Παρακολουθώντας τόν τουρκικό τραμπουκισμό, στή Συρία ἀλλά καί ἐν γένει, μπορεῖ κανείς νά βγάλει ἄκοπα καί γρήγορα πλῆθος συμπερασμάτων μᾶλλον δυσοίωνων γιά τήν περιοχή μας. Δέν εἶναι ὡραῖος ὁ ρόλος τῆς Κασσάνδρας ἀλλά εἶναι πολύ χειρότερη ἡ μοίρα ἐκείνου πού κοιμᾶται τόν ὕπνο τοῦ δικαίου.
Τί εἴδαμε λοιπόν στή Συρία; Μιά Τουρκία πού μετέβαλε δυό φορές ἄρδην τή θέση της τά τελευταῖα χρόνια ἔναντι τῆς γειτονικῆς της χώρας: μετά τήν ἔξωση τοῦ Ὀτζαλάν ἀπό τή Δαμασκό οἱ συροτουρκικές σχέσεις πέρασαν ἕναν μήνα τοῦ μέλιτος πού κόντεψε νά φτάσει σέ …γάμο. Ἡ Τουρκία προσφερόταν γιά τήν ἀναδιοργάνωση τοῦ συριακοῦ στρατοῦ, καταργοῦσε τή βίζα γιά τούς Σύριους καί προωθοῦσε ἑνιαῖο οἰκονομικό χῶρο, προσπαθώντας ἀνοιχτά νά δορυφοροποιήσει τήν γείτονά της. Ὅταν τό σχέδιο ἀπέτυχε καί ξέσπασε ἡ «ἀραβική Ἄνοιξη», ἡ κυβέρνηση τοῦ ΑΚΡ πίστεψε πώς ποντάροντας στήν πτώση τοῦ Ἄσαντ θά κερδίσει. Πρωτοστάτησε στήν διάλυση τοῦ γείτονά της, μπῆκε ἐνεργότερα ἀπό ὅλους στόν σχεδιασμό τῆς τζιχαντικῆς λοιμικῆς καί προσπάθησε νά σύρει τούς πάντες στό παιχνίδι αὐτό. Τώρα προβάλει τήν τουρκμενική μειονότητα τῶν 100.000 ἀνθρώπων γιά νά δώσει ἔρεισμα στίς πειρατικές της ἐνέργειες, εἰδικά μέ τήν κατάρριψη τοῦ ρωσικοῦ Σουχόι.

Read the rest of this entry…