Τό 2011 ἔχει μία μεγάλη διαφορά σέ σχέση μέ ὅλα τά προηγούμενα χρόνια. Δέν φέρνει μαζί του καμμία ψεύτικη ἐλπίδα, ἀπαγορεύει κάθε αἰσιοδοξία, δέν ἐπιτρέπονται κἄν ψευδαισθήσεις πώς ἴσως καί νά μήν ἀποδειχθεῖ τόσο μαῦρο ὅσο λέγεται. Εἶναι ἴσως τό πρῶτο μεταπολεμικό ἔτος πού προεξοφλεῖται τόσο δυσάρεστο γιά τήν δημόσια καί τήν ἰδιωτική μας οἰκονομική κατάσταση καί γιά ὅσα συνδέονται ἄμεσα μέ αὐτήν. Χωρίς καμμία ἐλπίδα ἀνάνηψης, χωρίς φῶς στόν ἀναπτυξιακό ὁρίζοντα καί μόνο μέ (βάσιμους) φόβους γιά τά ἀκόμη χειρότερα. Κι ὅμως, πρέπει νά δοῦμε τήν καλή πλευρά τοῦ πράγματος.

      Βρισκόμαστε σ’ ἕνα κομβικό σημεῖο γιά τήν πορεία τοῦ τόπου μας (κι ὄχι μόνο), ὅπου τά κρίσιμα καί τά ζωτικά προβλήματα θά τεθοῦν ἐπί τάπητος ἐξαρχῆς. Στό τέλος μιᾶς ξέφρενης κούρσας μέ ὁδηγό τόν Σάυλωκ, στή διάρκεια τῆς ὁποίας πετάξαμε καθετί πού φέραμε, πού μᾶς συγκροτοῦσε καί μᾶς χαρακτήριζε, φτάσαμε στό σημεῖο μηδέν. Ἡ ἀμερικανική νίκη ἐπί τῆς Σοβιετίας πρίν 20 χρόνια σήμανε τήν ἐπίθεση κατά τῶν λαῶν τοῦ καπιταλιστικοῦ συστήματος καί πρώτη στή λίστα τῶν θυμάτων ἦταν ἡ χώρα μας. Ἡ Ἑλλάδα, πού ποτέ δέν ἐντάχθηκε ὀργανικά στή Δύση ἀλλά τά τελευταῖα χρόνια βαυκαλιζόταν νά θεωρεῖ ἑαυτήν πλήρως ἐνσωματωμένη στό σύστημα, βρέθηκε ν’ ἀνοίγει τόν χορό τοῦ ΔΝΤ. Λίγο ἡ πρόστυχη ἄρχουσα τάξη τῆς χώρας, λίγο ἡ ἐξωνημένη συνείδηση τοῦ λαοῦ, φτάσαμε στή σημερινή κατάντια, πού κοιτάει κανείς γύρω του καί δέν βλέπει τίποτε ὄρθιο.
    Ὡστόσο σήμερα πού ὑποδεχόμαστε τό 2011 ἔχουμε ἀκριβῶς ἐφαρμογή αὐτοῦ πού λένε «τό πυκνότερο σκοτάδι πρίν τήν αὐγή». Δέν εἶναι σχῆμα λόγου, μιά «Σπίθα» ἄναψε. Πότε ἄλλοτε δείχναμε τόσο κοντά στήν ἀπόρριψη τοῦ σύνολου πολιτικοῦ κόσμου; Πότε ἄλλοτε εἴχαμε ἀπομυθοποιήσει ὅλα τά ψιμμύθια τοῦ καταναλωτισμοῦ; Πότε ἄλλοτε ὑπῆρχε τόσο ἐνδιαφέρον γιά τήν βαθύτερη συλλογική μας ταυτότητα; Πότε ἄλλοτε ὑπῆρχε τόση δυναμική ἑνότητας στή βάση τοῦ λαοῦ, κόντρα στά ἀφεντικά; Ὥς καί ἡ Ἱεραρχία ξεσηκώθηκε! Ἡ κρίση θά γεννήσει τό ἐπαναστατικό ὑποκείμενο, ἡ ἀνάγκη θά ἀναδείξει νέες ἡγεσίες, ἡ κοινωνία θά ἐπανακτήσει τήν ἀλληλεγγύη πού ἔχασε στά χρόνια τῆς δάνειας εὐωχίας καί τῆς ζωώδους ἰδιωτείας.
     Κανένας μήν λιγοψυχήσει. Τά χέρια στό τιμόνι.