Διαβάζω την είδηση: «Ο διευθυντής της Υπηρεσίας Ενέργειας του υπουργείου Εμπορίου, Σόλων Κασίνης, εκτιμά ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ ανέρχονται σε συνολικά 60 τρισ. κυβικά πόδια. Μόνο στο τεμάχιο 12, τα κοιτάσματα εκτιμώνται σε 8-12 τρισ. κυβικά πόδια και, όπως σημείωσε, αρκούν για να εξυπηρετήσουν τις ενεργειακές ανάγκες της Κύπρου για 250 χρόνια. Η συνολική αξία του τεμαχίου 12 υπολογίζεται σε 350 δισ. ευρώ, ενώ το καθαρό κέρδος μόνο για το συγκεκριμένο τεμάχιο, αν αφαιρεθεί το κόστος ανόρυξης και εκμετάλλευσης, ανέρχεται στα 86 δισ., ενώ το συνολικό καθαρό κέρδος εκτιμάται ότι ξεπερνά τα 800 δισ. Και οι δύο εκτιμήσεις αφορούν μόνον το φυσικό αέριο. Ο Σ. Κασίνης διατύπωσε τη βεβαιότητα ότι στην κυπριακή ΑΟΖ υπάρχει και πετρέλαιο. “Θα γίνει γεώτρηση σε βάθος 7 χλμ και θα διαφανεί πόσο πετρέλαιο υπάρχει”»
Τι συζήτηση μπορεί να γίνει μετά τα παραπάνω, αλλά και μετά τις νέες αδειοδοτήσεις ερευνών στα οικόπεδα 2-3-9-11 της κυπριακής ΑΟΖ, για …Μνημόνιο καί «μηχανισμό στήριξης» της Κύπρου; Τι σχέση έχει το ανωτέρω τοπίο αισιοδοξίας, με τα σενάρια διάσωσης / κατάρρευσης της κυπριακής οικονομίας, για τα οποία υποτίθεται ότι χρειάζεται το γνωστό φαρμάκι – φάρμακο της Τρόικας; Πώς μπορεί η τελευταία να μην αναγνωρίζει τα κοιτάσματα αυτά ως περιουσιακά στοιχεία της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Υπάρχει, λέει, στο νησί φούσκα ακινἠτων. Όπως σε όλον τόν κόσμο, δηλαδή. Ακριβοπληρώνονται, λέει, οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και ποιο είναι το πρόβλημα, όταν το δημόσιο έλλειμμα είναι αστείο; Έχει, λέει, υψηλό εμπορικό έλλειμμα. Μα το (ημικατεχόμενο, σήμερα) νησί στηριζόταν πάντοτε στις …πειρατικές του δραστηριότητες και ποτέ στην παραγωγή του. Γιαυτό και το δημόσιο χρέος είναι σε τόσο χαμηλό επίπεδο. Πώς έγινε λοιπόν και δεν έβρισκε ανεκτά επιτόκια στις διεθνείς αγορές η Κύπρος; Και ευτυχώς που η Ρωσία της δάνεισε χαμηλότοκα 2,5 δισ. ευρώ αλλά απαιτείται και πολλαπλάσια συνέχεια.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στον ιδιωτικό δανεισμό και στον τραπεζικό τομέα, που με μέγεθος (152 δισ.) 8πλάσιο του κυπριακού ΑΕΠ απειλεί την ευστάθεια της όλης οικονομίας. Μάλιστα μετά τις απώλειες 3 δισ. από το ελληνικό κούρεμα (είπαμε, με το PSI κουρέψαμε μόνο τις τσέπες μας!) το πρόβλημα οξύνθηκε – χώρια το ρίσκο από τα δάνεια ύψους 22 δισ. στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδας. Αν στα παραπάνω προστεθεί και η μειωμένη ελληνική ζήτηση, τη στιγμή που η Ελλάδα είναι με διαφορά ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Κύπρου, φαίνεται καθαρά ότι πάμε να πάρουμε τη Μεγαλόνησο στον λαιμό μας.
Τι γυρεύει όμως η ΕΕ στο νησί; Στόχος της είναι ο έλεγχός του, οικονομικός και γεωστρατηγικός. Στο οικονομικό επίπεδο η τυχόν αύξηση του πολύ χαμηλού σήμερα φόρου εισοδήματος (10%), θα απομάκρυνε όλες τις ξένες επιχειρήσεις, καθαρές και μη, οπότε πιστεύουμε ότι η Λευκωσία είναι υποχρεωμένη να επιδείξει μιαν αντίσταση σαν εκείνη της Ιρλανδίας. Επίσης η συζητούμενη, καταστροφική συνταγή της λιτότητας δεν έχει κανένα νόημα στο κυπριακό πρόβλημα, αφού οι οικονομικοί δείκτες του νησιού είναι όπως εκτέθηκαν. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, το οποίο επισημαίνει ο αναλυτής Β. Βιλιάρδος: η ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι, λόγω της υποτίμησης των ομολόγων του κυπριακού δημοσίου εκ μέρους της Fitch, δεν θα τα έκανε πλέον αποδεκτά ως εγγύηση στο Ευρωσύστημα! Η απόφαση αυτή, που απομόνωσε την Κύπρο από τις διεθνείς αγορές, δεν αντίκειται στους κανόνες λειτουργίας της ΕΚΤ, όμως δεν έχει προηγούμενο: μέχρι και τα ελληνικά παλιόχαρτα γίνονται ακόμη δεκτά! Σπρώχνει λοιπόν η ΕΕ το νησί στον γερμανικό της μηχανισμό, πιθανότατα (και) με γεωπολιτικές υστε- ροβουλίες. Η ιδιαίτερη κυπρορωσική σχέση (επιχειρήσεις, καταθέσεις, διαρκής πολιτική στήριξη…), ειδικά στην σημερινή συγκυρία με τον πόλεμο στη Συρία και την ανακάλυψη των κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι μάλλον κάρφος στο μάτι των Γερμανών και χρησιμοποιείται η τραπεζική κρίση ως πρόσχημα επέμβασης. Άλλο κάτι δεν βλέπουμε εμείς τουλάχιστον ως εξήγηση. όπως δεν βλέπουμε και κάτι άλλο από την αντίσταση ως απάντηση: να μην φορτωθεί ο λαός την ανακεφαλαίωση των ιδιωτικών τραπεζών, κάτι σύμφωνο άλλωστε και με την πρόσφατη από-φαση της ΕΕ. Κι επειδή μια σθεναρή στάση απαιτεί ηγέτη (κι όχι τσουτσέκι) στο Προεδρικό Μέγαρο, γίνεται ακόμη επιτακτικότερη η ανάγκη να υπερ-ψηφιστεί τουλάχιστον στις επερχόμε- νες εκλογές ο Γ. Λιλήκας. Θα δείξουν οι κουμπάροι μας το ίδιο ένστικτο αυτοσυντήρησης που επέδειξαν το 2004; Είναι ερώτημα ζωής ή θανάτου.
none