Ἡ τρέχουσα κρίση μέ τήν Τουρκία, πού εἶναι πιθανόν νά καταλήξει καί σέ ἔνοπλη σύρραξη ἀγνώστων διαστάσεων (ἀλλά γνωστῶν ἐπιπτώσεων…) γιά τήν πατρίδα μας, δέν εἶναι ἕνα ἀναπάντεχο γεγονός. Εἶναι τό σημεῖο στό ὁποῖο μᾶς ὁδήγησε μέ μαθηματική ἀκρίβεια ἡ πολιτική ὅλων τῶν κυβερνήσεων ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Σημίτη τουλάχιστον μέχρι σήμερα, μέ πασίδηλη τήν συγκατάνευση ὅλου τοῦ συστήματος ἐξουσίας στή χώρα μας (ΜΜΕ, κόμματα, οἰκονομικοί παράγοντες, ὀργανικοί διανοούμενοι, παρακρατικές ΜΚΟ) που κοιτούν… προς Ουκρανία μεριά. Εἶναι τά ἐπίχειρα τοῦ ἐθνικοῦ μας τίποτε πού μέ τόν κατευνασμό, τήν πασιφιστική ἀερολογία καί τή νεοεποχίτικη ρηχότητα σήκωσε ἕναν κουρνιαχτό προκειμένου νά ντύσει ἰδεολογικά τήν ὑποταγή του στά κελεύσματα τῶν ξένων πατρώνων του.

Read the rest of this entry…