Ανήκω στην μικρή εκείνη μερίδα των (συνειδητών, κατά το δυνατόν) Ελλήνων πολιτών που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο δεν πάσχουν ακόμα από κατάθλιψη. Δεν με ενδιαφέρει μια καριέρα λαμόγιου, δεν δέχομαι πως η μοίρα της χώρας μου κρίθηκε οριστικά, δεν θεωρώ πως η γενικευμένη παρακμή είναι λόγος αδράνειας. Εξακολουθώ να προσβλέπω και να στηρίζω όποιαν προσπάθεια δείχνει να εδράζεται στην κοινή λογική, στο ήθος και στις αξίες που συγκροτούν τις κοινωνίες, διατηρώντας μια αίσθηση ρεαλισμού: δεν ξεχνώ για ποιαν κοινωνία μιλάμε και σε ποιο διεθνές περιβάλλον κινούμαστε. Το οριακό σημείο στο οποίο έχει φτάσει η πολιτική ζωή του τόπου μας έχει αναπτερώσει τις ελπίδες μου για μία ΑΡΔΗΝ ανάταξη, μέσα από την καταστροφή της.
Ζήσαμε μετά το 1974 όλες τις εκδοχές της καθεστωτικής διαχείρισης: την συντηρητική διακυβέρνηση, την πασοκική «Αλλαγή», την μητσοτακική λαίλαπα, την εκσυγχρονιστική κλεπτοκρατία, την καραμανλική χαυνότητα, την μνημονιακή επιδρομή. Από τον περασμένο Γενάρη δοκιμάζουμε και την συριζέικη συνταγή, που ώς τώρα περιλαμβάνει μόνο …πλασέμπο. Επειδή όμως τα ψωμιά της δείχνουν μάλλον ευάριθμα, σύντομα θα κληθεί η κοινωνία να εκφραστεί μέσα από νέα πολιτικά σχήματα (δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα περιοριστεί σε μολυσματικά «Ποτάμια»). Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Read the rest of this entry…