Μια που εδώ και αρκετό καιρό η παρούσα στήλη έχει ομολογουμένως ανεπίτρεπτα αδρανήσει, όσον αφορά τα πάλαι ποτέ παροιμιώδη της πνευματικά (λογοτεχνικά, σινεφίλ κλπ) ενδιαφέροντα, επανακάμπτουμε από σήμερα με σειρά μεγάλων αφιερωμάτων. Και μια που κοντεύει και η τελετή απονομής των φετινών Όσκαρ, ξεκινάμε μοιραία με κινηματογραφικό αφιέρωμα (εμείς βέβαια με ταινίες που βραβεύτηκαν όχι με βραβεία Όσκαρ, αλλά με βραβεία…Μόσχαρ). Σας τις παρουσιάζουμε αμέσως:

    Πιερ Πάολο Παζολίνι, «Ζαβό – 120 μέρες στα Σόδομα». Ένα αλληγορικό σχόλιο πάνω στην αλαζονική και άτεγκτη εξωτερική μας πολιτική. Μετά τις αλλεπάλληλες εκθαμβωτικές επιτυχίες τους τα τελευταία χρόνια όσον αφορά την οικονομική αναγέννηση της χώρας, οι Έλληνες πολιτικοί – με προεξάρχοντα τον ΓΑΠ και συνοδοιπόρους του τους Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλο, Σαμαρά και Κουβέλη – φυλακίζουν στα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου όλα τα συνήθη αντικείμενα εκμετάλλευσης (Μέρκελ, Λαγκάρντ, Σόιμπλε, Τόμσεν, κλπ), όπου τους υποβάλλουν σε διεστραμμένα βασανιστήρια και κάθε είδους απάνθρωπες σεξουαλικές ταπεινώσεις. (Μα δεν ντραπήκατε καθόλου, μωρέ; Δεν σας έφτανε δηλαδή το ότι τους ταπεινώσατε τόσο σκληρά πάλι πριν από μερικές βδομάδες, τότε που τους αναγκάσατε να υπογράψουν το Μνημόνιο 3 και τους πήρατε και τη δόση; Μα τελείως πια να τους ξεφτιλίσετε τους ανθρώπους; Φτου σας, ανώμαλοι)!

    Αντρέι Ταρκόφσκι, «Η θυσία». Ενώ η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα του οικονομικού ολέθρου, ένας ανιδιοτελής πρωθυπουργός προσεύχεται στον Θεό να αποτρέψει την καταστροφή και του προσφέρει ως θυσία ό, τι πολυτιμότερο έχει στη ζωή του: την πολιτική του καριέρα, την ανυπέρβλητη υστεροφημία του, το όνομα της οικογενείας του, το δικαίωμά του να διδάσκει στο Χάρβαρντ (δίχως να τον κατηγορούν διάφοροι κακοήθεις) και πάνω απ’ όλα φυσικά το ανυπέρβλητο IQ του. (Δεν τα λέμε εμείς, ε; Ο ίδιος το δήλωσε πάλι πρόσφατα ότι θυσιάστηκε για τη σωτηρία της χώρας. Όθεν και η ταινία, πέραν του βραβείου Μόσχαρ, θα συμμετάσχει φέτος και στο Φεστιβάλ της Βενετίας και είναι πλέον μάλιστα και το πρώτο φαβορί για να κερδίσει το Χρυσό Παπάρ…εεε, το Χρυσό Λιοντάρι)! Από μας, καλή επιτυχία!

    Σίντνεϊ Λιούμετ, «Η ετυμηγορία Νο 2». Στην πρώτη ταινία, μια γυναίκα πέφτει σε κώμα και μετά από μια δίκη-θρίλερ, κατά την οποία ένας δικηγόρος έρχεται σε σύγκρουση με τεράστια κατεστημένα πολιτικά και ιατρικά συμφέροντα, επέρχεται η τιμωρία των ενόχων. Στο σήκουελ, σε κώμα πέφτει μια δημοτική επιχείρηση (ΔΕΥΑΚ) και μετά από μια δίκη-παρωδία βγαίνουν διάφοροι κοπρίτες και μιλάνε για τον θρίαμβο της…αξιόπιστης ελληνικής Δικαιοσύνης! Μερικοί μάλιστα είναι τόσο δικαιωμένοι, που μπορεί – λέει – να βάλουν στο μέλλον και για δήμαρχοι! (Κι έτσι ακριβώς ήταν που ζήσανε όλοι καλά και η γνωστή παρεούλα του Παπαδριέλλη καλύτερα! Ε ρε γλέντια)!

    Αντρέι Ταρκόφσκι, «Στάλκερ». Ένας μετεωρίτης πέφτει στο κέντρο της Κομοτηνής και σχηματίζει τη μυστηριώδη Ζώνη (περιοχή Δημαρχείου), που βρίσκεται σε άλλη διάσταση, μπορεί να ικανοποιεί επιθυμίες (άμα θέλει), αλλά οι ένοικοί της πιστεύουν ότι το βασικό πρόβλημα της πόλης είναι η έλλειψη ποδηλατοδρόμου (ε, είπαμε: σε άλλη…διάσταση ζούνε οι άνθρωποι!), όθεν και κάνουν ό, τι μπορούν για να τον δημιουργήσουν, καταστρέφοντας τον μόνο ουσιαστικά μεγάλο δρόμο που έχει απομείνει. Δεδομένου όμως ότι…δευτερευόντως, η Κομοτηνή έχει και κάποια άλλα…μικροπροβλήματα (όπως π.χ. το ότι όταν βρέχει, λόγω…της ποιότητας των δρόμων της, μετατρέπεται σε…Βενετία), δυο κάτοικοι της πόλης, με τη συντροφιά ενός οδηγού (Στάλκερ στα ρώσικα), ξεκινούν για τη Ζώνη, με σκοπό να εκπληρώσουν τη μεγάλη τους επιθυμία: μια προβλήτα έξω από την πολυκατοικία τους για να μπορούν να…δένουν τη βάρκα! Τελικά όμως, μετά από πολλές περιπέτειες, πνίγονται στα βαλτοτόπια (πίσω από τον Άγιο Τρύφωνα). Τελικά, είπαμε: ούτε και με επαγγελματία οδηγό δεν αποφεύγονται πια οι λακκούβες σ’ αυτήν την πόλη!

    Φράνσις Φορντ Κόππολα, «Αποκάλυψη τώρα (The new director’s cut)». Η κυβέρνηση στέλνει έναν εκπρόσωπο να ερευνήσει τι ακριβώς γίνεται σε ζούγκλα μίας περιοχής Κάφρων (κάπου στα ανατολικά του Νέστου), την οποία εν πολλοίς ελέγχει ένας αυτονομημένος αξιωματούχος με τους ρουφιάνους του και τους προσκυνημένους τοπικούς άρχοντες. Κατορθώνει να αναγνωρίσει το αρχηγείο του (σ.σ. από τα πράσινα κάγκελα), αλλά βεβαίως από κει και πέρα ξεχάστε την κινηματογραφική εκδοχή που ήδη γνωρίζετε. Στην τελευταία – και πλέον ρεαλιστική – βερσιόν, γίνεται φίλος του, γυρνάει μαζί του βόλτες στα πανηγύρια και στο τέλος εκλέγεται και περιφερειάρχης)…

    Φρίντριχ Μουρνάου, «Νοσφεράτου». Θα μου πείτε τώρα βέβαια «γιατί, τι έκανε πάλι ο επίτιμος»; Έ, εντάξει, τους τελευταίους μήνες τίποτε ιδιαίτερο, αν εξαιρέσουμε δηλαδή την επιτυχημένη εγχείρηση στο ισχίο, αλλά κι αυτό πάλι μικρό πράμα δηλαδή το θεωρείτε; Θυμίζω ότι ο λεγάμενος γεννήθηκε την επόμενη μέρα της μάχης στους Αιγός Ποταμούς (405 π.Χ.) και ειδικά τους τελευταίους 21 αιώνες δεν έχει πάθει ούτε συνάχι! Τις προάλλες λοιπόν μπήκε για εγχείρηση στο πόδι και βγήκε σχεδόν χοροπηδώντας! Αν και τα περί εγχείρησης – μεταξύ μας τώρα – εγώ τ’ ακούω βερεσέ, έτσι; Για ξεκάρφωμα προφανώς τον βάλανε στο χειρουργείο, καθότι είναι γνωστό πως απαξάπαν το συγκεκριμένο είδος, από την πρώτη ώρα που εμφανίστηκε στα Καρπάθια, έχει δεδομένη ικανότητα αυτοΐασης. Εμείς πάντως τον μνημονεύουμε – άλλωστε γίνεται, μωρέ, κινηματογραφικό αφιέρωμα δίχως και μία νότα τρόμου; Ε, δεν γίνεται!

    Αντρέι Ταρκόφσκι, «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν». Καλά, μην το πολυ-δένετε όμως και κόμπο, γιατί την κόπια ακόμη την ψάχνουμε! Ωστόσο μη στενοχωριέστε, γιατί και να μη τη βρούμε, το πολύ-πολύ να σας δείξουμε στη θέση του τα «Παιδικά χρόνια του…Ιλχάν». Ε, από τότε δηλαδή που ο λεγάμενος υποστήριζε π.χ. μέτρα σαν τον διορισμό των ιμάμηδων και πολύ πριν αρχίσουν τα επίσημα κωμειδύλλια με τον τουρκοπρόξενο και ό,τι άλλο πιο απερίγραπτα ανθελληνικό είχε ποτέ η χώρα γενικά (και η Ροδόπη ειδικότερα). Αυτό ακριβώς είναι που λένε πως όσο γερνάει κανείς, ωριμάζει. Aferin!

    Τζόζεφ Φον Στέρνμπεργκ, «Έγκλημα και Τιμωρία». Ένας πρώην φοιτητής του Πολυτεχνείου (απόφοιτος της γενιάς του ’74) κλέβει και σκοτώνει μια χώρα…εεε, μια χήρα. Στη συνέχεια, κανείς δεν τον κυνηγά, ούτε για μια στιγμή δεν αισθάνεται τύψεις, γίνεται υπουργός, τρώει με 127 μασέλες και βγάζει και μερικά δισεκατομμύρια σε ελβετικές τράπεζες. Ε, και όπως ασφαλώς ήδη καταλάβατε, ο τίτλος «Έγκλημα και Τιμωρία» (από το γνωστό βιβλίο του Ντοστογιέφσκι) είναι απλώς για να ’χαμε να λέγαμε, καθότι φυσικά εσείς εδώ μόνο το Έγκλημα θα δείτε. Την Τιμωρία, έτσι και την δείτε, εμένα να με χέσετε…

    Αλεξάντρ Ντοβζένκο, «Η Γη». (Βρε, ποια γη τώρα και ποια θάλασσα, πλάκα μού κάνετε; Τα έχουνε ξεπουλήσει κοψοχρονιά όλα αυτοί! Δεν απέμεινε τίποτε, λέμε)!

    Πιερ Πάολο Παζολίνι, «Το χοιροστάσιο». Ταινία κανιβαλισμού γενικώς, από την αρχή (όπου μια ομάδα πολιτικών αρχίζει να κατασπαράζει συνταξιούχους, μισθωτούς και εργάτες) έως την τελευταία σεκάνς κατά την οποία ένας ιδεαλιστής βουλευτής (λέμε τώρα και καμμιά μαλ…να περνά η ώρα, ε;) απαιτεί πραγματική απόδοση ευθυνών από τις προανακριτικές επιτροπές της ελληνικής Βουλής, με αποτέλεσμα πολύ σύντομα να κατασπαραχθεί από αγέλη γουρουνιών. Περισσότερα όμως, δεν σκοπεύω φυσικά να σας πω τώρα εδώ, γιατί έχω και δουλειές να κάνω αύριο και δεν γουστάρω ασφαλώς να τρέχω πρωί-πρωί στον εισαγγελέα…

                                                                                                                    Ο ΕΞ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ