Η τρίτη αξιολόγηση έκλεισε, ο προϋπολογισμός υπερψηφίστηκε (ως ο “τελευταίος μνημονιακός”), η Κυβέρνηση ανακάμπτει δημοσκοπικά, όλα δουλεύουν ρολόι. Από τη μία οι Συριζανέλ πανηγυρίζουν που συνεχίζουμε να τους ανεχόμαστε, από την άλλη η πρασινογάλαζη αντιπολίτευση κρυφοελπίζει στην λαϊκή αμνησία, και όλα πάνε εκεί που προ οκταετίας (έξωθεν) δρομολογήθηκαν να πάνε.
τοῦ Ν. Δαπέργολα
Καθὼς ὁ «Κώδικας ντὰ Βίντσι» θριαμβεύει στοὺς κινηματογράφους, ὑπάρχουν ἀκόμη πολλοὶ ποὺ δηλώνουν ἔκπληκτοι μὲ τὸ περιεχόμενό του. Καὶ εἶναι ἴσως λογικὸ γιὰ ὅποιον βλέπει μόνο τὸ δέντρο, ἀλλὰ ἀγνοεῖ τὸ δάσος. Καιρὸς λοιπὸν νὰ δοῦμε ἐπιτέλους τὸν «Κώδικα» στὴν πραγματικὴ του διάσταση: ὄχι ὡς τὸ νοσηρὸ ἀποκύημα τῶν διαταραγμένων ὀνειρώξεων κάποιου σκηνοθετίσκου (ἢ προηγουμένως κάποιου φαιδροῦ ἀνθυπογραφιᾶ), ἀλλὰ ἀπολύτως ἐντεταγμένο μέσα στὸν εὐρύτερο χῶρο ποὺ τὸν γέννησε (ἢ γιὰ τὴν ἀκρίβεια, τὸν ἐξέμεσε). Μόνον ἔτσι ἄλλωστε μπορεῖ καὶ ἡ ὑπερπροβολή του νὰ ἑρμηνευθεῖ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἴδιο του τὸ περιεχόμενο νὰ ἀξίζει τελικὰ μιᾶς ἀντιμετώπισης κατὰ τι πολυπλοκότερης ἀπὸ τὸν ἁπλὸ σαρκασμὸ μας.
none
