Mία σύνοψη ὅσων συνέβησαν μέ τήν ἐπίσκεψη Ἐρντογάν στή χώρα μας, μέ τήν ἀπαραίτητη ἀπόσταση ἀπό τά γεγονότα μπορεῖ νά δείξει τό ποῦ βαδίζουμε ὡς ἑλληνισμός καί νά συνεφέρει ὅσους ἐπαναπαύονται στήν ρουτίνα μιᾶς ἀδιέξοδης πολιτικῆς ζωῆς.

Τό πρῶτο σόκ ἦρθε μέ τήν προσβλητική στάση τοῦ Τούρκου ἀπέναντι στόν Πρόεδρο τῆς ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Ἐλπίζουμε νά πῆραν ἕνα μάθημα οἱ ἐν Ἀθήναις πολιτικολογοῦντες γιά τό τί ἀκριβῶς σημαίνει καί προμηνύει ἡ ἰσχύς τῆς ἀνατολικῆς μας γείτονος. Τό δεύτερο πῆγε νά συμβεῖ μέ τόν Τσίπρα ἀλλά ὁ τελευταῖος τοῦ τό ξέκοψε τοῦ Ταγίπ. Τήν ἑπομένη ἦρθε ὁ λεγάμενος στήν Κομοτηνή μέ τόνους πολύ χαμηλωμένους καί ὅλοι σχεδόν ἡσύχασαν: δέν μᾶς δάγκωσε οὔτε καί αὐτή τή φορά…
Ἔληξαν ὅμως ὅλα ἐδῶ; Ἄς τό δοῦμε. Πρῶτα πρῶτα κανείς δέν ἀπάντησε γιατί τόν καλέσαμε, ποιό ἐθνικό μας συμφέρον ἐξυπηρετήθηκε μέ τήν ἐπίσκεψή του (εἰδικά ὁ ἐρχομός του στή Θράκη ἦταν μιά ἐγκληματική ἐνέργεια). Ἀλλά καί γιά τά μετέπειτα, δέν πρέπει νά μᾶς παρασέρνει ὁ Τσίπρας μέ τήν ρητορική του. Ναί, μιά χαρά τά εἶπε στόν Τοῦρκο πρόεδρο ἀλλά κι ἄλλοτε τά ἔλεγε καλά γιά τήν Μέρκελ, τά Μνημόνια κτλ γιά νά κάνει τά ἀκριβῶς ἀντίθετα τήν ὥρα τῆς πράξης. Τί νά τήν κάνω ἐγώ τήν εὔηχη ὑπόμνηση τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς καί Κατοχῆς στήν Κύπρο, ἄν μεθαύριο παραδώσει διά τῶν ἑλβετικῶν “διαπραγματεύσεων” στόν ξένο παράγοντα τήν ἐναπομείνασα κυριαρχία τῆς Μεγαλονήσου; Καί τί παρηγοριά θά εἶναι τά ὑπερήφανα περί “ἐσωτερικῆς μας ὑποθέσεως” γιά τή Θράκη ἄν ὄντως ἐπιτρέψουμε τόν ἐκτουρκισμό τῶν μειονοτικῶν θεσμῶν ὁρίζοντας ἐκλογή μουφτήδων καί διαχειριστικῶν ἐπιτροπῶν; Λέω τώρα ἕνα παράδειγμα, ὄχι τυχαῖο ἀλλά βασισμένο στίς εἰσηγήσεις πού δέχεται τό πρωθυπουργικό γραφεῖο ἀπό παράγοντες τοῦ Σύριζα τῆς Θράκης. Μέ βάση λοιπόν τήν πολιτική ἀπάτη τοῦ δημοψηφίσματος ἀλλά καί τῆς ὅλης πρακτικῆς τῶν κυβερνώντων, δέν μποροῦμε νά εἴμαστε διόλου ἥσυχοι γιά τό μέλλον.
Καί τέλος λίγα λόγια γιά τόν ἐρχομό τοῦ Ἐρντογάν στήν Κομοτηνή. Ἡ τοπική κοινωνία δέν διαφέρει ἀπό τήν εὐρύτερη νεοελληνική: πνιγμένη στήν ἰδιώτευση, τά χυδαῖα συμφέροντα, τήν διάχυτη βλακεία καί τήν κραυγαλέα δειλία, δέν ἔδειξε ἀντανακλαστικά ζῶντος ὀργανισμοῦ. Ἄν βγῆκε ἕνα κείμενο καί μιά ἀφίσα (πού ἐνόχλησαν τόσο τόν νεοσουλτάνο* ὥστε τά ἀνέφερε καί στή συνέντευξή του!) καί ἄν στήθηκε πρόχειρα μιά συγκέντρωση διαμαρτυρίας, αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι ἐμεῖς ἀναλάβαμε ὡς ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ νά συντονίσουμε τίς λίγες δυνάμεις πού παραμένουν ζωντανές καί νά ἐκφράσουμε τήν κοινή γνώμη πού δέν τολμάει νά διατυπωθεῖ δημοσίως. Βεβαίως οἱ ἠλίθιοι καί οἱ πουλημένοι δέν ἔχασαν τήν εὐκαιρία νά μᾶς ψέξουν γιά “ἐθνικισμό” καί γιά “ὑπερπατριωτισμό”, ἀκόμα καί τώρα πού ὁ ἀπόλυτος ἄρχοντας τῆς γείτονος, ἕνας καραμπινάτος ἀρχιφασίστας, θέτει πρός συζήτηση τό μέλλον τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας μας! Κι ἄς εἴχαμε στίς 22 συλλογικότητες τοῦ ψηφίσματος δύο μουσουλμανικές, κι ἄς ἦταν μαζί μας στήν ἀντισυγκέντρωση Κοῦρδοι φίλοι μας τοῦ ΡΚΚ! Ἐμετός, ναί, ἀλλά …ξερνᾶμε καί προχωρᾶμε.

* Μήπως γι’ αὐτό κρατηθήκαμε στήν Ἀσφάλεια ἐπί 2,5 ὧρες γιά τήν …παράνομη ἀφισοκόλληση;