Του Ιωάννου Σ. Φριτζαλά

Γεωπολιτικού-Ιστορικού ερευνητή

f_john542@hotmail.com

Η Ελλάς από την 7^η Μαΐου έχει εισέλθει σε μία μεταβατική χρονική περίοδο, στην οποία σύσσωμη η ελληνική κοινωνία θα κληθεί να συνειδητοποιήσει τον θάνατο του μεταπολιτευτικού συστήματος, στην μορφή που το γνωρίζαμε. Οι κραδασμοί που έχουν προκληθεί από το εκλογικό αποτέλεσμα είναι, και θα συνεχίσουν να είναι για αρκετό χρονικό διάστημα, ισχυροί. Αν και αυτό εξήχθη εν τη απουσία ενός μεγάλου ποσοστού του εκλογικού σώματος (34,9 %) – των κατά Θουκυδίδη αχρείων – το υπόλοιπο 65,1 % ήταν αρκετό για να συντρίψει τους πειθήνιους εκτελεστές αυτής της άριστα ενορχηστρωμένης πολιτικής εξαθλιώσεως και αφελληνισμού της πατρίδος μας.

Ο σχηματισμός κυβερνήσεως, δίχως υπαναχωρήσεις και αμοιβαίους συμβιβασμούς που θα επιφέρουν και το ανάλογο πολιτικό κόστος, είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο και η μοναδική ικμάδα φωτός στον ομιχλώδη πολιτικό ορίζοντα φαίνεται να είναι η επανάληψις της εκλογικής διαδικασίας. Θα ήμαστε αφελείς αν πιστεύαμε ότι αυτοί που έχουν επενδύσει πάνω στην πνευματική και οικονομική κατάρρευση της πατρίδος μας δεν είχαν προβλέψει την πρόθεση των Ελλήνων να καταψηφίσουν την μνημονιακή πολιτική υποδουλώσεως. Ίσως τελικώς αυτές οι εκλογές να είχαν την μορφή μίας αρχικής βολιδοσκοπήσεως των πολιτικών μας προτιμήσεων, ώστε στην πορεία προς τις επαναληπτικές να υιοθετηθούν οι κατάλληλες στρατηγικές εκφοβισμού που θα μας εξωθήσουν να διορθώσουμε το νέο εκλογικό αποτέλεσμα. Θα πρέπει εντεύθεν λοιπόν να αναμένουμε μία νέα επιχείρηση ψυχονοητικού εκβιασμού των Ελλήνων από τους πράκτορες της ομογενοποιητικής παγκοσμιοποιήσεως και τα εγχώρια μίσθαρνα όργανα τους, με κλασσικές πομφόλυγες που θα τονίζουν τον κίνδυνο: ακυβερνησίας, εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη, παγώματος της επόμενης δόσεως, άτακτης χρεοκοπίας κλπ. Γι’ αυτό και θα πρέπει να αποσαφηνιστούν κάποια θέματα, ώστε κανείς να μην επιτρέψει στο έαυτό του να αποπροσανατολιστεί από ψευτοδιλήμματα.

Σε αυτό το παίγνιο που έχει στήσει η Γερμανία προκειμένου να επιτύχει την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», μέσω της ομοσπονδιοποιήσεως της Ε.Ε. και εν τέλει της εγκαθιδρύσεως του Δ’ Ράιχ, ισχύουν τα εξής δεδομένα για την Ελλάδα:

1. Η χώρα μας είναι απολύτως απαραίτητη σε όρους τοποστρατηγικής και ασκήσεως της γεωστρατηγικής αυτού του υπερεθνικού μορφώματος που επιθυμεί να αντικαταστήσει πλήρως τα έθνη – κράτη.  Ας αναλογιστούμε λίγο την ευλογημένη και στρατηγική γεωγραφική θέση της Ελλάδος και ας κατανοήσουμε επιτέλους πως με την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ και την ένωση αυτής με την κυπριακή κλείνει σε μεγάλο βαθμό η Μεσόγειος Θάλασσα – «η υγρή μοίρα της Ελλάδος και της Ευρώπης» κατά τον δάσκαλό μας Σ. Καργάκο (εξαιρουμένων βεβαίως των τμημάτων της που ανήκουν στα κράτη της Βορείου Αφρικής, στην Τουρκία, στην Συρία, στον Λίβανο και στο Ισραήλ). Κατά αυτόν τον τρόπο η Ε.Ε. αποκτά και τυπικά την μεγαλύτερη ΑΟΖ στον πλανήτη.
2. Είναι επίσης αναγκαία η παράμονή της στην Ευρωζώνη, τόσο γιατί διαιωνιζομένης της παρούσης καταστάσεως επωφελείται σε πολλά επίπεδα η Γερμανία, όσο γιατί η πολιτική ολοκλήρωσις της Ε.Ε. περνά από την οικονομική ολοκλήρωση – άλωση των ευρωπαϊκών κρατών, κυρίως αυτών του νότου, που πάντα έτρεφαν και εξακολουθούν να τρέφουν με τα ελλείμματά τους το συνεχώς αυξανόμενο εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας.

Θα ήταν λοιπόν παρανοϊκοί αυτοί που οραματίζονται την αναβίωση της «Αγίας» Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την ανασύσταση του Mare Nostrum, αν επέτρεπαν ή επιδίωκαν την αποβολή της Ελλάδος είτε από την Ευρωζώνη, είτε από την Ε.Ε. γενικώς. Εξ άλλου ένα τέτοιο γεγονός θα αποτελούσε την πιο ξεκάθαρη ομολογία αποτυχίας του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, το οποίο, στο πλαίσιο αυτού του εικονικού νομισματικού πολέμου μεταξύ ευρώ και δολαρίου, προσπαθεί να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του αμερικανικού νομίσματος και γιατί όχι να το αντικαταστήσει ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, ειδικώς στην παρούσα φάση που μεθοδεύεται η εξόρυξη και εκμετάλλευση των τεραστίων αποθεμάτων υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου.

Εν τω μεταξύ δεν πρέπει να λησμονούμε πως τον ερχόμενο Νοέμβριο θα πραγματοποιηθούν οι προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α., με τον υποψήφιο του ρεπουμπλικανικού – και υπέρμαχου των σιωνιστικών επιδιώξεων – κόμματος Μιτ Ρόμνεϊ να μεθοδεύεται για αντικαταστάτης του Μπάρακ Ομπάμα. Σε αυτή την περίπτωση η νέα συντηρητική αμερικανική ηγεσία που θα προκύψει, απηλλαγμένη πλέον από τις «προοδευτικές» θέσεις μία μερίδας των δημοκρατικών του νυν Προέδρου, θα αναζητήσει τους συμμάχους που θα σταθούν αρωγοί τόσο στις γενικότερες επιδιώξεις του Ισραήλ, όσο και ειδικώτερα στην πάγια επιδίωξή του για εδραίωση της πάρουσίας του στην Ανατολική Μεσόγειο. Όλα δείχνουν πως η σύναψις μίας οριστικής – «ανίερης» από πολλές απόψεις – στρατηγικής συμμαχίας, τόσο σε ενεργειακό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο, μεταξύ Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Μία τέτοια συμμαχία προϋποθέτει την de facto και απόλυτη στήριξη των Η.Π.Α. και του Ισραήλ στις διαδικασίες οριοθετήσεως της ελληνικής ΑΟΖ, συμπεριλαμβανομένου ολόκληρου του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελλόριζου, γεγονός που θα αποφέρει το επιθυμητό για τα ελληνικά συμφέροντα τριπλό σημείο επαφής των ΑΟΖ Ελλάδος – Αιγύπτου – Κύπρου. Εξ άλλου η θέσπισις της ελληνικής ΑΟΖ βάσει των όσων προβλέπει η Σύμβασις του Ο.Η.Ε. για το Δίκαιο της Θαλάσσης (1982) και η καθιέρωσις του τριπλού σημείου, εις βάρος των όσων επιδιώκουν Τουρκία και Αίγυπτος, εξυπηρετεί απολύτως τις επιδιώξεις του Ισραήλ, καθώς:

1. Κατά αυτόν τον τρόπο αποδεικνύεται  η ύπαρξις του κράτους του, με ένα πολύ σαφές και ηχηρό μήνυμα προς τον ισλαμικό κόσμο (περαιτέρω ανάλυσις δεν είναι επί της παρούσης) και
2. Προσφέρει μεγαλύτερη ενεργειακή ασφάλεια, τόσο σε σχέση με την εκμετάλλευση των πλουσίων κοιτασμάτων, όσο και με την ηλεκτρική διασύνδεση «Euroasia Interconnector», καθώς μία ανίσχυρη και υπό καθεστώς μακροχρόνιας κρίσεως Ελλάς είναι πολύ πιο υπάκουη και χειραγωγίσιμη από μία Τουρκία με αυτοκρατορικά αντανακλαστικά.

Το γεωοικονομικό – γεωπολιτικό παίγνιο γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκο με την εκλογή του Francois Hollande στην Προεδρία της Γαλλίας. Όλες οι πολιτικές αναλύσεις προσπαθούν να εμβαθύνουν στο ζήτημα της συγκρούσεως που ενδεχομένως θα προκύψει μεταξύ των σοσιαλιστικών αντιλήψεων που πρεσβεύει ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος και των σκληρών νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων της φεντεραλιστικής γερμανικής ηγεσίας, των εθνομηδενιστικών αγορών και των συν αυτοίς.

Η διαμάχη όμως περιορίζεται απλά στην σύγκρουση δύο διαφορετικών ιδεολογικών συστημάτων και αντιλήψεων;  Αν οι δύο μεγαλύτερες ευρωπαϊκές δυνάμεις, και ιδιαιτέρως η Γαλλία, μπουν στην διαδικασία να επαναπροσδιορίσουν την κοινή ευρωπαϊκή προόπτική τους θα δούμε στο μέλλον να εκτυλίσσεται μία σφοδρή σύγκρουσις δύο εκ διαμέτρου αντίθετων γεωπολιτικών κατευθύνσεων, που φυσικά δεν μπορούν να συμβιβαστούν στα πλαίσια της Ε.Ε: Η μεν Γαλλία είναι μία ναυτική δύναμις, με την δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον πλανήτη μετά τις Η.Π.Α., η δε Γερμανία είναι μία χερσαία δύναμις. Η μεν πρώτη θα μπορούσε να εδραιώσει την ναυτική της κυριαρχία, μέσω μίας ισότιμης στρατηγικής συμφωνίας με την κατ’ εξοχήν ναυτική Ελλάδα, στηρίζοντας ξεκάθαρα την ορθή οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ, η δε δεύτερη επιδιώκει να χρησιμοποιήσει την πατρίδα μας ως «προέκταση του πάγκου έργασίας της», σύμφωνα με τις απόψεις Γερμανών οικονομολόγων, και ως ένα υποτελές προτεκτοράτο που θα της παρέχει έξοδο στην Μεσόγειο.

Πάνω απ’ όλα όμως συν τω χρόνω θα έρθουν νομοτελειακά αντιμέτωπα δύο τελείως αντίθετα οράματα: το όραμα της ενώσεως των ευρωπαϊκών εθνών και λαών, με την ξεχωριστή εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα εναντίον ενός εκσυγχρονισμένου νεοναζιστικού οράματος, στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιητικού ολοκληρωτισμού, που βασίζεται στην ομογενοποίηση, στην εξαφάνιση των εθνών, στην υποδούλωση των λαών στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στην δημογραφική αλλοίωση της Ευρώπης από την εισβολή στρατιών φανατικών Ισλαμιστών.

Επομένως, επανερχόμενοι εντός των συνόρων θα πρέπει πρωτίστως να ενσκύψουμε στον έαυτό μας και να αναρωτηθούμε: Το μεγάλο «debate» αφορά την σύγκρουση μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων ή μήπως η ουσία κρύβεται πίσω από μία ευρύτερη σύγκρουση;… (Συνεχίζεται)