Τα τελευταία 20 -25 χρόνια έχει παγιοποιηθεί ένα γραμματειακό είδος που το συναντάμε μόνο σε μαθητικά γραπτά και μάλιστα στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου: η Έκθεση ιδεών ή, όπως λέγεται τα τελευταία χρόνια, η Παραγωγή Λόγου. Το ιδιόμορφο αυτό είδος σταδιακά διαμόρφωσε τα δικά του χαρακτηριστικά μέσα στην εξεταστική αναγκαιότητα και στον κρίσιμο ρόλο που παίζει ο βαθμός στο μάθημα για την εισαγωγή του μαθητή στο Πανεπιστήμιο. Με τη συμβολή πολλών καθηγητών («εκθεσάδων» όπως λέγονται αγοραία) ο μαθητής έπρεπε να γράφει ήπια και ουδέτερα, πολιτικώς ορθά, να γράφει «όχι αυτά που πιστεύει, αλλά αυτά που πρέπει». Ως ένα βαθμό αυτό που συμβουλεύαν οι εν λόγω καθηγητές ήταν αποτελεσματικό. Σε έναν διορθωτή που το κεφάλι του είναι γεμάτο στερεότυπα πώς να υποστηρίξεις ότι οι αντιραστριστές ή οι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων το έχουν παρακάνει; «Άσε, αυτά τα γράφεις για άλλη περίσταση. Όταν γράφεις εξετάσεις, κυνηγάς τον μέγιστο υψηλό βαθμό», λέει η φωνή του ρεαλισμού.

Read the rest of this entry…

 Ἡ ἐπίσκεψη Μακντούγκαλ τό περασµένο φθινόπωρο στήν Ἑλλάδα (Ἀθήνα, Μακεδονία καί Θράκη) γέννησε τελικά τήν ἔκθεση πού δηµοσιοποιήθηκε πρό ἡµερῶν. Κατόπιν τό µπαλλάκι πέρασε στήν Ἑλληνική κυβέρνηση πού ἀπάντησε στίς 13-3-09 τά …καθιερωµένα στό Συµβούλιο τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωµάτων στή Γενεύη. Τί µᾶς καταλόγισε ὅµως ἡ «ἀνεξάρτητη ἐµπειρογνώµων» γιά τήν µειονοτική µας πολιτική στή Θράκη;

Κατέγραψε τούς ἰσχυρισµούς τουρκοφρόνων καί ἑλληνικῶν Ἀρχῶν καί στά συµπεράσµατά της φαίνεται µία προσπάθεια νά συγκεράσει τά διεστῶτα καί νά µήν πολυδυσαρεστήσει κανέναν.

Σηµειώνει λοιπόν τόσο τίς αἰτιάσεις τῶν Τούρκων γιά τόν χαρακτηρισµό τῆς µειονότητας (καί τά λόγια κάποιων ὅτι οἱ λέξεις «Τοῦρκος» καί «Μουσουλµάνος» γι’ αὐτούς συµπίπτουν), τίς ἑλληνικές ἀντιρρήσεις µέ βάση τήν τριµερή ἐθνοτική σύνθεση τῆς µουσουλµανικῆς κοινωνίας µά καί τήν ἐπισήµανση ἀπό τήν πλευρά µας τῶν πολιτικῶν σκοπιµοτήτων τῆς Τουρκίας πίσω ἀπό τό ψευδεπίγραφο αἴτηµα τοῦ «συλλογικοῦ αὐτοπροσδιορισµοῦ». Τό σπουδαιότερο ὅµως εἶναι ὅτι ἀναφέρεται καί στίς συναντήσεις της µέ ἐκπροσώπους τῆς µή τουρκογενοῦς µουσουλµανικῆς κοινωνίας: «Ὡστόσο, ἡ ἀνεξάρτητη εἰδικός συναντήθηκε µέ ἄτοµα πού αὐτοπροσδιορίζονται ὡς Ποµάκοι καί Ροµά, οἱ ὁποῖοι περιέγραψαν τίς πιέσεις νά µάθουν καί νά µιλοῦν τουρκικά ἀντί γιά ποµακικά καί νά ἐξοµοιωθοῦν µέ τούς Τούρκους. Κάποιος περιέγραψε ἕνα κλῖµα ἐκφοβισµοῦ καί πίεσης στά παιδιά τους νά πᾶνε στά µειονοτικά σχολεῖα. Μερικοί σηµείωσαν ὅτι µέλη τῶν κοινοτήτων τῶν Ποµάκων καί τῶν Ροµά ὑφίστανται διακρίσεις ἄν δέν αὐτοπροσδιοριστοῦν ὡς Τοῦρκοι.»

Ἡ ἔκθεση µάλιστα µᾶς ἐπεφύλασσε καί µία θετική ἔκπληξη, καθώς γράφει στό καταληκτικό της κεφάλαιο: «Ἐνῶ τά µέλη τῆς µουσουλµανικῆς µειονότητας εἶναι πλήρως πολίτες τῆς Ἑλλάδος, ἐπιτρέπεται στήν Τουρκία νά ἔχει ἕνα Προξενεῖο στήν περιοχή τῆς Δυτικῆς Θράκης καί νά ἐµπλέκεται σέ θέµατα πού ἀφοροῦν τήν µουσουλµανική µειονότητα σχετικά µέ τή Συνθήκη τῆς Λωζάνης»! Τί ἔχουµε νά ἀπαντήσουµε ὡς πολιτεία στήν εὔλογη αὐτή ἀπορία; Ὅτι τό αἴτηµα αὐτό ἔχει σχεδόν ποινικοποιηθεῖ ἀπό χρόνια; Ὅτι δέν τολµᾶµε νά πράξουµε τό αὐτονόητο, ξηλώνοντας τό Προξενεῖο ἀπό τήν Κοµοτηνή, µήπως καί µᾶς κάνει ντά ἡ καλή µας γειτόνισσα;

Πάντως κατά τά ἄλλα ἡ ἔκθεση ἦταν ἄθλια σέ βάρος µας, κυρίως σέ σχέση µέ τούς Ψευτοµακεδόνες. Γιά τή Θράκη µᾶς σύστησε νά καταργήσουµε τή Σαρία, νά ἐκλέγουµε τούς µουφτῆδες*, νά δίνουµε δίγλωσση προσχολική ἐκπαίδευση κτλ κτλ. Ἄν ἀναλογιστεῖ κανείς ὅτι αὐτή ἡ τελική µορφή τῆς ἔκθεσής της εἶναι ἡ καλύτερη πού µπορέσαµε νά πετύχουµε, µπορεῖ νά φανταστεῖ κανείς τί θά µᾶς περίµενε στήν πρωτόλεια µορφή της. Τό ζήτηµα ὅµως εἶναι νά τρέχουµε κάθε φορά πίσω ἀπό ὅποιον ἀµολύσει ἡ Τουρκία ἐναντίον µας; Ἡ Κύρα Ἀδάµ στήν «Ἐλευθεροτυπία» (6-3-09) ἔγραψε τό πῶς ἀπαγόρεψε ἡ γείτων τίς ἁπα-νταχοῦ ἐπιθεωρήσεις. Ἐµεῖς γιατί δέν βάλαµε τή ρήτρα πού µιλᾶ µόνο γιά τίς ἀναγνωρισµένες µειονότητες; Μπορεῖ ὁ καθένας νά ἔρχεται καί νά µᾶς ἐγκαλεῖ γιά ὅ,τι θυµᾶται καί µεῖς νά πασχίζουµε νά τοῦ ἐξηγήσουµε ὅλα τά παιχνίδια πίσω ἀπό τή βιτρίνα πού ἐκεῖνος προλαβαίνει νά δεῖ; Καί πότε θά ξυπνήσει ἡ τοπική κοινωνία γιά νά ἀντιδράσει σέ τοῦτο τό χάλι; Πῶς τοποθετεῖται στά ζητήµατα αὐτά πού τήν ἀφοροῦν ἄµεσα καί πῶς συνδράµει τήν ἀµυνόµενη πολιτεία; Ποιά σωµατεῖα, ποιές ΜΚΟ ἀσχολοῦνται στοιχειωδῶς; Πρέπει νά φτάσει σέ κοσοβάρικες καταστάσεις γιά νά ξυπνήσει καί νά ἐνδιαφερθεῖ; Ἄµ, τότε θά εἶναι πολύ ἀργά…

 Στίς 25 Φεβρουαρίου δόθηκε στή δηµοσιότητα ἡ Ἔκθεση τοῦ Στέητ Ντηπάρτµεντ γιά τά Ἀνθρώπινα Δικαιώµατα ἀνά τόν κόσµο. Παρότι σιχαινόµαστε τήν ἐπιθεώρηση ἀπό ἐκείνους πού εἶναι οἱ βασικοί καταπατητές τῶν ἀνθρωπίνων ἐλευθεριῶν, ἐντός κι ἐκτός ΗΠΑ, παρακολουθοῦµε τίς ἑκάστοτε ἐκθέσεις τόσο λόγῳ τῆς ἀµερικανοελληνικῆς σχέσης ἰσχύος ὅσο καί λόγῳ τῆς γενικότερης βαρύτητας πού ἔχουν αὐτές (π.χ. στήν …Βασιλίσσης Σοφίας). Πάντως ἡ ἔκθεση καί φέτος εἶναι καλή γιά τή Θράκη.

Ἐπίσης καταγράφεται ξανά (ὅπως καί πέρυσι) ἡ πραγµατικότητα πού ἀρνοῦνται οἱ τουρκόφρονες τῆς περιοχῆς: «Μερικά µέλη τῆς Ποµάκικης κοινότητας ἰσχυρίστηκαν ὅτι πιέζονταν ἀπό µέλη τῆς τουρκόφωνης κοινότητας γιά νά ἀρνηθοῦν τήν ὕπαρξη ποµάκικης ταυτότητας ξέχωρης ἀπό τήν τουρκική. ΜΜΕ στή Θεσσαλονίκη ἀνέφεραν τόν Ὀκτώβριο ὅτι δύο ἐκδότες τῆς «Μιλέτ», τοπικῆς ἐφηµερίδας πού τυπώνεται στήν τουρκική, καταδικάστηκαν σέ 12 µῆνες φυλάκιση γιά διασπορά µίσους κατά τῆς Ποµάκικης κοινότητας.» Ποµάκικη κοινότητα, µέ τό «Π» κεφαλαῖο, καί «τουρκόφωνη κοινότητα»! Φανταστεῖτε τά µοῦτρα τῶν ἐπαγγελµατιῶν Τούρκων ὅταν τό πληροφορηθοῦν!

Βεβαίως δέν ἀποσιωπῶνται καί τά τούρκικα αἰτήµατα: «Πολλά ἄτοµα πού αὐτοπροσδιορίζονται ὡς µέλη µειονότητας δυσκολεύονται νά ἐκφράσουν τήν ταυτότητά τους ἐλεύθερα καί νά διατηρήσουν τόν πολιτισµό τους. Ἡ χρήση τῶν ὅρων Τοῦρκος καί Τουρκικός ἀπαγορεύεται στόν τίτλο σωµατείων, παρότι οἱ ἰδιῶτες νοµίµως αὐτοαποκαλοῦνται Τοῦρκοι.» Σηµειώνεται ἐπίσης τό ἑλληνικό καραγκιοζλίκι, µέ τήν ψήφιση νόµων πού δέν ἐφαρµόζονται ποτέ: «Οἱ προϋποθέσεις τοῦ νόµου τοῦ 2007 γιά τά ΜΜΕ, περί βασικῆς χρήσης τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας σέ ραδιόφωνα καί τηλεοπτικούς σταθµούς, δέν εἶχε καµµία πρακτική ἐπίπτωση στούς ὑπάρχοντες τουρκόφωνους ραδιοσταθµούς τῆς Θράκης». Τέλος, γίνεται µία ὕποπτα ἐκτενής ἀναφορά στή Σαρία, στίς ἱεροδικαστικές ἁρµοδιότητες τῶν µουφτήδων. Ἰσορροπηµένη µέν, ἐκτενής δέ. Μαγειρεύεται τό πρᾶγµα γιά τήν κατάργησή τους (καί τήν συνακόλουθη ἐκλογή τοῦ µουφτῆ), εἶναι προφανές…

Ἕνα σηµεῖο πού ἀγνοούσαµε ἦταν ὅτι µετά τό νοµοσχέδιο γιά τήν µισθοδοσία τῶν 240 ἰµάµηδων ἀπό τό ἑλληνικό Δηµόσιο, ἡ ἑβραϊκή κοινότητα ζήτησε ἀπό τήν Κυβέρνηση νά πληρώνει καί τούς µισθούς τῶν ραββίνων, ὅπως κάνει ἤδη καί µέ τούς ὀρθόδοξους ἱερεῖς (!) ἀλλά ἀκόµη δέν ἔλαβε ἀπάντηση. Ἄραγε αὐτοί δέν φοβοῦνται τόν ἔλεγχο τῶν θρησκευτικῶν τους λειτουργῶν ἀπό τίς ἀλλόδοξες Ἀρχές, πού ἐπικαλοῦνται οἱ τουρκόφρονες πρακτοράντζες οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν στή Θράκη;

Ἀντιθέτως, ἄκρως ἐπικριτικός ἦταν ὁ ἐπίτροπος τοῦ Συµβουλίου τῆς Εὐρώπης γιά τά Ἀνθρώπινα Δικαιώµατα, Τόµας Χάµαρµπεργκ. Ὄχι µόνο ζητᾶ ν’ ἀναγνωρίσει ἡ Ἑλλάδα κι ἄλλες µειονότητες ἀλλά καί πιέζει ν’ ἀποδώσουµε τήν ἰθαγένεια σέ ὅσους τήν στερήθηκαν βάσει τοῦ ἄρθρου 19 τοῦ Ἑλληνικοῦ Κώδικα Ἰθαγένειας (καί στούς ἐπιγόνους τους!) καί νά τούς ἀποζηµιώσουµε δεόντως! Καί βεβαίως ἀνησυχεῖ γιά τή «Σαρία» κι αὐτός, τί θά ΄ταν κανένας ὀπισθοδροµικός, ν’ ἀνέχεται τήν προαιρετική διατήρηση ἀνατολικῶν παραδόσεων; Θά χρειαστεῖ µεγάλος ἀγώνας γιά νά περιφρουρήσουµε τά ἐθνικά µας δίκαια καί συµφέροντα καί δέν βλέπουµε ποιός θά εἶναι αὐτός πού θά τό πράξει…