τοῦ Ν. Δαπέργολα

 

     Καθὼς ὁ «Κώδικας ντὰ Βίντσι» θριαμβεύει στοὺς κινηματογράφους, ὑπάρχουν ἀκόμη πολλοὶ ποὺ δηλώνουν ἔκπληκτοι μὲ τὸ περιεχόμενό του. Καὶ εἶναι ἴσως λογικὸ γιὰ ὅποιον βλέπει μόνο τὸ δέντρο, ἀλλὰ ἀγνοεῖ τὸ δάσος. Καιρὸς λοιπὸν νὰ δοῦμε ἐπιτέλους τὸν «Κώδικα» στὴν πραγματικὴ του διάσταση: ὄχι ὡς τὸ νοσηρὸ ἀποκύημα τῶν διαταραγμένων ὀνειρώξεων κάποιου σκηνοθετίσκου (ἢ προηγουμένως κάποιου φαιδροῦ ἀνθυπογραφιᾶ), ἀλλὰ ἀπολύτως ἐντεταγμένο μέσα στὸν εὐρύτερο χῶρο ποὺ τὸν γέννησε (ἢ γιὰ τὴν ἀκρίβεια, τὸν ἐξέμεσε). Μόνον ἔτσι ἄλλωστε μπορεῖ καὶ ἡ ὑπερπροβολή του νὰ ἑρμηνευθεῖ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἴδιο του τὸ περιεχόμενο νὰ ἀξίζει τελικὰ μιᾶς ἀντιμετώπισης κατὰ τι πολυπλοκότερης ἀπὸ τὸν ἁπλὸ σαρκασμὸ μας.

 

     Θὰ ἐπαναλάβω κατ’ ἀρχὰς κάτι ποὺ ἔγραψα καί πρὶν ἀπὸ ἕνα περίπου μήνα. Διάγουμε ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό, πολιτικὰ καὶ πνευματικά, τὸν σκοτεινότερο ἴσως Μεσαίωνα ποὺ γνώρισε ποτὲ ἡ ἀνθρώπινη Ἱστορία. Ὅποιος ἀκόμη θέλει νὰ πιστεύει ὅτι ζεῖ σὲ φωτεινὴ περίοδο ἐλευθερίας, δημοκρατίας καὶ πνευματικῆς προόδου, εἶναι ἁπλούστατα – καὶ λίαν ἐπιεικῶς – καθυστερημένος. Σέχτες ἐπὶ σεχτῶν λυμαίνονται τὸν πλανήτη, βιάζοντας καὶ ποδηγετώντας τὴ σκέψη τῶν ἀτέλειωτων ἀνθρώπινων κοπαδιῶν ποὺ τὶς ἀκολουθοῦν, οἱ πανστρατιὲς ἀπὸ τοὺς ἀστρολόγους καὶ τὰ μέντιουμ ὁλόγυρά μας πολλαπλασιάζονται μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο, ὁ ἀποκρυφισμὸς καὶ ἡ μαγεία δὲν κυριαρχοῦν ἁπλῶς σὲ δεύτερο πλάνο, ἀλλὰ διαφημίζονται πλέον συστηματικὰ καὶ ἀπροκάλυπτα ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ ταινίες αὐτοφερόμενες ὡς παιδικές, ἐνῶ πάνω ἀπ’ ὅλα αὐτὰ (καὶ σὲ ἐμφανὴ σχέση μαζί τους) ὑπάρχει τὸ γνωστὸ πανίσχυρο ὑπερκαπιταλιστικό – σιωνιστικὸ δίκτυο, ποὺ κατέχει ἀπολύτως τὸν ἔλεγχο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας καὶ κινεῖ τὰ νήματα ὅλων τῶν παγκόσμιων πολιτικοοικονομικῶν ἐξελίξεων, ἐπιδιώκοντας τὴ γιαουρτοποίηση τῶν λαῶν τῆς γῆς μέσα στὸ παγκοσμιοποιημένο ξερατὸ τῆς Νέας Τάξης. Ἕναν Γενναῖο, Νέο Κόσμο, ὁμογενοποιημένο οἰκονομικὰ (ὑπὸ τὴ μπότα τοῦ διεθνοῦς κεφαλαίου), πολιτισμικά (ὑπὸ τὸ προκὰτ ἀπόλυτο χάος τῆς λεγόμενης Πολυπολιτισμικότητας) καὶ θρησκευτικὰ (μέσα ἀπὸ τὸν συγκρητισμὸ καὶ τὴν προώθηση τῆς Πανθρησκείας τῆς Νέας Ἐποχῆς). Ἕναν κόσμο ποὺ θὰ ἐλέγχεται μὲ δορυφόρους, διαδίκτυα, πλαστικὸ χρῆμα καὶ ἐμφυτεύματα καὶ θὰ διοικεῖται ἀπὸ Μία Ὑπερδύναμη καὶ Ἕναν Ἡγέτη. Ἕναν κόσμο, μπροστὰ στὸν ὁποῖο ἴσως ἀκόμη καὶ ἡ ὀργουελικὴ φαντασία νὰ μοιάζει μὲ παιδικὸ ἀνέκδοτο τελικά…

     Ἕνα βασικὸ λάθος ποὺ διαπράττουν οἱ περισσότεροι πολέμιοι τῆς Νέας Τάξης (συχνὰ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στὸν «Α») εἶναι ὅτι ἐκλαμβάνουν τὸν Σιωνισμὸ κυρίως ὡς πολιτικοοικονομικὸ σύστημα, ὑποτιμώντας ἢ καὶ ἀγνοώντας τὴ θρησκευτική του διάσταση. Καιρὸς ὅμως νὰ βάλουμε τὰ πράγματα στὴ θέση τους. Ἡ οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ διάσταση αὐτοῦ τοῦ δικτύου, ὅσο κι ἂν μοιάζουν νὰ κυριαρχοῦν, στὴν πραγματικότητα δὲν εἶναι παρὰ τὸ ἐποικοδόμημα. Κατὰ βάθος καὶ κατὰ κύριο λόγο, ὁ Σιωνισμὸς εἶναι θρησκεία. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅλο τὸ μεταφυσικὸ ὑπόβαθρο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται καὶ μὲ τὸ ὁποῖο ἐμφανῶς διαπλέκεται (μασονικὲς στοές, ἀποκρυφισμός, μαγεία, σατανισμός, καμπαλισμός, κλπ) δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς ὅπλο ἐπιβολῆς, ἀλλὰ εἶναι ὀργανικό του κομμάτι, σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ. Πρόκειται γιὰ μία θρησκεία-διεστραμμένη μετεξέλιξη τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, γιὰ μία θρησκεία ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἀποκτήσει τὸν ἔλεγχο τῶν πάντων, προλειαίνοντας ἔτσι τὸ ἔδαφος, καθὼς ἀναμένει ἀκόμη τὸν Μεσσία της. Μόνο ὑπ’ αὐτὸ τὸ πρῖσμα μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ ὁ ἀδυσώπητος πόλεμος τοῦ Σιωνισμοῦ κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστης, ποὺ ἄλλως, καῖπερ προφανής, θὰ παρέμενε ἀνερμήνευτος. Εἶναι ὁ πόλεμος τῶν ἀναμενόντων ἕναν νέο Μεσσία, ποὺ ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ ἐπείγονται νὰ καταστήσουν τὰ πάντα σκοτεινὰ καὶ κενὰ ἀπὸ ἐλπίδα, ἀναδεικνύοντας σὲ ψέμα τὴν ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια τοῦ ἤδη Ἐνανθρωπήσαντος.

     Καὶ ὁ πόλεμος αὐτός, ὡς γνωστόν, μαίνεται τὸ ἔκπαλαι. Πιὸ δυσδιάκριτος παλαιότερα, ἐντάθηκε καὶ ἔγινε πιὸ ἐμφανὴς μὲ τὴν ὑπεργιγάντωση τοῦ Σιωνισμοῦ κυρίως κατὰ τὸ β΄ μισό τοῦ 20οῦ αἰ. Κάποια στιγμὴ εἶχε στραφεῖ καὶ κατὰ τῆς ἱστορικότητας τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα πιὰ βεβαίως κανεὶς σοβαροφανὴς ἀρνησίας δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ θέσει τέτοιο θέμα, γιατί θὰ γέλαγε καὶ ὁ κάθε πικραμένος. Ὁ πόλεμος λοιπὸν ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες διεξάγεται πλέον μὲ νέα ὅπλα, προβάλλοντας τὸν Χριστὸ ὡς ἕνα μύστη, δάσκαλο, ἐπαναστάτη ἢ «καλὸ ἄνθρωπο». Δηλαδή, καλὸ μέν, ἀλλὰ ἄνθρωπο. Τὸ ἀποτέλεσμα, ἂν τὸ μήνυμα περάσει, θὰ εἶναι ἀπολύτως τὸ ἴδιο. Τί διαφορὰ ἔχει ἕνας ἐντελῶς ἀνύπαρκτος Χριστὸς ἀπὸ ἕναν ἱστορικὰ ὑπαρκτὸ μέν, ἀλλὰ μόνο μὲ ἀνθρώπινη ὀντότητα; Καὶ πάλι ἐπὶ τῆς οὐσίας ἀνύπαρκτος εἶναι, ὑπὸ τὴν ἔννοια πὼς δὲν μᾶς ἀφορᾶ. Σκασίλα μας μεγάλη δηλαδὴ γιὰ ἕναν… καλὸ ἄνθρωπο ποὺ σταυρώθηκε κάποτε ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους, ἀπέθανε, ἐτάφη καὶ τέρμα. Μᾶς εἶναι παγερὰ ἀδιάφορος, εἰ οὐκ ἀνέστη τὰ τοῦ Ἅδου σκυλεύσας βασίλεια καὶ θεώσας τὸ πρόσλημμα τῆς σαρκός. Εἶναι ἀδήριτη ἀλήθεια τὸ ὅτι, εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ἡμῶν. Ἂς γκρεμίσουμε τὶς ἐκκλησίες, ἂς κάψουμε τὰ πατερικὰ κείμενα κι ἂς τὸ ρίξουμε στὸ φαγοπότι. Εἶναι τὸ καλύτερο ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε. Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν. Ἀποθνήσκομεν καὶ (ἐπίσης) τέρμα…

     Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ὁ πόλεμος ἐκπορεύεται πάντοτε ἀπὸ τὰ ἴδια κέντρα καὶ ἔχει πάντα τὸν ἴδιο στόχο. Δὲν ἐξετάζω ἐδῶ, ἐννοεῖται, τὴν περίπτωση τῆς ἁπλῆς ἀθεΐας. Ἂν εἶσαι ἄθεος, ἁπλῶς δὲν πιστεύεις καὶ τέλος. Τὸ ἀντιπαρέρχεσαι καὶ δὲν ἀσχολεῖσαι πιά. Όμως ἡ συκοφαντία, ἡ σπίλωση καὶ ἡ λάσπη εἶναι κάτι διαφορετικό, κάτι ἐμφανῶς στημένο καὶ ὑπογείως ἐνορχηστρωμένο. Εἶναι τυχαῖο δηλαδὴ τὸ ὅτι διάφοροι μυστήριοι, αὐτοφερόμενοι ὡς ἐπιστήμονες ἢ ὡς μελετητές, φέρνουν κάθε χρόνο στὸ φῶς κι ἀπὸ κάτι καινούργιο (καὶ μάλιστα ἐπίσης κατά… θαυμαστὴ σύμπτωση, συνήθως λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ ἑκάστοτε Πάσχα); Πράγματα, ποὺ εἴτε φέρουν τὸν μανδύα τῆς ἐπιστημονικῆς ἀνακάλυψης, εἴτε καταχωροῦνται στὸ πεδίο τῆς καλλιτεχνικῆς δημιουργίας (ὅπως ὁ προκείμενος «Κώδικας»), καὶ τὰ ὁποῖα φυσικὰ ποτὲ δὲν ἀποδεικνύουν τίποτα (στὴν πραγματικότητα ὅσοι ξέρουμε πέντε γράμματα καὶ λίγη Ἱστορία μᾶλλον καγχάζουμε ἀπηνῶς μὲ τὴν ἀπροσχημάτιστη σπουδὴ ὁρισμένων νὰ βγάλουν ἀπὸ τὴ μύγα ξύγκι), ἀλλὰ πάντως ὑποσυνείδητα περνοῦν τὰ μηνύματά τους στὸν μέσο ἐκπρόσωπο μίας θεωρητικὰ χριστεπώνυμης μάζας, ποὺ κατὰ βάθος ὅμως οὐδὲν γιγνώσκει καὶ ἐλάχιστα σκέπτεται, καθὼς ὁ ἐγκέφαλός του ἔχει σχεδὸν γίνει πιὰ κιμᾶς ἀπὸ τὶς ὑλικὲς ἀνέσεις καὶ τὴν ἀενάως κατὰ ριπάς ἐκπεμπόμενη τηλεοπτικὴ βλακεία. Ὁ ἐν λόγῳ ἐγκέφαλος εἶναι καὶ ὁ μόνος πραγματικὸς στόχος ὅλου αὐτοῦ τοῦ ἐνορχηστρωμένου ὀχετοῦ, τοῦ ὁποίου οἱ φορεῖς γνωρίζουν καλὰ ὅτι οἱ «ἀνακαλύψεις» τους δὲν μποροῦν νὰ ἀποδείξουν τὸ παραμικρὸ (τί νὰ ἀποδείξεις ἄλλωστε γιὰ ἕνα θέμα ποὺ ἐξαρχῆς καὶ ἐσκεμμένα ἐτέθη οὐρανόθεν ὡς σημεῖον ἀντιλεγόμενον, ἐσφραγισμένον εἰς τοὺς μἡ ἔχοντας ὀφθαλμοὺς ὁρᾶν καὶ ὦτα ἀκούειν, κείμενον ὄχι μόνο εἰς ἀνάστασιν πολλῶν, ἀλλὰ καὶ εἰς πτῶσιν;). Πρόκειται ἁπλῶς γιὰ τὴν παλαιόθεν γνωστὴ τεχνικὴ τοῦ «ρίχνουμε ἄδεια, γιὰ νὰ πιάσουμε γεμάτα». Μὲ τὴ μόνη διαφορὰ ὅτι τὸ κόλπο δὲν βρίσκεται πιὰ ἁπλῶς ante portas. Ἐδῶ καὶ καιρὸ εἶναι πλέον ἐντὸς τῶν τειχῶν…

     Ὁ «Κώδικας ντὰ Βίντσι» (τὸ ἐπαναλαμβάνω, ὄχι ὡς διεστραμμένο ἀποκύημα ταραγμένου νοός, ἀλλὰ ὡς ἀπολύτως ἐσκεμμένο μυθοπλαστικὸ ἐπίτευγμα ἑνὸς σεσημασμένου νεοεποχίτη συγγραφέα) δὲν εἶναι παρὰ μία ἀκόμη ψηφίδα σ’ ὅλο αὐτὸ τὸ ψηφιδωτό. Δὲν εἶναι βεβαίως ἡ πρώτη, δὲν θὰ εἶναι σίγουρα οὔτε καὶ ἡ τελευταία. Εἶναι ἀσφαλῶς πιὸ ἐντυπωσιακὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες, καθότι πιὸ θορυβώδης καὶ ἀπροκάλυπτη, ἐνῶ ἐντυπωσιακὸ ἀναμφίβολα εἶναι καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι γιὰ πρώτη φορά στὰ παγκόσμια χρονικὰ ἕνα βιβλίο μεταφέρεται τόσο γρήγορα καὶ στὸν κινηματογράφο (ἡ σχετικὴ διαδικασία μάλιστα δρομολογήθηκε πρὶν τὸ βιβλίο προλάβει κἄν νὰ γίνει best seller). Εἶναι ἡλίου φαιδρότερον ὅτι κάποιοι πλέον βιάζονται πολὺ καὶ πάνω στὴ βιασύνη τους δὲν τηροῦν πιὰ οὔτε τὰ προσχήματα. Κι ἂν κάποιους σοκάρει μὲ τὸ περιεχόμενό του, στὴν πραγματικότητα οὐδὲν τὸ περίεργον. Ἔχετε ἀκούσει τί ἀναφορὲς γίνονται στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ στὴ διάρκεια μασονικῶν ἢ σατανιστικῶν τελετῶν; Ἦρθε ἁπλῶς ἡ ὥρα ποὺ ὅλα αὐτὰ ἀρχίζουν πλέον νὰ βγαίνουν δειλά-δειλὰ καὶ πρὸς τὰ ἔξω. Στὸ ἐγγὺς μέλλον εἶναι ἀπολύτως βέβαιο πὼς θὰ ἀκολουθήσουν πολὺ χειρότερα… 

     Καὶ φυσικὰ ἡ λύση ἀπέναντι σ’ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι τὸ νὰ βγεῖ κανεὶς στοὺς δρόμους ὡς μπουλούκι ἐποχιακὸ κι εὐάριθμο. Ἄλλωστε ἀκόμη καὶ περὶ σοβαρῆς διαμαρτυρίας ἂν ἐπρόκειτο, εἶναι δεδομένο ὅτι τὰ στημένα καὶ ὑποκείμενα σὲ ἐντόπιες παλλακίδες τῶν ἴδιων ὑπερεθνικῶν ἀφεντάδων βοθροκάναλα πάλι θὰ τὴν εὐτέλιζαν καὶ θὰ τὴν ἀκύρωναν, ἑστιάζοντας πάνω σέ γελοῖες φυσιογνωμίες τύπου Λουκᾶ καὶ στὰ σαλεμένα βλέμματα εὐαρίθμων Ταλιμπάν παλαιοημερολογιτῶν. Ἐκεῖνο ποὺ ἀπαιτεῖται εἶναι ὄχι μεμονωμένες καὶ σπασμωδικὲς ἀντιδράσεις, ἀλλὰ πραγματικὴ ἀντίσταση. Ἀντίσταση ὄχι ἁπλῶς ἀπέναντι στὸν κάθε «Κώδικα» (ποὺ δὲν εἶναι παρὰ μία σταγόνα στὸν ὠκεανό), ἀλλὰ ἀπέναντι στὸν ἴδιο τὸν ὠκεανό. Ἀντίδραση συνολικὴ ἀπέναντι στὴ Νέα Τάξη καὶ σ’ ὅλα ὅσα ἀπεργάζεται, εἴτε εἶναι διαθρησκειακὰ τουρλού, εἴτε πολυπολιτισμικὲς ρώσικες σαλάτες, εἴτε σχέδια πολέμου, εἴτε ὑποτιθέμενοι ἀντιτρομοκρατικοὶ νόμοι ἐλέγχου καὶ παρακολούθησης, ποὺ στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχουν ὡς στόχο οὔτε τὶς Ἀλ Κάιντες, οὔτε τὶς Στυμφαλίδες Ὄρνιθες, οὔτε κανένα ἄλλο μυθολογικὸ τέρας, ἀλλὰ μόνον ἐμᾶς τοὺς ἴδιους. Τὸ σύστημα δὲν εἶναι ἄτρωτο, γιατί ἔχει πετάξει πιὰ τὰ προσωπεῖα του καὶ πάνω στὴ βιασύνη του κάνει καὶ λάθη. Ἡ ἀντίσταση ὅμως μοιραῖα περνάει μόνο μέσα ἀπὸ τὴ γνώση καὶ τὴν αὐτοσυνειδησία. Μόνο τότε θὰ πάψει νὰ εἶναι παρεΐστικη καὶ θὰ γίνει μαζική, ἄρα καὶ δυνητικὰ ἀποτελεσματική. Κατ’ ἀρχὰς ὅμως ἂς πάψουμε τουλάχιστον νὰ νιώθουμε ἔκπληξη μ’ ὅσα συμβαίνουν, ἂς πάψουμε νὰ κοιμόμαστε καὶ νὰ ξυπνᾶμε γιὰ λίγο ἀπότομα, πρὶν ξαναλλάξουμε πλευρό. Καιρὸς γιὰ ὁριστικὴ ἀφύπνιση, καιρὸς γιὰ μόνιμη νήψη καὶ περισυλλογή. Ἔτσι ὥστε, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν γίνει τίποτε καὶ οἱ Μῆδοι τελικὰ διαβοῦνε, νὰ εἴμαστε ἔστω ἕτοιμοι γιὰ τὸ τελευταῖο προπύργιο – ποὺ αὐτὸ τοὐλάχιστον θὰ μᾶς ἔχει σίγουρα ἀπομείνει καὶ δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ κανεὶς νὰ μᾶς τὸ πάρει, ἂν δὲν τὸ παραδώσουμε ἀπὸ μόνοι μας. Τὴν προσωπικὴ ἀντίσταση μέσα μας, ὁ καθένας ἐνώπιος ἐνωπίῳ μὲ τὸν ἑαυτό του. Σὰν ἕτοιμοι ἀπὸ καιρό, τότε ποὺ θὰ ἔρθουν οἱ ἀκόμη χειρότερες μέρες…