Καθώς τό πολιτικό σκηνικό τῆς Ἑλλάδος καταρρέει, ὅλο καί κάποια κοµµάτια τῆς συγκαλυµµένης ἀποκρουστικῆς πραγµατικότητας ἔρχονται στό φῶς. Κάπως ἔτσι µᾶς προέκυψε καί ἡ ὑπόθεση τῆς 53µελοῦς συµµορίας στή Θεσσαλονίκη, πού ὑποτίθεται ὅτι ξάφνιασε τή χώρα. Ὅσο τό χρῆµα καί ἡ συνακόλουθη δύναµη τῶν κρατούντων ἀποµειοῦται, τόσο θά προκύπτουν καί ἀνάλογες ἱστορίες διαφθορᾶς, πού θά ὑπογραµµίζουν καί ὁρισµένα ἐξόχως πολιτικά συµπεράσµατα: τήν δεδοµένη σχέση τοῦ ἐγκληµατικοῦ ὑπόκοσµου µέ τόν πολιτικό µά καί τήν (πράσινη) κοµµατική ταυτότητα τῆς λαµογιᾶς.

Ἀναφορικά µέ τό πρῶτο δέν θά ἐπεκταθοῦµε, περιοριζόµαστε σέ µία ἔκκληση στήν κοινή λογική τοῦ ἀναγνώστη: εἶναι δυνατόν ὅλο αὐτό τό µαῦρο χρῆµα πού κυκλοφορεῖ ἀπό νταβατζῆδες, ναρκέµπορους, µαγαζάτορες τῆς νύχτας κτλ νά παραµένει δίχως πολιτική προστασία; Ποιός νοήµων πολίτης θά πίστευε κάτι τέτοιο; Ἐκεῖνο πού ἔχει ὅµως ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον εἶναι τό δεύτερο ζήτηµα: αὐτό πού ἐτέθη ἐµµέσως µέ τήν δίωξη κατά Καπελέρη, τήν σύλληψη τοῦ Παπαχατζῆ ἀλλά κυρίως µέ τίς πρόστυχες ἀντιδράσεις τῶν Παπαϊωάννου καί Μπεγλίτη στή δουλειά τῶν οἰκονοµικῶν εἰσαγγελέων Πεπόνη καί Μουζακίτη.

Ὅποιος νοήµων πολίτης ἔζησε στή χώρα αὐτή τά τελευταῖα τριάντα χρόνια, ξέρει πολύ καλά τί συνέβη. Ἦταν µάρτυρας στό γιουρούσι πού ἐξαπέλυσε ἡ πασοκική ὀρδή κατά τοῦ κράτους τό ὁποῖο (µέχρι τό 1981) µέσες – ἄκρες λειτουργοῦσε ὡς τσιφλίκι τῆς Δεξιᾶς. Κι ἄν στήν πρώτη ὀκταετία (1981-1989) ὑπῆρχε ἕνα ἄλλοθι «ἀποκατάστασης ἀδικιῶν», στή δεύτερη ἐπιδροµή (1993-2004) εἶχε ἤδη ἐκλείψει κάθε πρόσχηµα: ἡ ἐκποίηση τοῦ κράτους, τό ξεσάλωµα τοῦ Χρηµατιστηρίου καί ἡ δανεική χλιδή ἀποδόµησαν τό σῦµπαν. Τό καθεστώς στερεώθηκε πάνω στή γενική συνενοχή (αὐτό πού λέει ὁ Πάγκαλος «µαζί τά φάγαµε») καί οἱ κύριοι ἀξιωµατοῦχοι του εἶχαν ὅλοι (φανερή ἤ ὄχι) ταυτότητα ΠαΣοΚ. Ἀπό τόν Κόκκαλη µέχρι τόν τελευταῖο προϊστάµενο ΔΟΥ, κι ἀπό τόν Μπόµπολα µέχρι τόν πρόεδρο τῆς ἔσχατης Ἕνωσης Ἀγροτικῶν Συνεταιρισµῶν, ὅλοι ὅµνυαν στόν πράσινο ἥλιο πού δίκην παρακράτους συνεῖχε ὅ,τι λειτουργοῦσε στήν Ἑλλάδα. Ὅλα τά κανάλια, ὅλες οἱ διέξοδοι, ὅλα σχεδόν τά πόστα ἦταν κατειληµµένα ἀπό παλιούς καί νέους «συντρόφους», γιά τούς ὁποίους ἡ λέξη αὐτή κυριολεκτοῦσε. Αὐτό ὅµως πού τούς συν-ἔτρεφε ἦταν (κυρίως) οἱ ὑλικές καί πνευµατικές σάρκες τῆς πατρίδας.

Τί ἔκανε ὁ ὑπόλοιπος κόσµος, ὁ «δεξιός» ἤ «ἀριστερός», µπροστά σ’ αὐτό τό γενικευµένο φαινόµενο; Οἱ περισσότεροι ἐντάχθηκαν στό σύστηµα (προσφέροντάς του καί τό ἄλλοθι τῆς ὑπερκοµµατικότητας), ἄλλοι ἁπλᾶ τό ἀνέχθηκαν κι κάποιοι λίγοι χαρακτηρίστηκαν «γραφικοί» ἐπειδή ἀντέδρασαν. Ἡ πλειοψηφία τῆς κοινωνίας πάντως ἐκπασοκίστηκε, ὅπως τό ἔχουµε ξαναγράψει στόν «Ἀντιφωνητή»: ὄχι τόσο µέ τήν ἔννοια τῆς κοµµατικῆς ἔνταξης ἀλλά µέ τήν ἔννοια τοῦ συµβιβασµοῦ µέ τήν παρακµή: τήν νοµοθετηµένη ἀναξιοκρατία, τήν ξεδιάντροπη διγλωσσία, τόν ἀπενοχοποιηµένο µικροαστισµό, τήν ἀντικοινωνική ἰδιωτεία. Κάπως ἔτσι περίσσεψαν τά Καγιέν καί τά κότερα, οἱ µεζονέτες καί τά ἐξοχικά, ὅλος αὐτός ὁ προκλητικός πλοῦτος πού -εἰδικά στήν πρωτεύουσα- ἐξακολουθεῖ νά µένει «ἀνεξήγητος». Εἶναι τά ἔργα πού δέν ἔγιναν, ἡ δηµόσια Ὑγεία πού διαλύεται, ἡ Ἔρευνα πού µηδενίστηκε, ἀλλά πρωτίστως τό λαϊκό ἦθος πού ἐκµαυλίστηκε.

Τί µπορεῖ νά γίνει σήµερα; Πολλά, κατά τή γνώµη µας. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὅµως πρέπει νά γίνει µιά σωστή καί ἐµπεριστατωµένη διάγνωση, πού θά ἀναδείξει τό βάθος τοῦ προβλήµατος. Αὐτό µπορεῖ νά γίνει κατεξοχήν τώρα πού ἀφενός ἡ κρίση ἀναδεικνύει τά ἐκρηκτικά προβλήµατα κι ἀφετέρου τό ΠαΣοΚ ὡς πολιτικός χῶρος βρίσκεται σέ σηµεῖο καµπῆς. Ἡ εὐθύνη ἀνήκει σέ καθέναν ἀλλά κυρίως στούς ἔντιµους ἀνθρώπους πού, παραγνωρίζοντας ὅλα τά ἀνωτέρω, ἐξακολουθοῦν νά παραµένουν στόν χῶρο. Αὐτό πού προέχει σήµερα, κι ἐκεῖ πού εἶναι ἀναγκαία ἡ αὐτοκριτική καί αὐτοκάθαρση, δέν εἶναι οὔτε ὁ ἐλεεινός ρόλος τοῦ ΓΑΠ, οὔτε ἡ ἀντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική πού καταστρέφει τήν Ἑλλάδα, οὔτε οἱ λαµογιές τῶν µεγαλοµεσαίων στελεχῶν τοῦ ΠαΣοΚ ἀλλά ὁ βαθύς καί ὀλέθριος καθεστωτισµός του.