-
28
May

Το να αναφερθεί κανείς στο υπόβαθρο ιστορικής φιλίας και πολιτιστικής εγγύτητας Ρώσων κι Ελλήνων είναι μάλλον κοινότοπο. Έχει ειπωθεί πάμπολλες φορές και μάλιστα από χείλη όσο πιο επίσημα γίνεται, με διάφορες αφορμές. Η τελευταία ήταν το περσινό κοινό “Έτος Ιστορίας Ρωσίας-Ελλάδας”, με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, όπου είναι γνωστός ο καίριος, θετικός ρόλος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι αναφορές αυτές δεν είναι απλές φιλοφρονήσεις που ανταλλάσσουν διπλωμάτες και πολιτικοί μεταξύ τους, εκφράζουν την αλήθεια των αισθημάτων των δύο λαών. Αισθήματα, που ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν και να εκφράζονται, ούτε στα ψυχροπολεμικά χρόνια.
«Είτε οικειοθελώς είτε διά της βίας, θα απονεμηθεί δικαιοσύνη». (Ντ. Μπαχτσελί)
Όσο κι αν σήμερα ηχεί αδιανόητο, πριν μισό μόλις αιώνα δεν υπήρχαν ελληνοτουρκικές “διαφορές”. Υπήρχε το πρόβλημα της τουρκανταρσίας στην Κύπρο, αλλά ώς εκεί. Δεν αμφισβητείτο ο ελλαδικός εναέριος χώρος, ούτε η υφαλοκρηπίδα των νησιών μας, ούτε η κυριαρχία μας επί νήσων και βραχονησίδων, τίποτε. Κάπου εκεί, το 1973, έγινε η πρώτη τουρκική διεκδίκηση επί του Αιγαίου (με υπόδειξη του… Χένρι Κίσσιγκερ) και ξεκίνησε ένας σχεδόν γραμμικός κατήφορος που οδήγησε τη χώρα μας, μέσω των αλλεπάλληλων υποχωρήσεων, στο ναδίρ που βιώνουμε σήμερα: Να απειλούν οι καλοί μας σύμμαχοι ανοιχτά και επίσημα με κατάληψη των νησιών μας!
Προ λίγων ημερών ο τελοσπάντων πρωθυπουργός μας θριαμβολόγησε από την Αλεξανδρούπολη για τον σταθμό LNG που θα κατασκευαστεί με ευρωχρηματοδότηση στα 6,2 μίλια από την θρακική ακτή δηλ. έξω (!) από τα χωρικά μας ύδατα. Αναμένεται η λειτουργία του σε 1,5 χρόνο, εξυπηρετεί τις αμερικανικές εξαγωγές (πανάκριβου) σχιστολιθικού αερίου στην Ευρώπη κι ο Μητσοτάκης αμόλυσε πλήθος πομφόλυγες, παρουσίᾳ των ξένων επισήμων (Πέτκωφ, Κοβατσέφσκι, Βούτσιτς, Μισέλ). Είχε λχ το θράσος να αναφερθεί σε πρωτοβουλίες «μακριά από αδιέξοδους ανταγωνισμούς» ενώ μιλούσε για «εκβιασμούς της Μόσχας» και «ταχύτατη απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο»! Στο παγιωμένο πια κλίμα του λυσσαλέου αντιρωσισμού αυτά δυστυχώς δεν ξενίζουν. Αξίζει όμως να δούμε εν τάχει την 30χρονη πορεία της ελληνικής Θράκης, την πλατωνική σχέση της με τη Ρωσία και το σημερινό πέρασμά της απέναντι, μαζί βέβαια με όλη τη χώρα.
Ἡ τρέχουσα συγκυρία μέ τή ρωσική στρατιωτική ἐπέμβαση στήν Οὐκρανία ἴσως δέν προσφέρεται γιά νηφάλιες προσεγγίσεις στό θέμα τῶν ἑλληνορωσικῶν σχέσεων. Ὅμως ἀκριβῶς γιαυτό εἶναι ἀναγκαῖο νά καταφύγουμε στήν κοινή λογική καί στίς θεμέλιες γνώσεις πού θά παραμερίσουν τό ἀποπλανητικό συναίσθημα τῶν πολλῶν καί τήν ἐλεεινή προπαγάνδα τῶν λίγων. Πάντοτε, βεβαίως, μέ πρῶτο κινοῦν τήν ἀνάγκη τῆς συλλογικῆς μας ἐπιβίωσης (γιατί αὐτό εἶναι πλέον πού διακυβεύεται) καί μέ γνώμονα τήν ἀλήθεια – ὅσο μποροῦμε νά τήν προσεγγίσουμε.
Τάχθηκες ἐνόπλως κατά τῆς Ρωσίας καί κατέστρεψες τά ἐθνικά μας συμφέροντα ἐπικαλούμενος τό διεθνές δίκαιο, τό ἀπαραβίαστο τῶν συνόρων καί τά δικαιώματα τῶν ἀμάχων, ἐπειδή τά προσέβαλε ἡ ἐπέμβαση τοῦ Πούτιν. Μάλιστα. Αὐτός λοιπόν πού πᾶς νά βρεῖς αὔριο, μήπως ἔχεις ἀκουστά τί πολιτική ἔχει στά ἴδια θέματα; Πόσο σέβεται τό διεθνές δίκαιο καί μάλιστα ἐμπράκτως πάνω στήν πατρίδα μας – κι ὄχι σέ κάποιαν Οὐκρανία; Πόσο λαμβάνει ὑπόψιν τά ἀναγνωρισμένα σύνορα στό Αἰγαῖο καί στήν Κύπρο – ὄχι στό Ντονμπάς; Πόσο σκοτίζεται γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα ἑκατομμυρίων πολιτῶν τῆς ἴδιας του τῆς χώρας, κυρίως κουρδικῆς (κι ὄχι μόνο) καταγωγῆς;