Κανονικὰ σήμερα εἴχαμε σκοπὸ νὰ προβοῦμε σὲ ἐκτενὲς ἀφιέρωμα σὲ ὅσα ἐκεῖθεν τοῦ Αἰγαίου ἔπραξεν ὁ ἡμέτερος ἀπροσκύνητος Λέων τοῦ Μαξίμου, ὁμοῦ βεβαίως μετᾶ τῆς αὐτῷ συνοδοιπορούσης θλιβερῆς ὑπαλληλάκου γ΄ βαθμοῦ (ξέρετε τίνος…), μὲ ἰδιαίτερη ἔμφαση ἀσφαλῶς στὸ πόσο ὡραῖα κατέθεσε τὸ στεφάνι του ὁ χαρακτηριζόμενος ὡς Ἕλλην πρωθυπουργὸς (μὲ τὴν ἔνσταση στὸ «Ἕλλην» – γιατί ἐντάξει, πρωθυπουργὸς νόμιμος μπορεῖ νὰ εἶναι, τὸ θέμα ὅμως εἶναι ποιὸν ἀκριβῶς λαὸ νομίζει ὅτι ἐκπροσωπεῖ, ἀποτίοντας τιμὲς στὸν τάφο τοῦ ἀρχιδολοφόνου φασιστοκατσαπλιᾶ, τοῦ ὁποίου ἡ μόνη εἰσφορὰ στὴν Ἱστορία ἦταν ἡ γενοκτονία τοῦ συγκεκριμένου λαοῦ (καὶ κάποιων ἄλλων)! Ἐπειδὴ ὅμως ἀπὸ τὴ μιά αὐτὴ ἡ ἀπερίγραπτη γελοιότητα μὲ τὴν ὑπερηφάνως καὶ ἀνενδότως κοπρολείχουσα ἐξωτερικὴ μας πολιτικὴ θὰ συνεχιστεῖ ἀκάθεκτη (ὁπότε ἔχουμε καιρὸ νὰ τὰ λέμε) καὶ ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἐπικαιρότητα εἶναι ἀμείλικτη (ὅπως ἔδειξε ὁ θάνατος τοῦ ἀρχιεπισκόπου), μοιραῖα ἀφήνουμε γιὰ σήμερα τὶς φαιδρότυπες πολιτικὲς μας ἀνθυποκαρικατοῦρες καὶ περνᾶμε σὲ παρόμοιοιο, ἀλλὰ ἑτέρου εἴδους μαῦρο καὶ ἄραχλο χάλι…

     Καὶ ἐννοῶ βεβαίως τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὰ ἐκκλησιαστικὰ μας πράγματα, μιά κατάσταση ἀπίστευτα τραγική, στὴν ὁποία δυστυχῶς καὶ ὁ ἐκλιπὼν ἄφησε ἀνεξίτηλη τὴ σφραγίδα του μὲ τὸ κοσμικὸ του φρόνημα, τὶς θεολογικές του παρεκκλίσεις, τοὺς «ἐκσυγχρονιστικούς» του ἀκροβατισμοὺς καὶ τὴν «τυρεία» τὴν ὁποία καθ’ ὑπερβολὴν ἐπιχείρησε (δηλαδὴ ἕναν ἐντονότατο φραξιονισμὸ μὲ στόχο τὸν ἔλεγχο τῆς ἱεραρχίας, στελεχώνοντάς την μὲ πολλοὺς νέους, «δικούς» του, ἀλλὰ πνευματικὰ ἀκατάλληλους ἐπισκόπους). Ἡ δεδομένη καὶ εἰλικρινὴς θλίψη μας γιὰ τὴν ἀρρώστια καὶ τὸν θάνατό του δὲν ἀρκεῖ γιὰ νὰ ἐξαλείψει καὶ τὶς ἀλγεινὲς ἐντυπώσεις ἀπὸ τὰ λάθη του. Κι ἂν ἡ ἀρχιερατεία του δὲν ἀποτέλεσε φυσικὰ τὴ μόνη αἰτία (γιατί ἡ κατάσταση ἀναμφίβολα ἦταν ὄζουσα καὶ πρίν), τὸ βέβαιο ὡστόσο εἶναι πὼς δέκα περίπου χρόνια ἀργότερα τὰ πράγματα μέσα στὴν ἱεραρχία εἶναι πιὰ πολὺ χειρότερα ἀπ’ ὅ,τι ἦταν τότε…

     Τὰ πράγματα εἶναι σίγουρα πολὺ χειρότερα. Καὶ δὲν θὰ σταθῶ στὰ γνωστὰ καὶ χιλιοειπωμένα σκάνδαλα ἢ στὰ ὅσα βλέπουμε ἐδῶ καὶ καιρὸ σὲ σχέση μὲ τὴ «σφαγή» τῆς διαδοχῆς ἢ γενικὰ στὸν δημόσιο ἀρχιερατικὸ λόγο ποὺ γίνεται ὁλοένα καὶ πιὸ κοσμικός, πολιτικάντικος καὶ ἀντιπνευματικός. Πολὺ ἁπλᾶ θὰ σᾶς πῶ σήμερα γιὰ τὸ πῶς κόντεψα τὶς προάλλες νὰ πυροβολήσω ἀπὸ τὰ νεῦρα μου τὴν τηλεόραση, ἐξαιτίας μεμονωμένου τηλεοπτικοῦ περιστατικοῦ μὲ νεαρὸ νοτιοελλαδίτη ἐπίσκοπο. Ἕναν ἐπίσκοπο μὲ ἐξαιρετικὰ πνευματικὴ φυσιογνωμία («μή μαμά, παρ’ τὸν ἀπὸ δῶ, στ’ ὁρκίζομαι, θὰ τὸ φάω ὅλο τὸ φαΐ μου»), ἐξαϋλωμένη σωματοδομὴ (σ.σ. περίπου 0,863 τοῦ τόνου) καὶ λόγο μὲ βαθύτατο πνευματικὸ καὶ θεολογικὸ νόημα (τέτοια ἐλεεινὰ ἐκσυγχρονιστικὰ σκουπίδια οὔτε διὰ στόματος Σημίτη δὲν ἔχουν ξανακουστεῖ). Ὁ ἐν λόγῳ πνευματικὸς (λέμε τώρα) ταγὸς δὲν δίστασε μάλιστα καὶ νὰ κατακεραυνώσει μὲ ὀργὴ γνωστὸ καὶ ἐγνωσμένου ἐπιπέδου ἱερέα (καὶ ψυχίατρο), ποὺ ἐπίσης συμμετεῖχε στὴν ἴδια ἐκπομπή, ὅταν ὁ τελευταῖος «τόλμησε» νὰ χαρακτηρίσει ὡς ἔγκλημα τὴν ἄμβλωση (τόλμησε δηλαδὴ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸ – θεολογικῶς ἀλλὰ καὶ ἰατρικῶς – ΑΠΟΛΥΤΩΣ αὐτονόητο), ἄποψη ὅμως ποὺ μὲ φανερὴ περιφρόνηση ὁ δύσμοιρος «προοδευτικός» παναχρειότατος ἀποκάλεσε «ἀπαρχαιωμένη». Καὶ ἀκολούθως, σὲ μία νέα ἀπόδειξή τοῦ… προοδευτισμοῦ του ἀπαίτησε ἀπὸ τὸν παπὰ νὰ μὴν λέει καὶ πολλά – πολλὰ (ἤτοι «ἄντε μή κανονίσω τώρα μὲ τὸν δεσπότη σου καὶ σὲ στείλω, θρασύτατε, νὰ κάνεις τρισάγια στὴν Πέρα Κατσικοραχούλα») καὶ νὰ κάνει ὑπακοὴ στὴν… Ἐκκλησία (ἐννοώντας ἀριδήλως – ὅπως δὲ καταλάβατε καὶ λίαν ταπεινῶς – τὴν ζοφώδη, κακόφρονα καὶ ἀρχιπλανεμένη ἀφεντομουτσουνάρα του)!

     Καὶ δὲν ξέρω βεβαίως τώρα, ἴσως ἐσᾶς τὸ συμβάν νὰ σᾶς φαίνεται καὶ ἀσήμαντο. Γιὰ μένα ὡστόσο εἶναι στὴν πραγματικότητα (καὶ αὐτό, μαζὶ μὲ ὅλα τ’ ἄλλα) ἐξόχως ἐνδεικτικό τῆς κατάντιας στὴν ὁποία ἔχει κατρακυλήσει ἐδῶ καὶ καιρὸ ἡ πλειονότητα τῆς ἱεραρχίας μας, ἐξελισσόμενη σ’ ἕνα θλιβερὸ κοσμικὸ Ἐκσυγχρονιστάν τοῦ αἰσχίστου εἴδους, ποὺ ἀντὶ νὰ βοηθᾶ, σκανδαλίζει καὶ ἀποδιοργανώνει τοὺς πιστούς. Ἄνθρωποι κακόφρονες, ἀνεκκλησίαστοι, ἀθεολόγητοι καὶ (ἀν)ορθοδομοῦντες λόγον κακοδοξίας καὶ πνευματικῆς συγχύσεως. Ἄνθρωποι πού ἔχουν δεῖ τὴ διακονία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὡς ἀλαζονικό ἀξίωμα, ὡς θέση ἐξουσίας καὶ χλιδῆς, ὡς κοσμική καριέρα, ρίπτοντες καθημερινῶς τὰ ἅγια τοῖς κυσί καὶ μαθαίνοντας ἐκ νεότητος νὰ ἀκροβατοῦν ἀνάμεσα στὸ σύνδρομο τοῦ «ἀρχιμανδριτισμοῦ» καὶ τὴν ψύχωση τῆς «ἐπισκοπίτιδας». Καὶ ἄνθρωποι ποὺ πιπιλίζουν πλέον ὅλο καὶ πιὸ πολύ τὶς θλιβερές καραμέλες τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ», τῆς «ἀνανέωσης», τοῦ «ἐκμοντερνισμοῦ» καὶ τῆς «ἐξωστρέφειας». Λές καὶ ἡ Ἐκκλησία (δηλαδή πολύ ἁπλᾶ ἡ σύναξη τοῦ λαοῦ γύρω ἀπό τὸ Ἅγιον Ποτήριον) εἶναι κάνα συνοικιακό σουπερμάρκετ, ποὺ δὲν τραβάει πιὰ ἐπικοινωνιακά καὶ χρειάζεται ἀνακαίνιση καὶ νέο promotion γιὰ νὰ πουλήσει. Καὶ δὲν καταλαβαίνουν ἐτοῦτοι οἱ δύστηνοι καὶ τραγικοί πραματευτάδες τῆς θυμηδίας ὅτι ἡ μὲν Ἐκκλησία δέν χρειάζεται ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτε (γιατί εἶναι αἰώνια, ἀμετάβλητη καὶ ἀπαρασάλευτη, καθώς ἁπλούστατα ΔΕΝ τὴν ἵδρυσε ἀνθρώπινο χέρι) κι ὅτι οἱ ἴδιοι δέν ἔχουν τὸ δικαίωμα ἀλλά καὶ τὴ δυνατότητα ν’ ἀλλάξουν οὔτε «γιώτα» (ὅμως συγγνώμη, ξέχασα, ἐκεῖ οἱ ἱεροί κανόνες εἶναι ὀπισθοδρομικοί, μόνο γιὰ νὰ βάλουμε στὴ θέση του κανέναν ὑφιστάμενο παπά εἶναι ἐντάξει), ἄν ὡστόσο πρέπει οἱ ἴδιοι κάτι νὰ κάνουν, αὐτό δέν εἶναι νὰ τριγυρνοῦν ἐξεμοῦντες κηρύγματα ἀνανέωσης καὶ ἐκσυγχρονιστικῆς πομφολυγολογίας, ἀλλά νὰ παρατήσουν τὶς λαμογιές καὶ τὶς διαπλοκές καὶ τὰ ἠθικά σκάνδαλα, νὰ πέσουν μὲ τὰ μοῦτρα στὸ χῶμα, γιὰ νὰ κλάψουν καμμιά δεκαετία γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ μετά νὰ προσφέρουν στὸ ποίμνιό τους μὲ ἀπόλυτη ταπείνωση ἁπτά πρότυπα καὶ παραδείγματα ζωῆς. Ἤ – ἄν δὲν τὸ μποροῦν οἱ ἴδιοι – ἄς ἀφήσουν τουλάχιστον τοὺς ἄξιους παπάδες (ποὺ δόξα τῷ Θεῷ, εὐτυχῶς ὑπάρχουν ἀκόμη) νὰ τὸ πράξουν καὶ νὰ μὴ τοὺς βάζουν στὸ περιθώριο, προωθώντας ἄλλους ποὺ εἶναι νὰ γίνουν υἱοί γεέννης, διπλότεροι αὐτῶν. Ἄς πάψουν μὲ λίγα λόγια νὰ κλείωσιν τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, οὔτε αὐτοί εἰσερχόμενοι, οὔτε τοὺς εἰσερχομένους ἀφιέντες εἰσελθεῖν. Πάντως, αὐτό εἶναι τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται ὁ κόσμος γιὰ νὰ προσελκυστεῖ καὶ νὰ ἔρθει στὴν Ἐκκλησία: εἰλικρινές προσωπικό παράδειγμα μὲ ταπείνωση κι ἀγάπη. Τὸ ἀκούσατε, δεσποτάδες μου; Μὲ λίγα λόγια, λίγη ἁγιότητα χρειάζεται. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι γελοῖες σαχλαμάρες…

     Ὅμως ποῦ νὰ τὸ καταλάβουν αὐτό κάποιοι ὁρκισμένοι καριερίστες ποὺ ἔχουν δεῖ τὴν κιβωτό τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος ὡς τὸ προσωπικό τους μικρομάγαζο; Πῶς μποροῦν πλέον νὰ δοῦν τὴν ἀλήθεια, μωροί καὶ τυφλοί ὄντες καὶ βαθιά ὑποταγμένοι στὰ κοσμικά τους ἀνθυποσκύβαλα; Αὐτοί εἶναι λοιπόν οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων; Τὸ ὑποτιθέμενον ἅλας τῆς γῆς; Καὶ τί θὰ κάνουμε πιά κι ἐμεῖς, τώρα ποὺ αὐτό ὡς ἐπί τὸ πλεῖστον ἔχει πρὸ πολλοῦ πιά χαλάσει; Τώρα ποὺ τὸ ἅλας ἐμωράνθη, ἐν τίνι ἁλισθησόμεθα;

                                                                                                                           Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ