Ποῦ βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα, μετά τήν τετράμηνη παράταση πού πῆρε στίς Βρυξέλλες ἡ Κυβέρνηση; Κάναμε κάποιο βῆμα μπροστά, πέρα ἀπό τόν χῶρο τῶν ἐντυπώσεων; Δημιουργήσαμε τίς προϋποθέσεις γιά τήν οἰκονομική μας ἐπιβίωση ὡς χώρα; Μήπως γυρίσαμε στά ἴδια καί χειρότερα; Αὐτά τά ἐρωτήματα ἀπασχολοῦν ὅλους τούς συνειδητούς πολίτες καί θά παραθέσουμε κι ἐμεῖς τήν ἄποψή μας, τόσο γιά τό τρέχον πρόβλημα ὅσο καί γιά τό εὐρύτερο τοπίο.
1) Στίς 1 Ἀπριλίου 1955 ἀρχίζει ὁ ἔνοπλος ἀγώνας τῆς ΕΟΚΑ κατά τῶν Ἄγγλων στήν Κύπρο. Στή διάρκεια τοῦ 4χρονου ἀγώνα ἀπαγχονίστηκαν 9 ἀγωνιστές, µέ πρῶτον τόν [.......], ὁ ὁποῖος δύο µέρες πρίν τήν ἐκτέλεσή του ἔγραφε στόν ἀδερφό του, µεταξύ ἄλλων: «Ὅν θεοὶ φιλοῦσι, νέος ἀποθνήσκει», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι. Ἐλπίζω νὰ µὲ καταλαβαίνης καὶ νὰ µὴ λυπᾶσαι γιὰ µένα, ἀλλὰ νὰ δίνης θάρρος καὶ παρηγοριὰ εἰς τοὺς ὀλιγόψυχους ἐκείνους συγγενεῖς καὶ εἰδικὰ εἰς τὴν φτωχὴ µας τὴ µάνα καὶ τὸν πατέρα, ποὺ ὁ πόνος καὶ ὁ σπαραγµὸς ἐνδέχεται νὰ ἔχη µεγάλας συνεπείας εἰς τὴν ὑγείαν των. Παρηγόρησέ τους, χρυσὲ µου Ἀνδρέα, δίνε τους θάρρος καὶ προσπάθησε νὰ τοὺς κάνης νὰ ἐννοήσουν µὲ ποῖον γαλήνιον τρόπον καὶ ποὶαν στωικὴν ἀνεκτικότητα ἀντιµετώπισα ὥς τώρα ὅλα τὰ κακὰ καὶ θὰ τὰ ἀντιµετωπίσω καὶ εἰς τὸ µέλλον. Δὲν πρέπει νὰ κλαίουν ἐκεῖνοι γιὰ µένα κι ἐγὼ γι’ αὐτούς. Ἐὰν µὲ νοιώθουν καὶ καταλαβαίνουν τὴν ψυχικὴν µου ἠρεµίαν, τότε θὰ πρέπη νὰ παύσουν νὰ θρηνοῦν καὶ νὰ σπαράζουν, καὶ ἂν παύσουν, ἂν κατανικήσουν τὸν πόνον των καὶ τὰ δεχτοῦν ὅλα µὲ τὸ µέτωπο περήφανα σηκωµένο ψηλά, αὐτὸ θὰ εἶναι γιὰ µένα µία ἀπέραντος ὑστάτη εὐχαρίστησις…»
Α) Μιχαλάκη Καραολή
Β) Εὐαγόρα Παλληκαρίδη
Γ) Κυριάκο Μάτση
Δ) Ἀνδρέα Δηµητρίου
none
