Ἐπειδὴ παράγινε τὸ κακὸ μέ τὸ βιβλίο Ἱστορίας τῆς Στ΄ Δημοτικοῦ καὶ τὶς γελοῖες ἀντιδράσεις τῶν housewives καὶ τῶν ἀλευρομαγείρων (ὡς προσφυῶς ἐλέχθη ὑπὸ ἰδεολογικῆς συνοδοιπόρου τοῦ ἐγχειρήματος), στὶς ὁποῖες δυστυχῶς συμμετεῖχαν καὶ κάτι περίεργοι δικοὶ μας (βλ. π.χ. τὸ ἐμετικὸ ἀντιδραστικὸ κείμενο ποὺ μεταξὺ ἄλλων συνυπέγραψαν ὁ ἐλεεινὸς μεγαλοεκδότης Καραῖσκος καὶ ὁ ἄθλιος πρόεδρος τῆς ΕΛΜΕ Ροδόπης Δαπέργολας), ἦρθε ἐπιτέλους ἡ ὥρα νὰ μιλήσουν καὶ οἱ εἰδικοί. Ὡς ἱστορικὸς λοιπόν, καταθέτω ἐδῶ τὴ δικὴ μου ἄποψη γιὰ τὸ βιβλίο τῆς Ρεπούση, τὴν ὁποία βεβαίως ἐπίσης ἐπικρίνω, ὄχι ὅμως γιὰ παραχαράξεις καὶ ἀποσιωπήσεις, ἀλλὰ ἁπλούστατα γιὰ φανατισμό, παρανοϊκὴ ἐμμονὴ στὴν ἑλληνικὴ Ἱστορία (ὅπως ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὶς ὑπερβολικὰ πολλὲς σελίδες τοῦ ἐγχειριδίου) καὶ ὑπέρμετρη ἐθνικιστικὴ ὑστερία. Προτείνω συνεπῶς τὴν ἄμεση ἀπόσυρση τοῦ βιβλίου καὶ τὴν ἀντικατάστασή του ἀπὸ πολὺ πιὸ σύντομο, ποὺ νὰ καλύπτει μάλιστα ὁλόκληρη τὴν ἑλληνικὴ Ἱστορία, ὑπὸ τὴν ἑξῆς μορφή:

     «Οἱ Ἕλληνες κατέβηκαν τμηματικὰ στὸν χῶρο τῆς σημερινῆς Ἑλλάδας μέσα στὴ 2η χιλιετία π.Χ., ἐξοντώνοντας ἢ ὑποδουλώνοντας τοὺς γηγενεῖς προελληνικοὺς πληθυσμοὺς (μὲ τοὺς ὁποίους φυσικά, παρὰ τὰ ἐκπορευόμενα ἀπὸ κάποιους ἀντιεπιστημονικοὺς ἐθνικιστικοὺς κύκλους, οὐδεμία φυλετικὴ σχέση εἶχαν). Κύρια χαρακτηριστικὰ τους ἦταν ὁ πόλεμος καὶ ἡ διχόνοια, ὡς μαρτυρεῖ καὶ ὁ μόνιμος πολιτικός τους κατακερματισμὸς σὲ πόλεις-κράτη. Βεβαίως ἀνέπτυξαν καὶ κάποιες μορφὲς πολιτισμοῦ, ὅπως τὸ κατσικίσιο τυρί, τὸ βρασμένο βρουβοβλάσταρο, ἡ (ἔστω καὶ ὡς μίμηση) ἐπιτυχὴς υἱοθέτηση τοῦ φοινικικοῦ ἀλφαβήτου καὶ κυρίως ὁ θεσμὸς τοῦ ἀρχαίου κουρείου, τὸ ὁποῖο ἀποτέλεσε τόπο συγκέντρωσης καὶ διεξαγωγῆς πολιτικῶν συζητήσεων (Παράθεμα 1: Τετρασέλιδη περιγραφὴ τῶν ἀθηναϊκῶν κουρείων τῆς ἐποχῆς τοῦ Περικλῆ). Πέραν τούτου ὅμως, ἦταν ἄγριοι καὶ αἱμοχαρεῖς, ὅπως ἀπέδειξε καὶ ἡ ἀφιλόξενη καὶ βίαιη συμπεριφορὰ τους ἀπέναντι στοὺς Πέρσες (οἱ ὁποῖοι στὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου αἰ. π.Χ. εἶχαν προβάλει μιά σειρὰ ἀπὸ οἰκονομικὰ πολὺ συμφέρουσες προτάσεις γιὰ εἰρηνικὴ συνεκμετάλλευση τοῦ Αἰγαίου), συμπεριφορά ποὺ διατάραξε τὸ κλῖμα της ἀπὸ καιροῦ παγιωμένης ἑλληνοπερσικῆς φιλίας, μιά καὶ δὲν δικαιώθηκαν δυστυχῶς οἱ προσπάθειες τῶν σωφρόνων καὶ μετριοπαθῶν ὀπαδῶν τῆς real politik (Παράθεμα 2: ἑπτασέλιδη ἀνάπτυξη τοῦ πολιτικοῦ ὁράματος τοῦ Ἐφιάλτη). Ἀνέπτυξαν ἐπίσης ἀκραῖες μορφὲς ἰμπεριαλιστικῆς πολιτικῆς, ὅπως δείχνει τόσο ἡ ὕπαρξη τῆς Ἀθηναϊκῆς Συμμαχίας, ὅσο κυρίως ἡ ἐκστρατεία τοῦ προκλητικοῦ μονάρχη Ἀλέξανδρου. Αὐτὸς ὄχι μόνο καπηλεύτηκε φασιστικὰ γεωγραφικὲς ὀνομασίες (πρᾶγμα ποὺ ἀργότερα θὰ ἔμελλε νὰ προκαλέσει προβλήματα στὸ δημοκρατικὸ δικαίωμα τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ γειτονικῶν λαῶν), ἀλλὰ προέβη καὶ σὲ μιὰ αἱματοβαμμένη ἐκστρατεία, ποὺ ἔθεσε τοὺς Πέρσες καὶ πολλοὺς ἀκόμη ἀσιατικοὺς λαοὺς κάτω ἀπὸ ἕνα δυσβάστακτο ζυγό, ὁ ὁποῖος ἦταν βεβαίως καὶ πολιτιστικός, μιά καὶ τοὺς ἀνάγκασαν σὺν τοῖς ἄλλοις νὰ μάθουν καὶ ἑλληνικά. Γιὰ νὰ τοὺς βασανίσουν μάλιστα ἀκόμη περισσότερο, γέμισαν τότε τὴ γλώσσα μὲ τόνους καὶ πνεύματα, ἀκραῖο φασιστικὸ μέτρο ποὺ δυστυχῶς μόνο 23 αἰῶνες ἀργότερα ἔμελλε νὰ καταργηθεῖ.

     Στὴ συνέχεια ἦρθαν οἱ Ρωμαῖοι ἐμπεδώνοντας οὐσιαστικὰ γιὰ πρώτη φορὰ εἰρήνη καὶ ἑνότητα στὴν περιοχή. Γρήγορα ὅμως ἡ ρωμαϊκὴ διοίκηση μεταλλάχθηκε σὲ στυγνὴ τυραννία, ὅταν μία σειρὰ φανατικῶν αὐτοκρατόρων μέσα στὸν 4ο αἰ. μ.Χ. βοήθησε καὶ ἐν τέλει ἐπέβαλε τὴν ἐπικράτηση μιᾶς σκοταδιστικῆς θρησκείας, βυθίζοντας τὸν τόπο στὴν παρακμή, τὴ μισαλλοδοξία καὶ τὴν προκατάληψη. Καὶ ἐνῶ τίποτε ἀξιοσημείωτο δὲν συνέβη τοὺς ἑπόμενους 17 αἰῶνες, ξαφνικά, στὰ 1453, παρατηρήθηκε συνωστισμὸς ἔξω ἀπὸ μιά μεγάλη πόλη κοντὰ στὸν Βόσπορο. Ἕνας νέος καὶ δραστήριος λαός, οἱ Ὀθωμανοί, εἰσῆλθαν εἰρηνικὰ μετὰ ἀπὸ παράκληση τοῦ δημάρχου, ὁ ὁποῖος καὶ παρέδωσε στὸν ἡγέτη τους Μωάμεθ Β΄ τὸ χρυσὸ κλειδὶ τῆς πόλης, ποὺ εἶναι γνωστὴ ὡς Ἰσταμπούλ. Ξεκίνησαν ἔτσι κάμποσοι αἰῶνες εἰρηνικῆς συνύπαρξης, ποὺ ὑπῆρξε ἰδιαίτερα δημιουργικὴ καὶ γόνιμη, καθὼς ἀνανέωσε τὸν παρηκμασμένο καὶ βουτηγμένο στὸν σκοταδισμὸ μεσαιωνικὸ βαλκανικὸ κόσμο. Οἱ Ὀθωμανοὶ ἔφεραν στὴν περιοχὴ μιά νέα πνοὴ πολιτισμοῦ, ποὺ ἐκτεινόταν ἀπὸ τὴ φιλοσοφία, τὶς τέχνες καὶ τὰ γράμματα, ὡς τὶς πλέον ὑλικὲς πλευρὲς τῆς καθημερινῆς ζωῆς. (Παράθεμα 3: Ρύζι μὲ κιοφτέδες καὶ μυζήθρα – Ὑλικά: 500 γραμ. ρύζι, 300 γραμ. μυζήθρα, 3 αὐγά, 1 κομμάτι ἀνάλατο τυρὶ τριμμένο, 20 τηγανητοὶ κιοφτέδες, 1 κιλὸ τοματοπολτός, 1 καρότο, 1 κρεμμύδι τριμμένο, 2/3 φλυτζανιοῦ λάδι, λίγος βασιλικός, 2 κουταλιὲς φρέσκο βούτυρο, ἁλάτι. – Βράζουμε γιὰ λίγο σὲ μιά κατσαρόλα τὸν τοματοπολτὸ μὲ τὸ κρεμμύδι, τὸ καρότο καὶ τὸν βασιλικό. Προσθέτουμε ἁλάτι καὶ λάδι καὶ λίγο ἀργότερα τοὺς κιοφτέδες. Βράζουμε τὸ ρύζι σὲ ἁλατισμένο νερὸ καὶ δυνατὴ φωτιά, τὸ βγάζουμε σπυρωτὸ καὶ ὅταν κρυώσει, προσθέτουμε τὴ μὑζήθρα, τὸ βούτυρο, τὰ αὐγὰ χτυπημένα καὶ τὸ τυρί. Βάζουμε τὸ μῖγμα σὲ μεγάλη πιατέλα καὶ τὸ γαρνίρουμε μὲ τοὺς κιοφτέδες καὶ τὴ σάλτσα τους. Καλή σας ὄρεξη). Δυστυχῶς ὅμως στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰ. κάποιοι ἀγνώμονες τρομοκράτες, ποὺ ἦταν κολλημένοι σὲ παρωχημένες καὶ ζοφερὲς ἐθνικοθρησκευτικὲς ἰδεοληψίες, δὲν ἐκτίμησαν τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτὰ καὶ ἐπαναστάτησαν. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ βίαιη διακοπὴ τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συναλληλίας καὶ ἡ ἵδρυση ἀνεξάρτητου κράτους, στὸ ὁποῖο ὅμως εὐτυχῶς τὸν κυρίαρχο λόγο δὲν τὸν εἶχαν οἱ σκοταδιστές, τύπου Θ. Κολ., Γ. Καρ., Γ. Μακρ., ἀλλὰ ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν γαλουχηθεῖ μὲ τὰ φῶτα τῆς πολιτισμένης Εὐρώπης. (Παράθεμα 4: Ἐννιὰ σελίδες μὲ βιογραφικά τοῦ Θεόκλητου Φαρμακίδη). Στὴ συνέχεια βεβαίως ἔλαβαν χώρα διάφορες ἐξελίξεις ποὺ ταλαιπώρησαν τὴ χώρα καὶ δὲν τὴν ἄφησαν νὰ ἀναδιοργανωθεῖ στὰ πρότυπα τῶν προοδευτικῶν γειτόνων της (Παράθεμα 5: Φωτογραφία τοῦ μεγάλου μεταρρυθμιστῆ ἡγέτη Μουσταφά Κεμάλ).

     Αὐτὸ συνέβη μόνο ἀπὸ τὸ 1996 καὶ ἑξῆς, ὅταν στὸ καθυστερημένο κρατίδιο ἐπεκράτησε ἐπιτέλους ὁ ἐκσυγχρονισμὸς ὑπὸ τὴν ἐμπνευσμένη πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ Κώστα Σημίτη καὶ τὴ φωτισμένη πνευματικὴ καθοδήγηση μίας ἀπαστράπτουσας ἐλίτ, προερχόμενης ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπὸ τὴ ρεβιζιονιστικὴ Ἀριστερὰ (Παράθεμα 6.764 σελίδες ἀρθρογραφίας ἀπὸ τὸ «Βῆμα τῆς Κυριακῆς»). Ἡ προσπάθεια γιὰ τὸν μετασχηματισμὸ τῶν ἀπαρχαιωμένων καὶ ἀναχρονιστικῶν κοινωνικοθρησκευτικῶν δομῶν τῆς Ἑλλάδας συνεχίζεται»…

Αὐτὰ ὡς μάθημα ἑλληνικῆς Ἱστορίας καὶ πολύ σᾶς εἶναι. Ἀρκοῦν μάλιστα ὄχι μόνο γιὰ τὴ Στ΄ Δημοτικοῦ, ἀλλὰ γιὰ ὁλόκληρη συνολικὰ τὴν Πρωτοβάθμια καὶ Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση. Πρόκειται γιὰ ὕλη ποὺ μαζὶ μὲ τὰ παραθέματα μπορεῖ ἄνετα νὰ διδαχθεῖ σὲ 24 διδακτικὲς ὧρες (2 ἀνὰ σχολικὴ χρονιά) καὶ ἔτσι θὰ περισσέψει πολύτιμος χρόνος γιὰ τὴ διδασκαλία ἄλλων πολὺ πιὸ χρήσιμων μαθημάτων ὅπως Σεξολογίας, Ἀστρολογίας, Ρεφλεξολογίας, Μαθημάτων Σύγχρονης Νεοελληνικῆς Οἰκονομικῆς Ἐπιστήμης (τζόγος-μίζες-δάνεια), Μελέτης τῶν Θρησκειῶν (ὅλων πλὴν τῆς basclasse χριστιανικῆς) καὶ Μαθημάτων Πολιτικοῦ Ἐκσυγχρονισμοῦ. Ἄντε, γιατί παράγινε τὸ κακὸ μὲ τοὺς Ἑλληναράδες καὶ τὶς γελοῖες ὀνειρώξεις τους. Νισάφι πιά!

                                                                                              Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ