Ξεχνῶ τήν κληρονοµική ἐξουσία, τήν τραυµατική ἐκφορά τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου, τήν ἀµερικάνικη ὑπηκοότητα, τίς ἀπόψεις τοῦ συρµοῦ, τήν ἑβραϊκή ρίζα, τίς συνωµοσιολογικές προσεγγίσεις, τήν ἀνελλήνιστη πολιτική, τίς ἄπειρες γκάφες, τίς ὕποπτες διασυνδέσεις, τούς «φίλους» τύπου Σόρος, τήν ἀνυπαρξία βιώµατος πατρίδας, τήν ἀπεµπόληση τῶν κοινωνιστικῶν ὁραµάτων, τά κωµικά ψέµµατα, τίς κούφιες ὑποσχέσεις, τόν ἐγκληµατικό χειρισµό τῶν οἰκονοµικῶν µας, τό ΝΑΙ στό σχέδιο Ἀνάν…Τά ξεχνῶ ὅλα, σᾶς καλῶ νά τά ξεχάσετε κι ἐσεῖς καί νά προσέξετε µόνο τό βλέµµα τοῦ ἀνδρός στή διπλανή φωτογραφία. Ὑπάρχει πληρέστερος ὁρισµός τοῦ ΚΕΝΟΥ; Τί νά προσδοκᾶ κάποιος, καί ὁ πιό καλοπροαίρετος, ὅταν ἀντικρύζει αὐτό τό ἄδειο βλέµµα; Σηµειώνω πώς δέν εἶναι ἡ στιγµή πού µόλις ξύπνησε ἤ πού ρεµβάζει κάποιο ἡλιοβασίλεµα, ἀλλά ἀπευθύνεται ὡς πρωθυπουργός τῆς κρισιµότερης περιόδου στά ΜΜΕ.

Δέν προχωρῶ σέ σκέψεις περί συναισθηµατικῆς ἀπροσφορότητας ἤ διανοητικῆς ἐπάρκειας, ἁπλῶς ρωτῶ: βλέπετε κανένα µέλλον γιά τή δύσµοιρη τή χώρα µας;