Στίς 9 Φεβρουαρίου 2016 μετέβη στήν Παλαιστίνη καί στό Ἰσραήλ ἑπταμελής ἀντιπροσωπεία τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου ὑπό τήν Ἰρλανδή Martina Anderson (μαζί κι ὁ Κ. Παπαδάκης τοῦ ΚΚΕ) γιά πενθήμερη ἐπίσκεψη. Στό πρόγραμμα περιλαμβάνονταν ἡ Ἱερουσαλήμ, ἡ Χεβρώνα, τό ἀπειλούμενο μέ κατεδάφιση χωριό Σουσίγια καί ἡ Γάζα. Ἔλα ὅμως πού ἡ ἐπίσκεψη στήν τελευταία μπλοκαρίστηκε ἀπό τό Ἰσραήλ! Κι ἐνῶ ἡ ΕΕ ἔχει χρηματοδοτήσει προσπάθειες ἀνακατασκευῆς ὑποδομῶν στήν πολύπαθη Λωρίδα καί σκόπευε νά ἐκτιμήσει τήν καταστροφή ἀπό τήν ἰσραηλινή ἐπιδρομή τοῦ 2014 (στή φωτογραφία βομβαρδισμός ἀπό τήν ἰσραηλινή ἀεροπορία), τό ἑβραϊκό κράτος χωρίς καμμία δικαιολογία ἀρνήθηκε στήν ἀποστολή τήν πρόσβαση στήν περιοχή. Εἶναι μιά κατάσταση πού ἰσχύει 5 χρόνια τώρα καί προφανῶς δέν πρόκειται νά ἀλλάξει μέ διαμαρτυρίες τοῦ τύπου “εἶναι ἀπαράδεκτο”, “τί θέλει νά κρύψει ἡ ἰσραηλινή Κυβέρνηση;”, “δέν θά ἐγκαταλείψουμε τόν λαό τῆς Γάζας” (δηλώσεις τῆς Ἄντερσον). Ὅσο ἡ ΕΕ παραμένει ἕνα μαντρί καταναλωτῶν, μέ τσομπαναραίους τύπου Ὁλάντ ἤ Μέρκελ, κανένας λῦκος δέν πρόκειται νά δώσει δεκάρα στά ἠθικολογικά – πασιφιστικά της βελάσματα.

Ἐννοεῖται πώς δέν θά ἀναλύσουμε παρακάτω τήν κτηνωδία τοῦ Ἰσραήλ, τήν πρόστυχη συνηγορία τῶν ἀπολογητῶν του στήν διεθνή σκηνή ἤ τήν ἐλεεινή στάση τῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑβραίων πολιτῶν του, πού σέ ποσοστά 90% ὑποστήριξε τήν ἀνθρωποβόρα ἐπιδρομή στή Γάζα. Νά ποῦμε παραδείγματα σάν τοῦ καθηγητῆ Μορντεχάι Κεντάρ (παν/μιο Μπάρ Ἰλάν) πού δήλωσε ἀπό τηλεοράσεως ὅτι «τό μόνο πού θά ἀποτρέψει τούς τρομοκράτες
εἶναι ὁ βιασμός τῶν μανάδων καί τῶν ἀδελφῶν τους»; Ἤ τοῦ ἀρχιραββίνου τῆς Χεβρώνας Dov Lior πού νομιμοποιεῖ σέ μήνυμά του τήν λογική τῆς συλλογικῆς εὐθύνης τῶν Παλαιστινίων καί τούς φόνους τῶν ἀθώων, μέ βάση τήν Τορά; Ὅλος ὁ κόσμος πού εἶναι στοιχειωδῶς ἐνημερωμένος τά γνωρίζει αὐτά πολύ καλά. Ἄν ἀρχίσουμε νά γράφουμε γιά τά ἰσραηλινά ρεκόρ (4.000.000 πρόσφυγες, 69 παραβιασμένα ψηφίσματα τοῦ ΟΗΕ, 50.000 δολοφονημένοι πολίτες καί ἰσάριθμοι ἀνάπηροι, 250.000 φυλακισμένοι, κατεδαφίσεις 60.000 σπιτιῶν καί 350 ἐκκλησιῶν καί τζαμιῶν, 254 χλμ Τείχους τοῦ Ἀπαρτχάιντ, 562 σημεῖα ἐλέγχου, 531 ἐκθεμελιωμένα χωριά…), δέν τελειώνουμε.

Read the rest of this entry…

Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για την κτηνώδη ισραηλινή επιδρομή κατά των ανυπεράσπιστων Παλαιστινίων της Γάζας. Ένα από τα πιο ανθρώπινα και ισορροπημένα κείμενα ήταν αυτό του σπουδαίου Βρετανού μουσικού Μπράιαν Ίνο:

http://stopwar.org.uk/news/today-i-saw-a-weeping-palestinian-man-holding-a-plastic-bag-of-meat-it-was-his-son#.U-Hz3Pl_uuD

Λέγεται William Robinson καί εἶναι καθηγητής κοινωνιολογίας στό Πανεπιστήµιο Santa Barbara τῆς Καλιφόρνιας. Ὁ ἴδιος δηλώνει ἐπίσης «ἀκτιβιστής πού προσπαθεῖ νά συνδέσει τήν ἀκαδηµαϊκή του δουλειά µέ τούς ἀγῶνες γιά κοινωνική δικαιοσύνη, συµµετοχική δηµοκρατία καί ἀνθρωποκεντρική ἀνάπτυξη». Τό τελευταῖο του βιβλίο κυκλοφόρησε πέρυσι καί εἶχε τόν τίτλο «Λατινική Ἀµερική καί Παγκόσµιος Καπιταλισµός: Μία κριτική προοπτική».

Τόν περασµένο Γενάρη ὁ Ρόµπινσον ἀνέθεσε σέ 80 φοιτητές του µία ἐργασία σέ ζητήµατα παγκοσµιοποίησης καί διεθνῶν σχέσεων, προµηθεύοντάς τους µέ ποικίλο σχετικό ὑλικό. Τώρα, µετά τήν διατύπωση παραπόνων ἀπό δύο φοιτητές του καί τήν υἱοθέτηση τῶν παραπόνων αὐτῶν ἀπό τήν διοίκηση τοῦ Πανεπιστηµίου, διώκεται γιά «παραβίαση τοῦ κώδικα τῆς σχολῆς» καί γιά ἕνα ἀκόµη παράπτωµα πού δέν σηµειώνουµε. Λέγεται ὅτι πρίν τήν δίωξη ἐναντίον του, ἐπισκέφθηκε τό Πανεπιστήµιο ὁ Ἀβραάµ Φόξµαν τῆς Anti-Defemation League καί συναντήθηκε µέ συγκεκριµένους καθηγητές ζητώντας τήν παραποµπή τοῦ Ρόµπινσον, κόντρα σέ κάθε ἔννοια ἀκαδηµαϊκῆς ἐλευθερίας. Ρωτᾶµε: Ποιό ἦταν τό θέµα γιά τό ὁποῖο ζητεῖται ἡ ἀποποµπή ἤ ἡ φίµωσή τοῦ καθηγητῆ Ρόµπινσον στή «µεγαλύτερη δηµοκρατία τοῦ κόσµου»;

Α. Ἡ ἀµερικανική εἰσβολή στό Ἰράκ

Β. Ἡ ἀµερικανική εἰσβολή στό Ἀφγανιστάν

Γ. Ἡ ἀµερικανική παρουσία στήν Κολοµβία

Δ. Ἡ ἰσραηλινή εἰσβολή στή Γάζα

Νὰ λοιπὸν ἀπὸ τό στόµα τοῦ Ζινὰρ Φιντὶκ ἡ ἱστορία τῆς πρωτοχρονιάτικης ἐπίσκεψης ποὺ ἔγινε ἐφιάλτης: Στὶς 31-12-1995 µᾶς παίρνουν τηλέφωνο ἀπὸ τὸ ἀρχηγεῖο Jandarma (Στρατοχωροφυλακῆς) τῆς Σιλώπης καὶ µᾶς λένε «φέρτε µας µερικὲς γαλοποῦλες γιὰ τὴν πρωτοχρονιά». Ὁ πατέρας καί ὁ θεῖος µου ἔβαλαν στὸ ἁµάξι 8-9 γαλοποῦλες γιὰ τὸ ἀρχηγεῖο τῆς Στρατοχωροφυλακῆς, τὸ στρατόπεδο ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ἀσφάλεια. Τὸ βράδυ δὲν γύρισαν πίσω. Μάλιστα τότε δὲν βγαίναµε ἔξω τὸ βράδυ. Ὅταν νύχτωσε καὶ δὲν ἦρθαν ἀρχίσαµε νὰ ἀγωνιοῦµε. Τρία αὐτοκίνητα γεµᾶτα ἀνθρώπους λοιπὸν πήγαµε στὸ ἀρχηγεῖο τῆς Στρατοχωροφυλακῆς. Μᾶς εἶπαν πὼς «ναὶ, ἦρθαν, ἀλλὰ ἀπὸ ἐδῶ πῆγαν στὴν Ἀσφάλεια». Πήγαµε καὶ ἐκεῖ καὶ µᾶς εἶπαν ὅτι εἶχαν φύγει πρὶν 15 λεπτά. Σκεφτήκαµε ὅτι µπορεῖ νὰ γύρισαν στὸ χωριὸ καὶ πήγαµε, ἀλλὰ κανένας δὲν ἦρθε. Ξαναπήγαµε στὴν Στρατοχωροφυλακὴ καὶ µᾶς εἶπαν «δὲν ἔχουµε κανένα νέο». Σύµφωνα µὲ αὐτόπτες µάρτυρες πρῶτα µπῆκε ὁ πατέρας µου στὴν Ἀσφάλεια. Ὅταν δὲν βγῆκε, πῆγε νὰ ρωτήσει ὁ θεῖος µου ὁ Ὀµέρ, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς δὲν ξαναβγῆκε. Ὅταν πήγαµε τὸ πρωὶ στὴν Ἀσφάλεια, οἱ γαλοποῦλες ἦταν ἀκόµη στὸν κῆπο. Διοικητὴς στήν Στρατοχωροφυλακὴ τῆς Σιλώπης ἦταν ὁ λοχαγὸς Χαλίλ. Αὐτοὺς ἐπισκέφτηκαν καὶ ἀνάµεσα στὶς δυὸ ὑπηρεσίες ἐξαφανίστηκαν. Ζητᾶµε νὰ ληφθοῦνε καταθέσεις ἀπὸ τὸν τότε διοικητὴ Ἀσφάλειας καὶ ἀπὸ τὸν λοχαγὸ Χαλίλ.

Ἡ µυρωδιὰ τῶν καµένων πτωµάτων εἶναι ἴδια παντοῦ. Παρακαλῶ, ἂς εἴµαστε τίµιοι καὶ εἰλικρινεῖς. Ἡ µυρωδιὰ τῶν καµένων ἀπὸ τοὺς βοµβαρδισµοὺς πτωµάτων τῆς Γάζας, σᾶς ἐνόχλησε πολὺ περισσότερο ἀπὸ αὐτὴν τῶν καµένων πτωµάτων τῶν χωρικῶν ποὺ εἶχε κάψει στὸ Γκιουτλούκονακ ἡ JITEM; Μάλιστα αὐτὴ ἔγινε καὶ στὴν µούρη µας µπροστά. Ὅπως αὐτὰ ποὺ σκοτώθηκαν στὴ Γάζα στὸ σχολεῖο, στὸ νοσοκοµεῖο καὶ στὴν ἀκρογιαλιὰ ἦταν παιδιά, ἔτσι καὶ ἐκεῖνα ποὺ δολοφονήθηκαν τὸ 2006 στὸ Ντιαρµπακὶρ σὲ ἕναν καλοκαιρινὸ περίπατο ἦταν ἐπίσης παιδιά.

Αὔγουστος 1953: Στόν προσφυγικό καταυλισμό El Bureig τῆς Γάζας ἐπιτίθεται ἡ Μονάδα 101 μέ διοικητή τόν Σαρόν. Κατά τήν μαρτυρία τοῦ στρατηγοῦ Vagn Bennike τοῦ ΟΗΕ «ἐρρίφθησαν βόμβες μέσα στίς καλῦβες ἐνῷ οἱ πρόσφυγες κοιμόντουσαν. Ὅσοι ξύπνησαν καί προσπάθησαν νά βγοῦν πέσαν νεκροί ἀπό πυρά αὐτόματων ὅπλων».
14 Ὀκτωβρίου 1953: Ἐπίθεση τῆς ἴδιας μονάδας στό Ἰορδανικό χωριό Qibya περιγράφεται ἀπό τόν ἰσραηλινό ἱστορικό Avi Shlaim: «Οἱ ἐντολές τοῦ Σαρόν ἦταν νά μποῦν στό χωριό, νά ἀνατινάξουν τά σπίτια καί νά προκαλέσουν ὅσο βαρύτερες ἀπώλειες μποροῦν στούς κατοίκους. 45 σπίτια ἀνατινάχτηκαν, 69 πολίτες – τά 2/3 γυναικόπαιδα – νεκροί.»
1970: Ὁ Σαρόν ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς Νότιας Διοίκησης τοῦ ἰσραηλινοῦ Στρατοῦ στή Γάζα ἀναθέτει στούς στρατιῶτες του νά σημαδέψουν ἑκατοντάδες σπίτια στόν προσφυγικό καταυλισμό τῆς ἀκτῆς (τά εἶχε κτίσει ὁ ΟΗΕ γιά τούς πρόσφυγες τοῦ 1948) καί τό ἑπόμενο πρωί τά κατεδαφίζουν ἀφήνοντας χιλιάδες κατοίκους ἄστεγους καί στέλνοντας ἑκατοντάδες ἐξορία στό (Κατεχόμενο τότε) Σινά. Ἦταν μία πάγια τακτική του. Μόνο τόν Αὔγουστο τοῦ 1971 οἱ στρατιῶτες τοῦ Σαρόν κατέστρεψαν 2.000 σπίτια κι ἐξόρισαν ἑκατοντάδες ἀνθρώπους στίς ὅμορες χῶρες (Phil Reeves, Independent, 21-1-2001).
1982: Ὁ Σαρόν ὡς ὑπουργός Ἄμυνας τοῦ Μπέγκιν ὁδηγεῖ τόν ἰσραηλινό στρατό στόν Λίβανο προκαλώντας 20.000 θανάτους, πολιορκώντας τήν Βηρυττό καί ὀργανώνοντας τή σφαγή 2.000 ἀμάχων στούς Παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα καί Σατίλα (16-18 Σεπτεμβρίου) ἀπό τούς Λιβανέζους Φαλαγγίτες. Ἡ Ἐπιτροπή Καχάν πού συστήνεται ἀπό τίς ἰσραηλινές Ἀρχές γιά διερεύνηση τοῦ θέματος ἀνακοινώνει μέρος τῶν εὑρημάτων της καί ἐπιρρίπτει εὐθῦνες στόν Σαρόν πού ἀρνεῖται νά παραιτηθεῖ. Καί χάρη στίς ἀμερικανικές πιέσεις ἀφενός καί στίς δολοφονίες τριῶν μαρτύρων κατηγορίας ἀφετέρου, διέφυγε τόν κίνδυνο νά δικαστεῖ γιά ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητας στό Βέλγιο).
22 Ἰουλίου 2002: Στά πλαίσια τῶν «ἐξωδικαστικῶν ἐκτελέσεων» Παλαιστινίων μαχητῶν, βόμβα ἑνός τόνου πέφτει ἀπό ἕνα F-16 σὲ σπίτια ἀμάχων καί διαμελίζει 9 παιδιά καί 8 ἐνήλικες. Μεταξύ αὐτῶν καί τόν Σαλάχ Σεχάντα, ἐκ τῶν ἡγετῶν τῆς Χαμάς. Τὸ ἀποτέλεσμα ἐπευφημεῖται ἀπό τόν πρωθυπουργό Σαρόν ὡς «μεγάλη ἐπιτυχία».
Ὡς φοιτητής ἀκόμη στό Ἑβραϊκό Πανεπιστήμιο εἶχε δολοφονήσει τρεῖς γυναῖκες ἀραβικῆς καταγωγῆς στό χωριό Κάτνα (βλ. δημόσια ὑπενθύμιση τοῦ Ἄραβοϊσραηλινοῦ βουλευτῆ Ἀζμί Μπισάρα). Μά καί σέ ὅλη του τήν πορεία ἦταν συνεπής κατά πάσης ἀπόπειρας εἰρήνευσης: Τό 1979 ψήφισε κατά τῆς συνθήκης εἰρήνης μέ τήν Αἴγυπτο. Τό 1985 ἐναντίον τῆς ἀπόσυρσης ἀπό τόν Νότιο Λίβανο. Τό 1991 ἀντέδρασε στή συμμετοχή τῆς χώρας του στό συνέδριο εἰρήνης στή Μαδρίτη. Τό 1993 καταψήφισε τίς Συμφωνίες τοῦ Ὄσλο. Τό 1994 ἀπεῖχε ἀπό τήν ψηφοφορία στήν Κνεσέτ γιά τήν εἰρήνευση μέ τήν Ἰορδανία. Τό 1997 καταψήφισε τήν συμφωνία τῆς Χεβρώνας. Τό 2000 πυροδότησε τήν δεύτερη Ἰντιφάντα μέ τήν πρόκληση στό τέμενος Ἀλ Ἄκσα. Οἱ περισσότεροι οἰκισμοί ἐποίκων εἶναι δικά του δημιουργήματα. Κατασκεύασε τό Τεῖχος κόντρα στήν παγκόσμια νομιμότητα, ἀδιαφορώντας γιά κάθε κατακραυγή καί ἠθική. Ὀργά-νωσε τό Ἀπαρτχάιντ στά Κατεχόμενα, ἐνισχύοντας, μετά τήν ἀπόσυρση ἀπό τή Γάζα (πού τήν κατέστησε μιά τεράστια, ἀνοικτή φυλακή) ἀκόμη περισσότερο τούς ἐποίκους τῆς Ἱερουσαλήμ καί τῆς Δυτικῆς Ὄχθης. Ὅλα στή γραμμή τῆς περίφημης συνέντευξής του στόν Ἄμος Ὄζ τό 1982, ὅπου ἀναλάμβανε τό κόστος νά σφάξει, νά ἐκδιώξει, νά χρησιμοποιήσει καί πυρηνικά, ἀρκεῖ νά εἶναι «ἀποτελεσματικός».
Ἔ, ἄν τά ἀνωτέρω σκιαγραφοῦν μιάν «ἀμφιλεγόμενη προσωπικότητα», ὅπως μᾶς λένε οἱ σοβαροί καί μετριοπαθεῖς λαμογιογράφοι (σάν τόν Φρήντμαν τῶν Ν.Υ.Τimes), τότε πῶς εἶναι ἕνας ὑπερναζιστής ἀρχιφασίστας;        
Κ.Κ.