Ἀπό τό 1998 πᾶνε πιά 11 χρόνια. Ὅσο κι ἄν τίς βαρυόμαστε τίς ἐπετειακές ἀναφορές, κάθε 3η Σεπτεμβρίου, ἐνθυμούμενοι τήν ἐπέτειό μας, κάνουμε μερικές σκέψεις γιά τό ἐγχείρημα τοῦ «Ἀντιφωνητῆ». Κάποτε δείχνει νά πρυτανεύει ἡ ἀνάγκη νά διαπιστώσουμε ἕνα κάποιο «ἔργο» πίσω μας, κι ἄλλοτε πάλι – μέ μιά ὀπτική πέραν τοῦ τάφου – καταλήγουμε στό γνωστό «ματαιότης ματαιοτήτων…». Τελικά τό ἐκκρεμές ἰσορροπεῖ πρός τήν πρώτη μᾶλλον μπάντα, ἀπόδειξη δέ αὐτοῦ ὅτι τό ἔντυπο συνεχίζει νά κυκλοφορεῖ, μά καί νά ἀγαπιέται καί νά σκανδαλίζει, καταγράφοντας σήμερα αὔξοντα ἀριθμό …278! Ἑνα νούμερο τρελλό γιά τίς ἀρχικές προσδοκίες μας, πού ὡστόσο εἶναι ἀπολύτως πραγματικό, ἕνα μικρό θαῦμα. Θαῦμα πού συνίσταται ὄχι μόνο στήν ἀνελιππή ἔκδοση 15νθήμερου πολιτικοσατιρικοῦ ἐντύπου ἀπό ἐρασιτέχνες ἀλλά καί στόν χαρακτήρα τοῦ ἐντύπου αὐτοῦ, πού εἶναι ἀλήθεια ὅτι δέν τό μπερδεύεις μέ κανένα ἄλλο.

Δέν χρειάζεται νά ἀναφερθοῦμε στά προφανῆ πού κάθε ἐπαρκής ἀναγνώστης μας γνωρίζει. Ἔτσι, καί γιά νά μήν ἀνακυκλώνουμε κάθε Σεπτέμβριο τετριμμένα κλισέ, ἐφέτος εἴπαμε νά «γιορτάσουμε» τά γενέθλιά μας μέ μία πρωτοβουλία πού θά ἐκφράζει τή γραμμή καί τίς προτεραιότητες τοῦ ἐντύπου μας. Ξεκινᾶμε λοιπόν μιάν ἐκστρατεία κατά τῆς παρουσίας τοῦ τουρκικοῦ Προξενείου στήν Κομοτηνή, ἐπαναφέροντας στήν τοπική καθημερινή ἀτζέντα ἕνα θέμα πού γιά χρόνια ἦταν ρητή ἤ ὑπόρρητη εὐχή κάθε θρακιώτη, ὅμως τίς τελευταῖες δύο δεκαετίες ἔχει ἀπαλειφθεῖ. Ἡ ἐπιβολή τῆς τοπικῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας», ὁ ἄνωθεν ἐπιβεβλημένος ἑλληνοτουρκισμός, ἡ μιζέρια τοῦ ἀτομικοῦ μικροσυμφέροντος, ἀλλά ἐνίοτε καί ἡ ἀνεπάρκεια τοῦ πατριωτικοῦ χώρου νά ἀποδείξει τό ὀρθόν καί ἀναγκαῖον τοῦ αἰτήματός του, ἐξαφάνισαν ἀπό τόν δημόσιο λόγο στή Θράκη τό δημοκρατικό αὐτονόητο. Νομίζουμε ὅτι εἶναι ἡ ὥρα καί εἶναι πιά ἐπείγουσα ἀνάγκη νά καταδειχθεῖ ἡ κύρια πηγή πολλῶν προβλημάτων τῆς Θράκης καί αὐτό νά ἑδραιωθεῖ στή συνείδηση τοῦ κοινωνικοῦ σώματος. Φτάνει πιά μέ τά μισόλογα καί μέ τά συμπλέγματα αὐτοοικτιρμοῦ καί ἡττοπάθειας. Ὅταν μιά ξένη ὑπηρεσία δέν μᾶς χρειάζεται, δέν ἐξυπηρετεῖ τά συμφέροντά μας καί ἀντιθέτως ὑπάρχει πλῆθος αἰτιάσεων κατά τῆς (ἐμφανοῦς καί μή) δραστηριοποίησής της, πρέπει νά πάρει δρόμο. Τό πῶς θά γίνει αὐτό, τό πῶς θά ἀντιμετωπισθοῦν οἱ τυχόν παρενέργειες κτλ εἶναι ζήτημα καθαρά τεχνικό – διαδικαστικό πού θά τό ἐπεξεργαστοῦν οἱ ἁρμόδιοι καί ἡ πολιτεία. Ὅμως ἡ τοπική κοινωνία πρέπει, παραμερίζοντας τήν μακαριότητά της καί τίς ἐθνομηδενιστικές ἰδεοληψίες, νά ἐκφραστεῖ καί νά δείξει τό βάσιμο καί τό δίκαιο τοῦ αἰτήματος: ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ!