετικότερες ἐκδοχές τῆς “πομακικῆς πολιτικῆς” πῆραν τή μορφή συγκεκριμένων ὑλικῶν παροχῶν»… Ἄρα γιά ποιάν ἐθνοκάθαρση μιλᾶμε ὅταν βλέπουμε μόνο θετικές διακρίσεις; Κι ἄν ἀκόμη ἐξαιροῦνταν ἀπό αὐτές οἱ πράκτορες τῆς Ἄγκυρας (ὅπως γράφει στή σελ. 85) ποιό εἶναι τό μεμπτό;!
Ε. Ὅταν φτάνει στήν περίοδο τῆς Χούντας, προσπερνᾶ τήν ἀντιπομακική – φιλοτουρκική της πολιτική γιά τή Θράκη στό ἅψε σβῆσε: «Ἐξαιρετικά καθοριστική θά ἀποδειχθεῖ ἐπίσης ἡ κεντρική ἐπιλογή τῆς χούντας γιά ὑπογραφή τοῦ Ε/Τ Μορφωτικοῦ Πρωτοκόλλου τοῦ 1968», «μετά τό 1969 ἡ προβολή τῆς πομακικῆς ταυτότητας ὡς τέτοιας μπαίνει πιά στό ψυγεῖο», «ἡ ἀπουσία ὁποιασδήποτε ἀναφορᾶς στούς Πομάκους στό δημοσιευμένο ἐπίσημο καί ἡμιεπίσημο ὑλικό περί Θράκης τῆς περιόδου 1969-1974». Καί πιό κάτω (σελ. 101) ἀναφέρονται οἱ ἐπίσημες ἐπισκέψεις Τούρκων πρεσβευτῶν στά Πομακοχώρια (1969-1973). Τί ἔχουμε ἐδῶ κυρ-Τάσο, σάν πολύ γρήγορα δέν τό προσπερνᾶς; Ποιοί ἐθνικιστικοί κῦκλοι προωθοῦσαν τό ὅλο θέμα ὥς τότε καί ἐπί Χούντας βουβάθηκαν; Γιατί δέν προσφέρεις καμμία ἐξήγηση καί περιορίζεσαι στήν ἁπλή καταγραφή; Μήπως γιατί ἀνατρέπεται τό στερεότυπό σου;
Στ. Στήν περιγραφή τῶν ἐξελίξεων γύρω ἀπό τό πομακικό τά τελευταῖα 15 χρόνια ὁ σ. εἶναι πολύ ἀκριβής ἀναφορικά μέ τούς ὑποστηρικτές τοῦ ζητήματος. Ἐκεῖ πού δέν λέει λέξη εἶναι γιά τούς ἐνάντιους, καί δή γιά τούς πλειονοτικούς ἐξ αὐτῶν. Οὔτε λέξη γιά τούς κοπρίτες (νομάρχες, δημάρχους, συμβούλους, κ.ἄ.) πού πάλεψαν νά σκεπάσουν τό κίνημα γιά τούς δικούς τους ταπεινούς λόγους. Γιατί ἄραγε περιορίστηκε σέ μιάν ἀνακοίνωση τοῦ ΚΚΕ τοῦ 1996, δέν τοῦ κάνουν γιά μάρτυρες οἱ πολιτικοί ὀγκόλιθοι τοῦ τόπου μας;
Ζ. Εἶναι ἀπίστευτος ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον προσπερνῶνται οἱ τουρκικοί τραμπουκισμοί κατά τῶν Πομάκων. Ἀπολαῦστε διατύπωση: «Δίπλα σ’ αὐτές τίς διεκδικήσιμες πρακτικές ὑπῆρχε ἄφθονος χῶρος γιά τήν ἄσκηση ψυχολογικῆς βίας, ἀπό τίς ἀπειλές ἤ τήν κοινωνική περιθωριοποίηση τῶν “πομακοφρόνων” μέχρι τήν ἐγγραφή τους στή “μαύρη λίστα” τοῦ τουρκικοῦ προξενείου». Ἐδῶ ἐγώ πού ἔζησα τά παραπάνω ἀπό κοντά βλέπω «ἄφθονο χῶρο» καί γιά βρισιές, τί λέτε κι ἐσεῖς;
Η. Γιατί δέν μπῆκε ἡ πομακική στά μειονοτικά σχολεῖα, ἀφοῦ αὐτός ἦταν (δῆθεν) ὁ στόχος τοῦ κινήματος; Ἄν δέν ἔχουν ἀρκετά ἐπιχειρήματα οἱ Τοῦρκοι, ὁ σ. ἀναπαράγει μία βρωμίτσα/ἀπειλή τῶν Μπαλτσιώτη – Τσιτσελίκη γιά ἀντίμετρα σέ βάρος τῆς ἑλληνικῆς μειονότητας πού φιλοξενεῖ στά σχολεῖα της καί άραβόφωνους Ὀρθόδοξους ἀπό τό Χατάι. Ἄχ, τρομάξαμε καλέ!
Θ. Ἐνδιαφέρουσα ἡ περιγραφή (καί ἐπιβεβαίωση) τῆς ἐκσυγχρονιστικῆς προδοσίας τοῦ πομακικοῦ: «Μετά τή θεαματική στροφή τοῦ 1999 στίς Ε/Τ σχέσεις, ἡ ἡμιεπίσημη στήριξη τῆς πομακικῆς “ἀφύπνισης” ἀπό τούς μηχανισμούς τοῦ ΥΠΕΞ σταμάτησε ὁλοκληρωτικά». (σελ. 214) Κάτι ξέρουμε καί μεῖς ἀπό τήν ἀπίστευτη περίοδο Σημίτη (κεντρικά) – Λώζου (τοπικά). Μιά φορά ἐπί χούντας καί μιά φορά ἐπί ψευτοεκσυγχρονισμοῦ!
Ι. Σωστά ὁ σ. κρίνει τήν πομακολογία ὡς ἀνεπαρκή, συχνά μή ἐπιστημονική καί σέ γενικές γραμμές διόλου πρωτότυπη. Πάντως ἀπό τήν αὐστηρή του κριτική ἐξαιρεῖται ἡ δουλειά τῶν Φραγκουδάκη – Δραγώνα: «Ἐντυπωσιακό» τό πρόγραμμά τους, «ἐξαιρετικά πετυχημένο» τό ἐγχείρημα… Ἐντυπωσιάστηκα!
ΙΑ. Ρέστα δίνει ὁ σ. καί στό θέμα τῶν δημόσιων νηπιαγωγείων. Τό ἀναφέρει ὡς «τό κυριότερο βῆμα πρός τήν κατεύθυνση τῆς ἐπιβολῆς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας», ἀναφέρει «ἀντιστάσεις τῶν ἐπισήμων φορέων τῆς μειονότητας» καί ἀποσιωπᾶ τή συμμαχία τους μέ τίς τοπικές Ἀρχές γιά τή λειτουργία μιᾶς ντουζίνας παράνομων νηπιαγωγείων. Γιά τήν ἐπιβολή τῆς τουρκικῆς γλώσσας δέν ἀρθρώνει οὔτε λέξη!
ΙΒ. Στή σελίδα 254 ὁ σ. ἐπανέρχεται στό προσωπικό του πρόβλημα μέ τά σλαβομακεδόνικα καί τόν παραλληλισμό τῆς ἀντιμετώπισής τους ἀπό τό κράτος μέ τά πομάκικα. Νά ἐπαναλάβουμε ὅτι δέν εἶναι τῆς ἴδιας τάξης τά δύο ζητήματα; Ὅτι τήν διδασκαλία τῆς πομακικῆς (πού δέν εἶναι ὁ μόνος ἤ ὁ κυρίαρχος στόχος τῶν συνειδητῶν Πομάκων) μᾶς τήν ἐπιβάλλει ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάνης; Ἀγνοεῖ τήν βασική αὐτή παράμετρο ὁ σ. ὅταν ἔχει κάνει φῦλλο καί φτερό τό ζήτημα;
Ἄλλες ἐνδεικτικές λεπτομέρειες:
- Ὁ Βλάσιος Σκορδέλης πού συνέγραψε «Ἑλληνικόν λεξιλόγιον» ἀναφέρεται ὡς ἑλληνόφωνος στενημαχίτης (σελ. 38)
- Οἱ ρατσιστικές ἀντιδράσεις τῶν Τούρκων στίς ἑλληνικές μικροπρωτοβουλίες γιά τούς Πομάκους βαφτίζονται δεῖγμα τῆς τουρκικῆς ἀνησυχίας! (σελ. 61)
- Ὅταν ἀναφέρεται ἡ τουρκική προπαγάνδα (σελ. 80) δέν ἀποδίδεται μόνο ρητῶς στίς (ἑλληνικές) Ἀρχές ἀλλά τίθεται καί σέ εἰσαγωγικά – διπλή ἀμφισβήτηση!
- Ἀντιθέτως, στήν ἀνακοίνωση τῆς προξενικῆς Συμβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς, βλέπουμε τήν ἱστορικά κοινή μοίρα Τούρκων καί Πομάκων χωρίς κανένα εἰσαγωγικό!
- Σέ δύο σημεῖα (σελ. 85, 86) «καρφώνονται» ὡς ἄνθρωποι τῶν Ἀρχῶν ἰσάριθμοι μουσουλμάνοι μέ τά πλήρη τους στοιχεῖα! Ἁπλῶς ἀπίστευτο!
- Ἀπό τίς ἀντιδράσεις τῶν Πομάκων στίς ἐπισκέψεις Τούρκων Πρεσβευτῶν (ἐπί Χούντας) προβάλλει τίς ἐνθουσιώδεις καί γιά τίς ἄλλες σέ μιάν ἀράδα μόνο λέει παρόλο πού σέ κάποια χωριά ἡ ὑποδοχή ὑπῆρξε ἀπό χλιαρή ἕως ἐχθρική… Καί πάει κατευθείαν παρακάτω!
- Γιά τήν ἐπικράτηση τῶν τουρκοφρόνων στό κάποτε πομάκικο πανηγύρι τοῦ Ἀλάν Τεπέ / Ἀκρίτα γράφει (ἐσφαλμένα) ὅτι τελικό ἀποτέλεσμα τῆς ἐπιχειρηθείσας ἀναβίωσης ἦταν ὁ ἀνακλαστικός ἐκτουρκισμός τοῦ πανηγυριοῦ (σελ. 159). Ἀνακλαστικός ρατσισμός!
- Ἡ τουρκοφυλλάδα «Μιλλέτ» ἀναφέρεται χωρίς κανέναν ἀπολύτως χαρακτηρισμό, ἐνῷ ἀντιθέτως στόν «Ἀντιφωνητή» ἐπιφυλάσσεται αὐτός τοῦ «ἐθνικιστῆ». Μέ τήν ἴδια λέξη χαρακτηρίζεται καί ἡ δασκάλα Χαρά Νικοπούλου.
- Ἡ «ἀγανάκτηση» τῶν Τούρκων γιά τήν ἐπανεμφάνιση τοῦ πομακικοῦ κρίνεται «κατανοητή» (σελ. 238), ἄσχετα μέ τόν τραμπούκικο τρόπο πού ἐκδηλώθηκε.
- Στή σελ. 241 ὁ σ. χώνει καί μία ἔμμεση παρότρυνση πρός τίς δικαστικές Ἀρχές νά μήν ἀσχολοῦνται μόνο μέ τήν «Μιλλέτ» ἀλλά καί μέ τόν «Χρόνο» καί τόν «Ἀντιφωνητή». Συμφωνῶ καί ἐπαυξάνω, Τάσο!
- Στή σελίδα 270 εἴδαμε κάτι πού μόνο ὡς ἀπόπειρα χιοῦμορ μπορεῖ νά ἐκληφθεῖ: «ἕνας ἀπό τούς στρατηγικούς στόχους τῆς ἑλληνικῆς πομακικῆς πολιτικῆς ὑπῆρξε ἱστορικά (καί) ὁ προσεταιρισμός τῶν Πομάκων πέραν τῶν συνόρων»!!!
-Τό ἐπεισόδιο μέ τό πογκρόμ κατά τῶν ἠθοποιῶν τοῦ ΑΛΦΑ στόν Ἐχῖνο περιγράφεται μόνο ἀπό τήν τούρκικη ὀπτική τῆς «ἡμίγυμνης ἠθοποιοῦ στό τζαμί», κι ἄς εἶναι πέρα ἀπό κάθε λογική, στόν σ. ἀρκεῖ πού δικαιώνει τόν πρόστυχο ὄχλο (σελ. 215).
Συμπερασματικά
Τό βιβλίο εἶναι ὄντως πολύτιμο λόγῳ τῆς πληθώρας τῶν στοιχείων του, γιά ὅποιον γνωρίζει τά βασικά τοῦ ζητήματος καί δέν θά παρασυρθεῖ ἀπό τίς ἑρμηνεῖες του. Πραγματικά ὁ σ. ἔκανε πολύ καλή δουλειά, παρότι μᾶς μένει ἀδιευκρίνιστο τό κίνητρό του:Ἐπιστημονικό δέν εἶναι, οἰκονομικό δέν εἶναι, σέ κάποιο πολιτικό κέρδος δέν μπορεῖ νά προσβλέπει. Θά πουλήσει μερικές δεκάδες ἀντίτυπα (καί ἄν…), καί; Ὅλος αὐτός ὁ κόπος πού ἀπαιτήθηκε γιά τή συλλογή στοιχείων ἀπό ἕναν (;) δημοσιογράφο τῆς Ἀθήνας – ἀπό ἄκρως ἀπόρρητα κρατικά ἔγγραφα μέχρι καί …ἀδημοσίευτες μεταπτυχιακές ἐργασίες! – πῶς θά ἀνταμειφτεῖ; Κι ἀλήθεια, ὅταν στίς εἰσαγωγικές εὐχαριστίες του ὁ συγγραφέας μιλᾶ καί «γιά κάποιους (πού τόν βοήθησαν καί) πού γιά εὐνόητους λόγους δέν θά ἐπιθυμοῦσαν νά κατονομαστοῦν», ποιοί μπορεῖ νά εἶναι αὐτοί; Ἔχουν ἄραγε ἑλληνικά ὀνόματα; Σέ ποιάν ὑπηρεσία ἐργάζονται; Εἶναι μήπως συνάδελφοί του;
Κ.Κ.
* Ναί, ἐμεῖς ἀγοράσαμε 4-5 ἀντίτυπα Τάσο στή Θράκη, μήν χαίρεσαι λοιπόν, κανέναν ἀναγνώστη δέν κέρδισες!
4 com
Ἔσκασε µύτη λίγο πρίν τίς γιορτές καί ἐπαναλήφθηκε ἀµέσως µετά. ἦταν µιά εἴδηση πού ἀναφερόταν στά «σχέδια» τῆς Κυβέρνησης νά προχωρήσει σέ ἀφαίρεση τῶν δικαστικῶν ἁρµοδιοτήτων τοῦ µουφτῆ καί νοµοθέτηση ἑνός τρόπου ἐκλογῆς του. Μάλιστα γράφτηκε ὅτι ἀφενός ὑπάρχει διακοµµατική συναίνεση στούς σχεδιασµούς αὐτούς κι ἀφετέρου ὅτι ἤδη ἐνηµερώθηκε ἡ τουρκική Κυβέρνηση, τῆς ὁποίας ἀναµένονται οἱ ἀντιδράσεις (µάλιστα ἡ µειονοτική ἡγεσία δέν ἔδειξε, λέει, ἰδιαίτερα ἐνθουσιασµένη).
Στόν βαθµό πού µπορέσαµε νά τό ψάξουµε, µόνο δηλώσεις ἄγνοιας τοῦ θέµατος εἰσπράξαµε, ὅµως αὐτές δέν σηµαίνουν βεβαίως τίποτε καί συντρέχουν πολλοί λόγοι γιά νά µήν κοιµόµαστε ἥσυχοι.
Πρῶτον ἀποτελεῖ τό µεῖζον αἴτηµα τῆς Ἄγκυρας γιά τή Θράκη, ἀφοῦ σέ ὅλους τούς ἄλλους τοµεῖς τά …βολεύει χωρίς τή βοήθεια τῆς Ἑλλάδας (τῆς ἀρκεῖ ἡ προϊούσα διάλυση τῆς τελευταίας).
Δεύτερον ἡ κατάργηση τῶν δικαστικῶν ἁρµοδιοτήτων τοῦ µουφτῆ εἶναι κάτι πού ἐδῶ καί δύο τοὐλάχιστον χρόνια προετοιµάζει – ὡς «κατάργηση τῆς Σαρίας» – τό ψευτοεκσυγχρονιστικό ἀδερφᾶτο τῶν Ἀθηνῶν (βλ. ἀρθρογραφία Ἀλιβιζάτου, Κτιστάκη, ΚΕΜΟ κτλ). Θυµίζουµε ὅτι, καθώς ὁ δικαστής δέν µπορεῖ νά εἶναι αἱρετός, ἡ Τουρκία καί κάποιοι «δικοί µας» ἔβαλαν στό στόχαστρο τίς δικαστικές του ἁρµοδιότητες (σήµερα µποροῦν νά καταφύγουν στόν µουφτή γιά ὑποθέσεις διαζυγίου καί κληρονοµιῶν οἱ πιστοί ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ), δῆθεν γιά νά ἀπαλλάξουν τή χώρα µας ἀπό τό ἰσλαµικό δίκαιο. Τό γεγονός ὅτι ποτέ κανένας µειονοτικός φορέας δέν ζήτησε κάτι τέτοιο δέν τούς ἐνοχλεῖ. Οὔτε καί τό βλέπουν ὡς ἐπέµβαση σέ ξένη πολιτισµική παράδοση ἡ ὁποία ἐπιβιώνει καί λειτουργεῖ ἱκανοποιητικά τό βλέπουν. ἀρκεῖ πού τό ἀποφάσισαν ἐκεῖ στό Κωλονάκι. Ἡ διακοµµατική λοιπόν ὑποστήριξη τοῦ κατήφορου εἶναι ἐξασφαλισµένη.
Τρίτον ἡ πολιτική τοῦ ΥΠΕΞ πού σέ ὅλα τά θέµατα ἐπιλέγει χαµηλούς (µέχρι …παρεξηγήσεως) τόνους δέν δείχνει ἀσύµβατη µέ µία τέτοια πρωτοβουλία. Ὅταν στίς διεκδικήσεις κατοικηµένων ἑλληνικῶν νησιῶν – Φαρµακονήσι, Ἀγαθονήσι – ἀπαντᾶς µέ προτροπές γιά ψυχραιµία (!) ποιός θά παρεξηγηθεῖ µέ ἕνα ἀµφιλεγόµνο µέτρο στή Θράκη;
Ἐµεῖς φυσικά ἀπευχόµαστε µιά τέτοια προοπτική πού θά ἀφαιρέσει ἀπό τήν πατρίδα µας κάθε δυνατότητα λόγου στήν ἐπιλογή τῆς ἡγεσίας τῆς θρησκευτικῆς – µήν τό ξεχνᾶµε – µειονότητας. Θέλουµε ἕναν Μέτε ἐπισήµως κεφαλή τοῦ σύνοικου στοιχείου; Εἶναι δυνατόν;
none
Χσστ!!! Ἄαααααααα!!! Φσστ!!! Ὤωωωωωωχ!!! Χσστ!!! Ἄααααααααχ!!!!*
* [ Ἠχητικὰ ἐφὲ ἀντὶ προλόγου, μεταφραζόμενα – πρὸς διευκόλυνσιν τοῦ ἐμφανῶς ἀποσβολωμένου καλωσυνάτου ἀναγνώστου – ὡς ἑξῆς: α) ἦχοι μαστιγίου (ποὺ τὸ κρατᾶ βλοσυρὸς καὶ ἀνελεήμων ὁ Ἕλλην ΥΠΕΞ) καὶ β) τουρκικὲς κραυγὲς ἀνειπώτου πόνου (ὅπως κατεγράφησαν κατὰ τὸν νέο ἐν Λουξεμβούργῳ τηλαυγή διπλωματικὸ μας θρίαμβο)]…
Γιὰ νὰ μήν τὰ πολυλογοῦμε λοιπόν, ἤδη καταλάβατε ποῦ θὰ εἶναι ἀφιερωμένα τὰ σημερινὰ «Τοξικά». Ἔ, καὶ λογικὸ εἶναι, αὐτὸ εἶναι τὸ σπουδαῖο γεγονὸς τῶν ἡμερῶν. Ἡ ἔναρξη δηλαδὴ τῶν ἐνταξιακῶν διαπραγματεύσεων γιὰ τὴν Τουρκία, μέ μία Ε.Ε. ποὺ πραγματικὰ ἀφηνίασε μέχρι νὰ τὸ καταφέρει, καὶ μία ἑλληνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ποὺ ἐπίσης ἀφηνίασε γιὰ νὰ φανεῖ ἀντάξια τοῦ ἄμεσου καὶ τοῦ ἀπώτερου ἐνδόξου παρελθόντος της. Καὶ ἔκανε τόσες φιλότιμες καὶ ἀπεγνωσμένες προσπάθειες, ποὺ τελικὰ πράγματι τὰ κατάφερε: γιὰ μία ἀκόμη φορά εἶχε πάει γιὰ βροῦβες…
none
