Ἐπειδὴ στὰ προηγούμενα φῦλλα, ἀγαπητοὶ μου φίλοι, τὸ παρασοβαρέψαμε, καιρὸς γιὰ καμμιὰ σαχλαμάρα σήμερα (καὶ δὴ μὲ εἰδικῶς …διασκευασμένη ποίηση), γιὰ νὰ ξεδώσουμε καὶ λίγο. Ξεκινᾶμε πάραυτα μὲ ἕνα ἀφιέρωμα στὴν κυβέρνηση, μὲ Καββαδία καὶ ὀλίγη ἀπὸ «Χοντρό τοῦ Νότου»:

     «Μέσα στὸ Μαξίμου ἀραχτός, / βλέπεις μόνο τὴ δική σου πάρτη / κι ἂς μᾶς εἶπες πρόπερσι τὸ Μάρτη / πὼς σύντομα γυρίζει ὁ τροχός. / Ἡ Ἐκπαίδευση στὰ βάθη τοῦ γκρεμοῦ / κι ἡ Μαριέττα νὰ μὴ λέει νὰ τὸ κουνήσει.. / Βρὲ μπάς στ’ ἀλήθεια καὶ τὴν ἔχεις ἀγαπήσει / σὲ μιά κρίση νεύρου…ὀπτικοῦ; / Στὴν Οἰκονομία πάλι καταχνιὰ / κι ὁ Ἀλογοσκούφης ρίχνει ζάρια, / μᾶς τὰ ἔχει σπάσει τὰ παπ…, / πήρανε καὶ οἱ τιμὲς φωτιά. / Στ’ ἄλλα τὰ ὑπουργεῖα πυρκαγιά, / μὲ καυγάδες καὶ φιλονικίες. / Χωρὶς νὰ κάνουνε τριάντα μαλ…, / μέρα δὲν περνάει οὔτε μία. / Καὶ πλακώσανε καὶ κάτι ἁρπαχτικά, / πού σοῦ ἀφῆσαν τὴ βιτρίνα λερωμένη / κι εἶπες μὲ φωνὴ ζοχαδιασμένη: / “Μὴ χέσω τοὺς κουμπάρους τοῦ Βορρᾶ”. / Μ’ ἀφοῦ ἀπόμεινες μ’ ἀντίπαλο ζαβό, / ἡ ψαλίδα τώρα ποῦ νὰ κλείσει. / Κι ἔτσι ἡ παρωδία θὰ συνεχίσει / γι’ ἄλλες δυὸ τετραετίες θαρρῶ»…

     Ἀφήνουμε τώρα τὸν ἀγαπημένο μας Καββαδία καὶ περνᾶμε στὸν (ἀκόμη πιό) ἀγαπημένο μας Καβάφη, γιὰ θέματα ἐκπαιδευτικά. Ἔ, νὰ μὴ βγάλουμε δηλαδὴ κι ἕναν ἐπικήδειο στὸν πρόσφατο συνδικαλιστικὸ μας ἀγώνα (λέμε τώρα), ποὺ πῆγε ἀσφαλῶς καλιά του; Τὸν ἀφιερώνουμε (κριτικὰ καὶ αὐτοκριτικά) σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς συναδέλφους:

     «Σὰν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτα, ἀκουσθοῦν / ὁ Ἀλογοσκούφης κι ἡ Μαριέττα νὰ περνᾶνε, / τὴν τύχη σου ποὺ ἐνδίδει πιά, / τὶς παπαριὲς τοῦ συνδικάτου ποὺ ἀπέτυχαν, / τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Χοντροῦ ποὺ βγῆκαν ὅλες μούσια, / μὴ ἀνοφέλετα θρηνήσεις. / Σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, σὰ θαρραλέος, / ἀποχαιρέτα την τὴν αὔξηση ποὺ φεύγει. / Πρὸ πάντων νὰ μή γελαστεῖς, / μήν πεῖς πὼς ἦταν ἕνα ὄνειρο, / πὼς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου. / Μὴν πεῖς πὼς ἔχουμε ἀκόμη ἐλπίδες / καὶ πὼς θὰ τὸ παλέψουμε καὶ πάλι ἀργότερα. / Μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς. / Σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, σὰ θαρραλέος, / πλησίασε σταθερὰ πρὸς τὸ παράθυρο, / κι ἄκουσε μὲ συγκίνησιν, / ἀλλ’ ὄχι μὲ τῶν δειλῶν τὰ παρακάλια καὶ παράπονα / τοὺς πανηγυρισμοὺς τῶν δικαστῶν, / ποὺ θὰ χεστοῦν στὸ τάλιρο (ἐνῶ ἐσὺ πῆρες τὰ τρία). / Ρίξε κι ἕνα σιχτίρισμα στὸ ΔΣ τῆς ΟΛΜΕ ἀλλὰ καὶ στὸ κεφάλι τὸ δικό σου, / τώρα ποὺ ἡ βλακώδης ἰδιωτεία σου καὶ τὰ δάνεια σὲ ἔχουν καταντήσει πρόβατο, / ποὺ τὸ τραβᾶνε γιὰ σφαγὴ δίχως νὰ βγάζει λέξη. / Κι ἀφοῦ τὰ κάνεις ὅλα αὐτά, / σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, σὰ θαρραλέος, / ἀποχαιρέτα την τὴν αὔξηση ποὺ χάνεις»…

     Καὶ ὄχι φυσικὰ ὅτι τὰ μισθολογικὰ καὶ λοιπὰ συνδικαλιστικὰ μας ζητήματα εἶναι τὸ βασικότερο πρόβλημα τῆς Παιδείας, ἔτσι; Οὔτε αὐτὰ εἶναι, οὔτε ἡ ἀνεπάρκεια τῶν ἐκπαιδευτικῶν, οὔτε τά …κινητὰ τῶν μαθητῶν (ὅπως μᾶς λένε ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν κάποιοι διανοητικὰ καθυστερημένοι τηλεφωστῆρες). Ὅπως ἀκριβῶς βεβαίως καὶ ἡ παρούσα κυβέρνηση δὲν εἶναι τὸ βασικότερο πρόβλημα αὐτῆς τῆς χώρας (παρὰ τὰ χάλια της, ἄλλωστε, παραμένει ἀκόμη μακρὰν προτιμότερη ἀπὸ τὴ φρικώδη σοσιαληστρικὴ συμμωρία ποὺ ἐλυμήνατο τὰ πάντα τὴν προηγούμενη ὀκταετία). Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἁπλὰ συμπτώματα τῆς ἀσθένειας καὶ ὄχι ἡ ἴδια ἡ ἀσθένεια. Τὸ πρόβλημα, ὅπως λέγαμε καὶ στὸ προηγούμενο φύλλο, εἶναι οὐσιαστικὰ πολὺ εὐρύτερο καὶ βαθύτερο. Ἀφορᾶ μία ὁλόκληρη κοινωνία καὶ μία ὁλόκληρη χώρα. Μία θλιβερὴ κωλοχώρα, βουτηγμένη στὴ σύγχυση καὶ στὴν παρακμή, ποὺ δὲν ξέρει πιὰ ποῦ πατάει καὶ ποῦ βρίσκεται καὶ ὅπου σχεδὸν τὸ καθετὶ πλέον «Ἀνάξιόν Ἐστι». Συνεπῶς (καὶ μιά ποὺ εἴχαμε δὲν εἴχαμε, τὸ σοβαρέψαμε καὶ πάλι τὸ πρᾶγμα), καιρὸς πλέον καὶ γιὰ λίγο ἐλυτικὸ θρῆνο:

«Τῆς Δικαιοσύνης ἥλιε νοητὲ / καὶ μυρσίνη ἐσὺ δοξαστική, / μἡ παρακαλῶ σας / μή λησμονᾶτε τὴ χώρα μου! / Καμένα τὰ ’χει τὰ ψηλὰ βουνά, / μές στὰ δάση αὐθαίρετα σειρά, / καὶ τ’ ἀκρογιάλια βρωμερὰ / στοῦ σκουπιδαριοῦ τὸ γειτόνεμα! / Τὴ βλακεία ἀγγίζει ἀπὸ τὴ μιά, / ἀπ’ τὴν ἄλλη κολυμπᾶ στὴ λαμογιά, / μὲ τζόγο, δάνεια καὶ ἁρπαχτὲς / στῆς κονόμας τὸ ὄνειρο. / Τὰ βλακοσήριαλ ἔχει σωρό, / στὰ κανάλια ντενεκεδαριό, / πολιτικούς τῆς πυρκαγιᾶς / καὶ τοῦ κώλου διανόηση! / Καὶ δὲν εἶναι μήτε πιὰ πολιτισμὸς / καὶ παλιὰ της μήτε ἀξία μία, / μόνο θλίψη πιὰ παντοῦ / καὶ τὸ κὶτς ἀνελέητο!»…

     Κι ἐπειδὴ λοιπὸν ἐκεῖ ἀκριβῶς ἔγκειται οὐσιαστικὰ τὸ πρόβλημα, μοιραῖα ὑψώνονται καὶ κάποια βασανιστικὰ ὑπαρξιακὰ ἐρωτήματα. Ἐρωτήματα ποὺ – ἀποχαιρετώντας σας – σᾶς τὰ καταθέτουμε ἀντὶ ἐπιλόγου:

     «Τί εἶν’ ἡ πατρίδα μας; / Μὴν εἶν’ οἱ κάμποι, / Μὴν εἶν’ οἱ δρόμοι της οἱ στραβοί, / Μὴν εἶν’ τὰ ρέματα ποὺ μπαζωθήκαν; / Τὰ ἔργα ποὺ γίναν γιὰ ἁρπαχτή; / Τί εἶν’ ἡ πατρίδα μας; / Μὴν εἶν’ οἱ πόλεις; / Μὴν εἶν’ τὸ χάος τὸ ὁδικό; / Μὴν εἶν’ ἡ βρώμα καὶ τὸ τσιμέντο; / Τῶν ἐργολάβων τὸ κιτσαριό; / Τί εἶν’ ἡ πατρίδα μας; / Μὴν εἶν’ ὁ Κώστας; / Μὴν εἶναι ἡ Ντόρα μὲ τὸν Ψηλό; / Ὁ Ἀθανασάκης καὶ ἡ Ἀννούλα; / Ἡ Δαμανάκη μὲ τὸ Ζαβό; / Τί εἶν’ ἡ πατρίδα μἄς; / Μὴν εἶν’ ὁ Κίτσος; / Μὴν εἶν’ ὁ Μπόμπολας κι ἡ διαπλοκή; / Καὶ ὁ Μικρούτσικος μὲ τὴν Τατιάνα / κι ὅλα τὰ σούργελα μές στὸ γυαλί; / Τί εἶν’ ἡ πατρίδα μας; / Μὴν εἶν’ τὰ χρέη; / Μὴν εἶναι ἡ γυφτογκλαμουριά; / Μὴν εἶν’ τὸ κόμπλεξ μας καὶ ἡ βλακεία / κι ὅλη ἡ καφρίλα κι ἡ κατινιά; / Ὅλα πατρίδα μας, / κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα / καὶ κάτι ποὺ ’χαμε μές στὴν καρδιά, / ποὺ κάποτε ἔλαμπε σὰν ἥλιου ἀχτίνα, / μά πιὰ τὸ θάψαμε ΜΕΣ ΣΤΑ ΣΚΑΤΑ»…

                                                                                                                                                                    Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ