Πολλές ἑρμηνεῖες δόθηκαν γιά τόν μητσοτακικό θρίαμβο τῆς 21ης Μαΐου κι ὅλες τους ἐξήγησαν ἐν μέρει τό φαινόμενο. Πιστεύω ὅμως πώς δέν τονίστηκε πουθενά ἡ σημαντικότερη συγκυριακή παράμετρος πού καθόρισε τό ἀποτέλεσμα, ἐννοῶ πέρα ἀπό τούς μόνιμους παράγοντες τῆς ἐλαύνουσας ἀποπολιτικοποίησης, τῆς καταναλωτικῆς χαύνωσης καί τῆς ἀπώλειας κάθε συλλογικοῦ ὁράματος.
Θά προσπαθήσω νά δῶ ψύχραιμα τά ἐκλογικά ἀποτελέσματα, ἐπιχειρώντας νά ἀπαντήσω εἰλικρινά σέ κάθε φίλο πού ἀπό χθές νιώθει νά τόν ἔχει ἀδειάσει ἡ πατρίδα μας.
Προχθές, Δευτέρα 15/5/23, παρέλαβα ἀπό τό σχολεῖο μου ἕνα ἠλεκτρονικό μήνυμα γιά τά ἐπιμορφωτικά σεμινάρια τοῦ ΕΚΔΔΑ σέ δημοσίους ὑπαλλήλους καί ἐκπαιδευτικούς σέ σχέση μέ τά δικαιώματα τῶν ἀτόμων ΛΟΑΤΚΙ+. Διαολίστηκα λοιπόν καί χθές ἀπάντησα τόσο στό ΕΚΔΔΑ ὅσο καί στήν Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης, μέ τό κάτωθι μήνυμα:
Ἡ τρέχουσα κρίση μέ τήν Τουρκία, πού εἶναι πιθανόν νά καταλήξει καί σέ ἔνοπλη σύρραξη ἀγνώστων διαστάσεων (ἀλλά γνωστῶν ἐπιπτώσεων…) γιά τήν πατρίδα μας, δέν εἶναι ἕνα ἀναπάντεχο γεγονός. Εἶναι τό σημεῖο στό ὁποῖο μᾶς ὁδήγησε μέ μαθηματική ἀκρίβεια ἡ πολιτική ὅλων τῶν κυβερνήσεων ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Σημίτη τουλάχιστον μέχρι σήμερα, μέ πασίδηλη τήν συγκατάνευση ὅλου τοῦ συστήματος ἐξουσίας στή χώρα μας (ΜΜΕ, κόμματα, οἰκονομικοί παράγοντες, ὀργανικοί διανοούμενοι, παρακρατικές ΜΚΟ) που κοιτούν… προς Ουκρανία μεριά. Εἶναι τά ἐπίχειρα τοῦ ἐθνικοῦ μας τίποτε πού μέ τόν κατευνασμό, τήν πασιφιστική ἀερολογία καί τή νεοεποχίτικη ρηχότητα σήκωσε ἕναν κουρνιαχτό προκειμένου νά ντύσει ἰδεολογικά τήν ὑποταγή του στά κελεύσματα τῶν ξένων πατρώνων του.
Το να αναφερθεί κανείς στο υπόβαθρο ιστορικής φιλίας και πολιτιστικής εγγύτητας Ρώσων κι Ελλήνων είναι μάλλον κοινότοπο. Έχει ειπωθεί πάμπολλες φορές και μάλιστα από χείλη όσο πιο επίσημα γίνεται, με διάφορες αφορμές. Η τελευταία ήταν το περσινό κοινό “Έτος Ιστορίας Ρωσίας-Ελλάδας”, με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, όπου είναι γνωστός ο καίριος, θετικός ρόλος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι αναφορές αυτές δεν είναι απλές φιλοφρονήσεις που ανταλλάσσουν διπλωμάτες και πολιτικοί μεταξύ τους, εκφράζουν την αλήθεια των αισθημάτων των δύο λαών. Αισθήματα, που ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν και να εκφράζονται, ούτε στα ψυχροπολεμικά χρόνια.
Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Ἐρντογάν στό βῆμα τῆς Γενικῆς Συνέλευσης τοῦ ΟΗΕ ἐχθές (20-9-2022) ἦταν μιά κωμικοτραγική παράσταση, μιά θλιβερή στιγμή ἀκόμα καί γιά τόν Τοῦρκο Πρόεδρο. Ἐκφώνησε ἕνα λογίδριο πού τό χαρακτήριζε ἡ ἀξιοθρήνητη ἔπαρση, ἡ προκλητική ψευδολογία καί ὁ εὐδιάκριτος φόβος. Αὐτό τό τελευταῖο στοιχεῖο ἀξίζει ὄντως νά διερευνηθεῖ.
Η Ελλάδα του Μητσοτάκη όλοι ξέρουμε από ποια γνωρίσματα χαρακτηρίζεται. Είναι μεταξύ άλλων η ανάπτυξη, η διαφάνεια και οπωσδήποτε η άσκηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Για αυτήν την τελευταία υπάρχουν πάμπολλες αποδείξεις, όπως η μυστική αποστολή όπλων στην Ουκρανία, οι απελάσεις των 12 Ρώσων από τις διπλωματικές αποστολές στη χώρα μας, η πρωτόδικη δικαστική απόφαση για το ρωσικό τάνκερ με το ιρανικό πετρέλαιο κτλ κτλ. Βεβαίως όλα αυτά έχουν αποδέκτη μόνο τη Ρωσία αλλά θα το χαρακτήριζα αναμενόμενο αφού, όπως μας πληροφορούν διάφοροι σελέμπριτις, η Μόσχα ήταν πάντα ο μοχθηρός εχθρός του ελληνισμού – κι όχι οι καλοκάγαθοι Αγγλοαμερικανοί, οι ειρηνόφιλοι Γερμανοί ή οι ευγενείς γείτονές μας. Επιτέλους ας δούμε λίγο πίσω από τα επιφαινόμενα στις σχέσεις μας με τους συμμάχους (εισβολές, κατοχές, δηώσεις, εξανδραποδισμοί, ναυτικοί αποκλεισμοί, διπλωματικές παγίδες…) την πραγματική αιτία της εθνικής μας κακοδαιμονίας: το απωθημένο περί Τρίτης Ρώμης στη ρώσικη ψυχή.
«Να ξέρουν καλά ότι εμείς θα πράξουμε τα απαραίτητα απέναντι σε αυτούς που μας βλέπουν ως εχθρό». (Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν)«Είτε οικειοθελώς είτε διά της βίας, θα απονεμηθεί δικαιοσύνη». (Ντ. Μπαχτσελί)
Όσο κι αν σήμερα ηχεί αδιανόητο, πριν μισό μόλις αιώνα δεν υπήρχαν ελληνοτουρκικές “διαφορές”. Υπήρχε το πρόβλημα της τουρκανταρσίας στην Κύπρο, αλλά ώς εκεί. Δεν αμφισβητείτο ο ελλαδικός εναέριος χώρος, ούτε η υφαλοκρηπίδα των νησιών μας, ούτε η κυριαρχία μας επί νήσων και βραχονησίδων, τίποτε. Κάπου εκεί, το 1973, έγινε η πρώτη τουρκική διεκδίκηση επί του Αιγαίου (με υπόδειξη του… Χένρι Κίσσιγκερ) και ξεκίνησε ένας σχεδόν γραμμικός κατήφορος που οδήγησε τη χώρα μας, μέσω των αλλεπάλληλων υποχωρήσεων, στο ναδίρ που βιώνουμε σήμερα: Να απειλούν οι καλοί μας σύμμαχοι ανοιχτά και επίσημα με κατάληψη των νησιών μας!
Προ λίγων ημερών ο τελοσπάντων πρωθυπουργός μας θριαμβολόγησε από την Αλεξανδρούπολη για τον σταθμό LNG που θα κατασκευαστεί με ευρωχρηματοδότηση στα 6,2 μίλια από την θρακική ακτή δηλ. έξω (!) από τα χωρικά μας ύδατα. Αναμένεται η λειτουργία του σε 1,5 χρόνο, εξυπηρετεί τις αμερικανικές εξαγωγές (πανάκριβου) σχιστολιθικού αερίου στην Ευρώπη κι ο Μητσοτάκης αμόλυσε πλήθος πομφόλυγες, παρουσίᾳ των ξένων επισήμων (Πέτκωφ, Κοβατσέφσκι, Βούτσιτς, Μισέλ). Είχε λχ το θράσος να αναφερθεί σε πρωτοβουλίες «μακριά από αδιέξοδους ανταγωνισμούς» ενώ μιλούσε για «εκβιασμούς της Μόσχας» και «ταχύτατη απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο»! Στο παγιωμένο πια κλίμα του λυσσαλέου αντιρωσισμού αυτά δυστυχώς δεν ξενίζουν. Αξίζει όμως να δούμε εν τάχει την 30χρονη πορεία της ελληνικής Θράκης, την πλατωνική σχέση της με τη Ρωσία και το σημερινό πέρασμά της απέναντι, μαζί βέβαια με όλη τη χώρα.
Σάν νά ἀπευθύνονται σέ ἠλιθίους, οἱ γελοῖες κομματικές συμμορίες πού διαλύουν τή χώρα μας βάλθηκαν νά λύσουν τά προβλήματα πού μόνο οἱ ἴδιοι βλέπουν. Ἔτσι, μετά τό σπρώξιμο τῆς γάτας στό νερό πού τό ἀντιμετώπισε αὐθωρεί ὁ ὑπουργός, μετά τήν φερόμενη ὡς παιδοκτόνο πού κάνανε φῦλλο καί φτερό τά βοθροκάναλα, χθές καί σήμερα εἴχαμε ἕνα μπαράζ δηλώσεων ψηφοβοσκῶν γιά τόν γάμο ὁμ(οφιλ)όφυλων καί γιά τήν δυνατότητα τεκνοθεσίας ἀπό τούς ἴδιους. Βγῆκε κοτζάμ πρωθυπουργός νά συστήσει στούς γονεῖς νά …στηρίζουν καί νά ἀγαπᾶνε τά παρεκκλίνοντα παιδιά τους, λές καί περίμεναν οἱ Ἕλληνες νά τούς πεῖ ὁ Μητσοτάκης τό αὐτονόητο! Ὁ δέ προδότης τῆς Μακεδονίας βγῆκε νά πεῖ καί γιά τεκνοθεσία ἀπό ὁμόφυλα ζευγάρια, ἀφοῦ πρέπει ὡς ἀριστερός νά λέει πράγματα πιό …προωθημένα ἀπό τόν δεξιό του συνάδελφο.
Για περισσότερο από έναν μήνα ο ελληνικός λαός, μαζί με όλη τη Δύση, δέχεται έναν ορυμαγδό προπαγάνδας και έναν καταιγισμό πρωτόγνωρων κυβερνητικών αντιδράσεων με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
…Ξεκινοῦσε ἡ τελευταία φάση τοῦ ΝΑΤΟϊκοῦ ἐγκλήματος στή Γιουγκοσλαβία. Οἱ κτηνώδεις βομβαρδισμοί κατά τῶν Σέρβων πού κράτησαν 78 μέρες, δῆθεν γιά νά σώσουν τούς Ἀλβανούς τοῦ Κοσσυφοπεδίου ἀπό “γενοκτονία”. Στήν πραγματικότητα γιά νά διαλύσουν ἕνα κυρίαρχο κράτος καί νά τό ὑποδουλώσουν οἰκονομικά καί γεωπολιτικά.
Ζώντας τόν νέο Ψυχρό Πόλεμο, πού δέν εἶναι καί βέβαιο ὅτι θά …παραμείνει Ψυχρός, πολλοί στόν τόπο μας πασχίζουν νά στηρίξουν μέ ἐπιχειρήματα τόν ρωσοφάγο μακαρθισμό τῶν ἡμερῶν. Στό ὁπλοστάσιό τους ξεχωριστή θέση κατέχει μιά ἀνιστόρητη καί ἀδόκιμη σύγκριση πού κάνουν μέ τό δημοψήφισμα στήν Κριμαία (διά τοῦ ὁποίου ἡ ἀρχαία Ταυρική ἐπέστρεψε πρό ὀκταετίας στήν μητέρα Ρωσία) καί στήν περίσταση τῆς ἑλληνικῆς Θράκης. «Φαντάζεστε», λέει, «νά γινόταν κάτι τέτοιο καί στή Θράκη, μέ ἀποτέλεσμα αὐτή νά προσαρτηθεῖ ἀπό τήν Τουρκία;». Ἐνώπιον λοιπόν αὐτοῦ τοῦ ἐνδεχομένου κι ἐφόσον ὀφείλουμε θεσμικά νά εἴμαστε συνεπεῖς στή λατρεία τῶν διεθνῶν συνθηκῶν καί τῆς διεθνοῦς νομιμότητας, ἡ θέση τῆς Ἑλλάδος εἶναι δίπλα στήν Οὐκρανία. Κι ὅσοι ὑπερασπιζόμαστε τήν ἑλληνικότητα τῆς περιοχῆς χωρίς νά χειροκροτοῦμε τά τάγματα τῶν νεοναζί, θά πρέπει, λένε, νά μαζέψουμε ντροπιασμένοι τά …ρώσικα λάβαρα πού μᾶς ἔστειλε ὁ Βλαδίμηρος.
Ἡ τρέχουσα συγκυρία μέ τή ρωσική στρατιωτική ἐπέμβαση στήν Οὐκρανία ἴσως δέν προσφέρεται γιά νηφάλιες προσεγγίσεις στό θέμα τῶν ἑλληνορωσικῶν σχέσεων. Ὅμως ἀκριβῶς γιαυτό εἶναι ἀναγκαῖο νά καταφύγουμε στήν κοινή λογική καί στίς θεμέλιες γνώσεις πού θά παραμερίσουν τό ἀποπλανητικό συναίσθημα τῶν πολλῶν καί τήν ἐλεεινή προπαγάνδα τῶν λίγων. Πάντοτε, βεβαίως, μέ πρῶτο κινοῦν τήν ἀνάγκη τῆς συλλογικῆς μας ἐπιβίωσης (γιατί αὐτό εἶναι πλέον πού διακυβεύεται) καί μέ γνώμονα τήν ἀλήθεια – ὅσο μποροῦμε νά τήν προσεγγίσουμε.
Τάχθηκες ἐνόπλως κατά τῆς Ρωσίας καί κατέστρεψες τά ἐθνικά μας συμφέροντα ἐπικαλούμενος τό διεθνές δίκαιο, τό ἀπαραβίαστο τῶν συνόρων καί τά δικαιώματα τῶν ἀμάχων, ἐπειδή τά προσέβαλε ἡ ἐπέμβαση τοῦ Πούτιν. Μάλιστα. Αὐτός λοιπόν πού πᾶς νά βρεῖς αὔριο, μήπως ἔχεις ἀκουστά τί πολιτική ἔχει στά ἴδια θέματα; Πόσο σέβεται τό διεθνές δίκαιο καί μάλιστα ἐμπράκτως πάνω στήν πατρίδα μας – κι ὄχι σέ κάποιαν Οὐκρανία; Πόσο λαμβάνει ὑπόψιν τά ἀναγνωρισμένα σύνορα στό Αἰγαῖο καί στήν Κύπρο – ὄχι στό Ντονμπάς; Πόσο σκοτίζεται γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα ἑκατομμυρίων πολιτῶν τῆς ἴδιας του τῆς χώρας, κυρίως κουρδικῆς (κι ὄχι μόνο) καταγωγῆς;
Εἶναι ξεκάθαρο σέ κάθε Ἕλληνα μιᾶς κάποιας εὐφυΐας καί πολιτικῆς συνείδησης ὅτι ἡ πατρίδα μας βρίσκεται σέ μετάβαση. Μέ ὁδηγό τήν ἐλεεινή πολιτική/μηντιακή της τάξη (καί τήν σιαμαία της οἰκονομική μαφιοελίτ), ἐπιχειρεῖται μιά στροφή τῆς ἐθνολαϊκῆς συνείδησης κόντρα σέ ὅσα μέχρι πρόσφατα θεωροῦσε λογικά καί αὐτονόητα. Εἶναι ἕνα φαινόμενο πού ἀφορᾶ ὅλον τόν δυτικό κόσμο καί πού ἔρχεται σέ μᾶς ἀπό τούς γνωστούς ἐντολεῖς τῶν ἑλληνόφωνων κοτζαμπάσηδων. Ὅπως ὅλος ὁ δυτικός κόσμος ἔτσι καί ἡ χώρα μας εἶναι πιά ἕνα μεγάλο κοτέτσι, μέ μαλθακούς καί καλοζωισμένους καταναλωτές, ἀπομακρυσμένους ἀπό κάθε ἐθνοθρησκευτική ρίζα καί ἀποξενωμένους ἀπό κάθε διάθεση ἀγώνα γιά ἐλευθερία καί ἀξιοπρέπεια. Γιατί λοιπόν νά μᾶς τά παρέχουν ὅσοι μᾶς ἐλέγχουν;
Τό κακό ξεκίνησε φανερά ἐπί Σύριζα, ὅταν οἱ προδότες τῆς Μακεδονίας ἔφτασαν νά ἀπελάσουν δύο μέλη τῶν διπλωματικῶν ἀντιπροσωπειῶν τῆς Ρωσίας, δῆθεν γιά ὑποκίνηση τῶν πάνδημων συλλαλητηρίων. Ἔκτοτε οἱ σχέσεις μας μέ τή Ρωσία δέν ὀρθοπόδησαν, ἔβαλε τό χεράκι του καί ὁ ἀκατανόμαστος τοῦ Φαναρίου, γιά νά φτάσουν στίς μέρες μας τό ἱστορικό τους χαμηλό μέ τίς ἀθλιότητες τοῦ Μητσοτάκη. Ὄχι ὅμως μόνο τοῦ Μητσοτάκη, γιατί ἀπό τήν ἔναρξη τῶν ἐχθροπραξιῶν στήν Οὐκρανία ἔχει ξεχυθεῖ ἕνας βόρβορος στά ΜΜΕ καί στά ΜΚΔ πού λυσσομανάει κατά παντός ρωσικοῦ, λές καί ἡ χώρα μας δέχεται ἐπίθεση ἀπό τόν Πούτιν. Καί καλά γιά τό σύστημα ἐξουσίας τοῦ ὑπόκοσμου πού μᾶς κυβερνάει, δέν θά ἀσχολιόμασταν μέ ΣΚΑΙ, ΕΛΙΑΜΕΠ, ΚΙΝΑΛ καί γενικότερα μέ συμμορίες, ὅμως κι ἕνας κόσμος μέ προφίλ ὥς τώρα “πατριωτικό” βγαίνει στήν ἴδια γραμμή, μέ σπάνιες φωτεινές ἐξαιρέσεις. Γιά αὐτούς ἔχω δυό λογάκια.
Διακόσια χρόνια φέτος ἀπό τήν ἑλληνική Ἐπανάσταση, ἑκατό χρόνια πέρυσι ἀπό τήν ἀπελευθέρωση τῆς Θράκης καί τήν συνακόλουθη ἐνσωμάτωση τοῦ νοτιοδυτικοῦ της τμήματος στόν ἐθνικό κορμό. Δύο ἐπέτειοι σπουδαῖες – ἡ πρώτη μάλιστα παγκοσμίου σημασίας – πού ἀμφότερες (σχεδόν) πέρασαν χωρίς νά τό ἀντιληφθεῖ κανένας.
Στήν πρόσκληση τοῦ Δικτύου Ἑλληνισμοῦ νά πῶ λίγα λόγια γιά τήν ἑνότητα τοῦ εὐρύτερου “χώρου” μας, εἶπα ἀπόψε (13-2-22) τά παρακάτω:
Ἀγαπητοί φίλοι,
