Τιμώντας τά 85 χρόνια ἀπό τήν Μικρασιατική Καταστροφή, καί καθώς εἴδαμε καί φέτος νά μήν γίνεται τίποτε σχετικό μέ τήν ἐπέτειο στήν Κομοτηνή, ἀναλάβαμε νά παρουσιάσουμε μέ νοῦ καί αἴσθημα στό κοινό τῆς πόλης κάτι πού νά μήν προδώσει τόν στόχο. Έτσι, έγινε την περασμένη Πέμπτη στην όμορφη και (πέραν πάσης προσδοκίας) κατάμεστη αίθουσα της Πολιτιστικής Κίνησης του Ν. Ροδόπης η εκδήλωση του «Αντιφωνητή» για τα 85 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Βασισμένη σε μία ιδέα του Νεκτάριου Δαπέργολα, την οποία ο ίδιος υλοποίησε, επιμελήθηκε και παρουσίασε μαζί με την ηθοποιό (και καλή μας φίλη) Μαρία Παπαδοπούλου, η εκδήλωση αποτέλεσε έναν πρωτότυπο συγκερασμό λόγου, μουσικής και εικόνας, που δημιούργησαν μία κυριολεκτικά κατανυκτική ατμόσφαιρα. Ολόκληρη η τραγική περιπέτεια του Μικρασιατικού Ελληνισμού, από τις διώξεις των Νεοτούρκων και την Ποντιακή Γενοκτονία ως τον Μεγάλο Ξεριζωμό του 1922, πέρασε μπροστά από τα μάτια μας μέσα στο σκοτάδι, πάνω στη μεγάλη οθόνη, μέσα από ένα πλούσιο οπτικό υλικό, που έδεσε οργανικά με το φως των κεριών, τους ήχους του Σταύρου Ξαρχάκου (από το «Ρεμπέτικο») και του Σταμάτη Σπανουδάκη («Πέτρινα Χρόνια», «Για τη Σμύρνη», «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»), την ιστορική αφήγηση και τα εμβόλιμα κείμενα με τις συγκλονιστικές μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων της καταστροφής. Το όλο αποτέλεσμα υπήρξε εντυπωσιακά υποβλητικό, μπροστά σε ένα εξίσου εντυπωσιακό κοινό που δεν παρακολούθησε απλώς, αλλά βίωσε τα δρώμενα με κομμένη την ανάσα, ενώ δεν ήταν λίγες και οι φορές που αναλύθηκε σε δάκρυα. Ήταν γενικά μία εξαιρετική ευκαιρία να αναψηλαφίσουμε το παρελθόν, να ξαναξύσουμε τη μεγαλύτερη πληγή της Ιστορίας μας και μαζί της να ματώσουμε όλοι μας και πάλι. Και έτσι, μέσα από την οδύνη, να ξαναθυμηθούμε. Καθώς ζούμε σε καιρούς χαλεπούς, όπου κυριαρχούν τα σκύβαλα, ενώ για όλα τα σπουδαία γίνεται απόπειρα να καλυφθούν από τη λήθη, βραδιές σαν αυτή της περασμένης Πέμπτης είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητες. Και παρά το οδυνηρό τους σημαινόμενο, είναι τελικά βαθύτατα ζήδωρες και αναζωογονητικές. Ο δρόμος άλλωστε για το συλλογικό και ατομικό μας αυτεπίγνωτον περνάει πάντοτε μέσα από την οδύνη …