Κάτι το περίεργο είχε εφέτος ο Οκτώβριος. Ήταν αυτοί οι καινοφανείς εορτασμοί για την συμπλήρωση 71 ετών από την απελευθέρωση της Αθήνας «από τους Γερμανούς ναζί και τους συνεργάτες τους». Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έβγαλε μήνυμα ενότητας για την επέτειο. Περισσότερα από 1.000 άτομα συμμετείχαν στην ιστορική περιήγηση στο κέντρο της Αθήνας, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων. Εκθέσεις και προβολές στην Αθήνα φέρνουν στο φως ντοκουμέντα της εποχής. Εύζωνες έκαναν έπαρση της ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολης και έγινε κατάθεση στεφάνων. Παρέστησαν ο υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης, ο υφυπουργός Αθλητισμού Στ. Κοντονής, εκπρόσωποι των κομμάτων και ο …ΓΑΠ.

Ο δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης τόνισε μεταξύ άλλων ότι «για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία η Απελευθέρωση της Αθήνας αποτελεί έναν συμπυκνωμένο ιστορικό χρόνο μεγάλης βαρύτητας και για τη λήξη του πολέμου και της κατοχής που σηματοδοτεί, αλλά και γιατί μοιάζει να πετυχαίνει το ανέφικτο». Η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας Θ. Φωτίου που εκπροσώπησε τον πρωθυπουργό είπε πως «η γνώση των ιστορικών γεγονότων της Κατοχής είναι απαραίτητη σήμερα, διότι έχει στον πυρήνα της τις έννοιες της αντίστασης, του αγώνα και της αλληλεγγύης. Αντίσταση σε κάθε εξουσία που αφαιρεί ανθρώπινα δικαιώματα και περιορίζει τη λαϊκή κυριαρχία και αγώνας για μια κοινωνία δίκαιη και αλληλέγγυα». Στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για «τους αγώνες και τις θυσίες των αγωνιστών και των αγωνιστριών της Αντίστασης», για «τη θηριωδία των ναζιστικών εγκλημάτων» και «την διολίσθηση σε ακροδεξιά ρητορεία κλείνοντας το μάτι στη Χρυσή Αυγή».
Αυτό που εμείς πάντως καλά καταλάβαμε είναι ότι εφέτος καθιερώσαμε μια νέα επέτειο, χωρίς να προϋπάρξει κανένα τέτοιο αίτημα. Αναρωτιόμαστε, τι νόημα έχει ο εορτασμός της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας; Δεν είναι προφανές το πόσο υπονομεύεται ο αντίστοιχος της 28ης Οκτωβρίου; Είναι δυνατόν σε δυό μόλις εβδομάδες να ξαναπούμε και να ξαναδούμε τα ίδια περίπου πράγματα; Και στην επέτειο της Εθνικής Αντίστασης, στις 25/11, πάλι τα ίδια;
Και ποιαν ακριβώς ιστορική στιγμή τιμούμε; Αυτήν που εντός 50 ημερών εξελίχθηκε σε έναν Εμφύλιο που κράτησε (και μας κατέστρεψε) περισσότερο κι από την …Κατοχή; Τουλάχιστον αν είχαμε πετύχει μόνοι μας την απελευθέρωση της χώρας, θα μπορούσαμε να το περηφανευόμαστε στην επέτειο. Τώρα τι ακριβώς γιορτάζουμε, την νίκη των σοβιετικών στο Στάλινγκραντ, όπου «γύρισε» ο πόλεμος; Γιατί ναι, τεράστιο το έργο της Εθνικής Αντίστασης, ιδίως στην ύπαιθρο, αλλά τους Γερμανούς δεν τους έδιωξε από την Αθήνα ο ΕΛΑΣ.

Δεν μας αρέσει η συνωμοσιολογία αλλά εδώ είναι ξεκάθαρη η πολιτική σκοπιμότητα πίσω από τις φετεινές παράτες. Πρώτον επιχειρείται μία υποτίμηση της 28ης Οκτωβρίου, όπου ο θετικός ρόλος του Μεταξά είναι ένα άβολο πράγμα, υπονομευτικό της μανιχαϊκής λογικής των βλακών και αφετέρου μετατίθεται το νόημα του εορτασμού σε κάτι πανηγυρικό, αφιστάμενο από ανθιστάμενους δικτάτορες, πολεμικά μέτωπα και σκληροτράχηλους στρατιώτες. Αν όμως αυτό που βαρύνει είναι το τελικό αποτέλεσμα (η απελευθέρωση) κι όχι η υπερήφανη στάση ζωής (το ΟΧΙ), τότε πώς τιμούμε την Αντίσταση; Γιατί να μην καθόντουσαν στα σπιτάκια τους οι Έλληνες, περιμένοντας απλώς την νίκη των Συμμάχων, αφού εκείνη έκρινε και την τελική έκβαση του πολέμου; Και δεύτερον η 12η Οκτωβρίου προσφέρεται απείρως περισσότερο από την 28η για προπαγάνδα και κυβερνητική παπαρολογία: πώς να ταυτιστούν με το ΟΧΙ οι κατεξοχήν κάπηλοί του; Πώς να ποζάρουν δίπλα σε αφίσες με μαύρες χλαίνες που εφορμούν στα αλβανικά βουνά (ενώ στις άλλες με τα τραγούδια στους αθηναϊκούς δρόμους…); Εντάξει, και τώρα οι παρόλες της Φωτίου για «αντίσταση», «δικαιώματα», «δικαιοσύνη» είναι καταγέλαστες αλλά με φόντο δυο πόδια ακρωτηριασμένα από τα κρυοπαγήματα παραείναι προκλητικές. Τώρα το πλαίσιο είναι τόσο χαλαρό που χωράει όχι μόνο η κομματική σπέκουλα αλλά ακόμη και ο …ΓΑΠ.

Κ.Κ.